امروزه مصرف‌کنندگان مواد مخدر برای درمان خود به اکثر کلینیک‌ها یا مراکز بیمارستانی که مراجعه می‌کنند، اولین واژه‌ای که برای درمان اعتیاد خود می‌شنوند واژه سم‌زدایی است. در حال حاضر علم پزشکی مربوط به درمان بیماری اعتیاد در سراسر دنیا معتقدند که بیماری اعتیاد مسمومیت مزمن است و برای درمان آن ابتدای کار باید بیمار سم‌زدایی شود تا اثرات مواد مخدر و به قول معروف سم از جسم بیمار خارج و پاکسازی شود و سپس مراحل بعدی درمان یا همان درمان نگهدارنده طی شود. این نظریه از سوی کنگره۶۰ کاملاً مردود است، کنگره معتقد است بیماری اعتیاد مسمومیت مزمن نیست؛ بلکه جایگزینی مزمن است.
به گفته بنیان کنگره۶۰ آقای مهندس که می‌فرمایند: مصرف‌کنندگان را مار نگزیده که آن‌ها را سم‌زدایی کنیم. ماهیت سم و سمی بودن امری نسبی است و سم‌زدایی در پزشکی کاربرد ویژه‌ای دارد. مواد مخدر برای کسانی که آن را مصرف نمی‌کنند، سم است و اثر کشنده دارد؛ اما برای شخصی که هر روز آن را مصرف می‌کند مثل سم عمل نمی‌کند و دلیل آن این است که عدم مصرف مواد باعث به هم خوردن تعادل فیزیولوژیک در فرد می‌شود. به اصطلاح عامیانه فرد مصرف‌کننده مواد مصرف می‌کند که بدنش به تعادل برسد، با مصرف مواد مخدرهای بیرونی در بدن شخص مصرف‌کننده جایگزین مخدرهای طبیعی بدن شده و این جایگزینی، سیستم‌های تولیدکننده مواد شبه‌افیونی و سیستم ضد درد بدن را از چرخه تولید خارج کرده و ایجاد تخریب در آن‌ها می‌شود.
تعریف مسمومیت مزمن در مورد اعتیاد باعث شده که علم پزشکی در مورد درمان اعتیاد گمراه شده و تاکنون نتوانستند درمانی برای اعتیاد پیدا کنند و اعتیاد را یک بیماری لاعلاج و پیشرونده معرفی کرده‌اند. سم‌زدایی یکی از روش‌هایی است که برای درمان اعتیاد از آن استفاده می‌شود. انجام عمل سم‌زدایی داروهای مخصوص خود را دارد که در اصطلاح پزشکی به آن‌ها آنتاگونیست گفته می‌شود و مهم‌ترین آن‌ها نالوکسان و نالتروکسون است. آنتاگونیست به معنای متضاد یا مهار کننده است، در پزشکی به ماده‌ای گفته می‌شود که عملکرد گیرنده‌های سلولی را مسدود کرده بدون این‌که خود باعث ایجاد پاسخ در سلول شود.
در واقع آنتاگونیست با اتصال به گیرنده‌ها مانع اتصال آگونیست به آن‌ها می‌شود، آگونیست ماده‌ای است که باعث تحریک گیرنده می‌شود. داروهای آنتاگونیست مستقیماً روی مواد مخدر و اثرات آن‌ها تأثیری ندارد. عملکرد این داروها به این صورت است که از طریق اتصال به گیرنده‌های عصبی جلوگیری می‌کنند. در این حالت هر مقدار مواد مخدر وارد بدن شود هیچگونه تأثیری بر جسم نمی‌گذارد. این نظریه که مصرف داروهای سم‌زدایی مثل: نالترکسون باعث تنفر نسبت به مواد مخدر و مصرف آن می‌شود، حقیقت ندارد. نالترکسون هرگز چنین کاری نمی‌کند تنها تأثیر آن این است که شخص مصرف‌کننده اطمینان دارد که هر مقدار مواد مصرف کند نشئه نمی‌شود و از سوی دیگر همزمانی مصرف نالترکسون و مواد مخدر می‌تواند خطرناک؛ حتی منجر به مرگ شود.
اطمینان از نشئه نشدن و همچنین ترس از مصرف مواد همزمان با نالترکسون باعث می‌شود موقتاً کمی از میل به مصرف مواد در شخص کاهش یابد و این کاهش میل از اثرات فارماکولوژیک نالترکسون نمی‌باشد. این مسئله به عنوان یک عامل مهم در درمان اعتیاد و عدم مصرف مواد مخدر مطرح نیست؛ زیرا هر زمان که مصرف نالترکسون قطع شود دوباره میل به مصرف مواد مخدر وجود خواهد داشت؛ حتی به مراتب بیشتر از قبل. زمانی که اثر نالترکسون در بدن وجود دارد اگر شخص مواد مصرف کند، به دلیل عدم جذب مخدر توسط گیرنده‌ها سطح مرفین در خون بالا رفته و می‌تواند منجر به وضعیت خطرناک شود.
کنگره ۶۰ معتقد است درمان اعتیاد زمانی به وقوع می‌پیوندد که ساختارهای تخریب شده جسم به وسیله اعتیاد، یعنی سیستم ایکس راه‌اندازی کامل شده باشد. روان به تعادل رسیده باشد، تفکرات و دیدگاه‌های شخص یا جهان‌بینی او به تعادل رسیده باشد. زمانی که شخص به درمان رسیده باشد، نسبت به مواد مخدر هیچ گونه عشق، دوست داشتن و یا تنفری ندارد؛ زیرا نفرت داشتن نسبت به مواد مخدر نشان‌دهنده یک عشق سرکوب شده است، که در لایه‌های درونی هنوز وجود دارد و زمانی قطعاً به سطح خواهد آمد. بنابراین داروهای سم‌زدایی از جمله نالتروکسون نه تنها هیچ کمکی به درمان اعتیاد نمی‌کند؛ بلکه شخص را در وضعیت بسیار بدی قرار می‌دهد که قطعاً روزی تحمل او به سر خواهد آمد و به مصرف مواد برگشت می‌کند.
منابع: جزوه راهنما و راهنمایی، سایت
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون پنجم)
رابط خبری: همسفر پروانه رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون پنجم)
ارسال: همسفر آذر رهجوی راهنما همسفر فرشته (لژیون سوم) خدمتگزار سایت
همسفران نمایندگی باباطاهر همدان
- تعداد بازدید از این مطلب :
67