درک وادی‌ها، گامی به‌سوی روشنایی

در وادی اول آموختیم که پیش از انجام هر کاری باید تفکر کنیم؛ زیرا تفکر، آغاز هر تغییر و لازمه داشتن یک زندگی سالم است. در وادی دوم فرا گرفتیم که هیچ‌کس بی‌ارزش نیست؛ حتی اگر خودمان برای خودمان ارزشی قائل نباشیم، باز هم انسان‌هایی ارزشمند و سرشار از استعدادهای نهفته‌ایم. تنها کافی‌ست در مسیر درست قدم برداریم. این وادی به ما امید می‌دهد که برای رهایی از تاریکی‌ها باید حرکت را آغاز کنیم. در وادی سوم آموختیم که هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتن نمی‌اندیشد. واژه «باید» که در این وادی آمده، نشان‌دهنده یک قانون زندگی‌ست. قانونی که اگر آن را درک کرده و به‌درستی بیاموزیم، ما را به سوی سلامتی، صلح، آرامش و آسایش هدایت خواهد کرد.

این وادی به ما می‌گوید: «هیچ‌کس به اندازه خودت به فکر تو نیست.» پس منتظر دیگران نباش و توقع کمک از آن‌ها نداشته باش؛ چرا که دیگران نمی‌توانند مشکلات تو را حل کنند. خودت باید تفکر کنی، قدم برداری و مسیر درست را پیدا کنی. باید خودت جست‌وجو کنی تا کلید راه را بیابی. هر انسانی که قدم به حیات می‌گذارد، خواه‌ناخواه با مشکلاتی در مسیر زندگی مواجه خواهد شد. موانع و سختی‌ها بخشی از مسیر هستند. پس باید روش حل مشکلات را بیاموزیم و با تفکر، تلاش، امیدواری و جست‌وجو، کلید مسائلی را که در ظاهر حل‌نشدنی به‌نظر می‌رسند، پیدا کنیم. اگر امروز با انبوهی از مشکلات دست‌وپنجه نرم می‌کنیم، این نتیجه عملکرد نادرست گذشته ماست. بذرهایی که خودمان کاشته و سال‌ها آبیاری‌شان کرده‌ایم، حالا به بار نشسته‌اند و ممکن است ما را در سردرگمی و ناکامی غرق کنند. پس از آموختن وادی سوم، باید با تفکر و تدبیر، برای حل مشکلات خود اقدام کنیم. اما نباید فراموش کنیم که این مشکلات یک‌روزه به وجود نیامده‌اند که یک‌روزه هم از میان برداشته شوند. باید با صبر و آرامش، گام‌به‌گام به حل آن‌ها بپردازیم و به آینده‌ای روشن امیدوار باشیم؛ چرا که نیروهای مافوق نیز در این مسیر به یاری ما خواهند آمد.

برای حرکت به‌سوی آسایش و آرامش، باید نیروهای بازدارنده را بشناسیم. این نیروها همیشه در کمین هستند و می‌کوشند افکار ما را به انحراف بکشند و مانع حرکت‌مان شوند. پس باید با مثبت‌اندیشی، مسیر زندگی را برای خود هموارتر سازیم. بسیاری از انسان‌هایی که به اعماق تاریکی فرو می‌روند، از زندگی ناامید می‌شوند و خود را بی‌ارزش‌ترین موجود زمین می‌دانند. حتی اگر دیگران به کمک آن‌ها بیایند، باز هم تا زمانی که خودشان نخواهند، نمی‌توانند حرکت کنند و امید را در دلشان زنده کنند. باید تصمیمی قاطعانه بگیرند، دوباره برخیزند و مسیر حرکت را آغاز کنند. در این مسیر، خداوند نیز یار و همراه آن‌ها خواهد بود تا بار دیگر طعم شیرین زندگی را بچشند.

نویسنده: همسفر شکوفه رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون ششم) از نمایندگی حافظ (شهریار)
رابط خبری: همسفر شیما، مرزبان خبری پارک حافظ اندیشه
ویرایش و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر الهه از نمایندگی صالحی، دبیر سایت
گروه ورزش همسفران کنگره۶۰