(نور) شعری از مسافر مهدی جوان

آفت زده به‌صبحم،چشمم سحر به‌خواب است

آن دم کــه جان عشاق در نـور و فتح بـاب است

در آرزوی بهــبـــود رفــتـــم به سـوی هـــر رود

غافـــل که بی عنایت ،  فرجـام آن سراب است

از عارف و کلامـــش هر نکتـــه ای که دیـــدم

چشم سیاه و خال و  زلف و لب و شـراب است

بر مسجـــدی گذشتـــم پرسیـــدم این معمـا

در جمـــع زاهدی گفت مقصــود وی ثواب است

بر حافــــظ سحــــر خیــــز فـــالی زدم بگفتـا

ذاتُ و جمـــالِ معبود در پـــرده ی حجـاب است

دیـدم به خانقاهی صوفی ز حلقه ای مست

زد نعــره ای که در آن اسرار بی حســاب است

گفتــــم کرامتـــی کن ، زان می عنایتی کن

ای ســـاقی خماران  بــس حال ما خراب است

با چشم دل نظر کرد بر جان و باطنـــم گفت

گفتــا که حکـــم یزدان از روز عهــــد اینست

در عقـــل تو نگنجد صبح و سبوی و مستی

میخـــانـــه را چراغیـست روشن به اذن الله

نـــورٌ عَلی هَـــدانا ، والشّمسُ و الضُّحــاها

مِصـــبــــاحُ في زُجـــاجَة، زیتــــونةٌ مبـــارک

گفتـــم بتــــاب نوری بر شــام ما سحـر کن