تعالی بدون تلاش ممکن نیست

اولین جلسه از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی سنایی نیشابور، در روزهای سه‌شنبه، با استادی: مسافر احمد، نگهبانی: مسافر مهدی و دبیری، مسافر مجتبی با دستور جلسه «جهان‌بینی ۱ و ۲» در تاریخ ۱۴۰۴/۲/۱۶ رأس ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
خداوند را شاکرم که توفیق حضور در این جلسه، بهره‌مندی از آموزش و انجام خدمت را به من عطا کرد. از ایجنت محترم، گروه مرزبانی، نگهبان و دبیر عزیز سپاسگزارم که این فرصت خدمت را در اختیارم گذاشتند.
تبریک می‌گویم به نگهبان و دبیر که در اولین جلسه در جایگاه خدمتی قرار گرفتند؛ ان‌شاءالله جلسات پرباری را تجربه کرده و در مسیر خدمت موفق باشند.
از همه عزیزانی که در لژیون سردار شرکت کردند نیز صمیمانه قدردانی می‌کنم. خداوند به شما خیر عطا فرماید که در جلسه سردار حضور یافتید و در انتخابات شرکت کردید. نتایج انتخابات توسط لژیون مرزبانی اعلام خواهد شد و امیدوارم همچون گذشته از لژیون سردار حمایت کنید؛ چه از نظر حضور در جلسات و چه از نظر مالی.

هر فرد، ظرفیت خاص خود را می‌داند. اگر کمتر از ظرفیت خود عمل کنیم، رشد و پیشرفتی در کار نخواهد بود. این موضوع مانند تمرین در باشگاه بدنسازی است: برای پیشرفت باید فشار متناسبی به خود وارد کنیم تا توانایی‌های‌مان ارتقا یابد. در موضوع خدمت و پرداخت مالی نیز همین‌گونه است. رشد و تعالی بدون تلاش و فشار ممکن نیست. بنابراین، بیایید در حد توان خود در لژیون سردار و سایر لژیون‌ها شرکت کنیم و دین خود را به کنگره ادا نماییم.
کل فلسفه لژیون سردار، جهان‌بینی است. کسی که در این لژیون شرکت نمی‌کند، به نظر من جهان‌بینی کامل و روشنی نسبت به این مقوله ندارد. به قول یکی از دوستان، چنین فردی از سوراخ کلید به دیواری نگاه می‌کند؛ بنابراین چیزی از آن درک نمی‌کند. ولی وقتی در را باز کنی و پشت آن را ببینی، با رشد جهان‌بینی، دید و اشراف کامل‌تری نسبت به موضوع پیدا می‌کنی. جایگاه پایین‌تر، معمولاً دید ضعیف‌تری را نیز به دنبال دارد.

علت اینکه برخی افراد خدمت مالی در لژیون سردار انجام نمی‌دهند، آن است که آگاهی، شناخت و جهان‌بینی کافی نسبت به کنگره و آقای مهندس ندارند. آن‌ها مفهوم بخشش و خدمت را به درستی نمی‌شناسند. باید به درون خود بنگریم و دوران پیش از ورود به کنگره را به خاطر بیاوریم؛ زمانی که خسته و درمانده بودیم و به هر دری می‌زدیم. انسان ذاتاً فراموش‌کار است، ولی باید آن روزها را به خود یادآور شود؛ روزهایی که حاضر بودیم برای حال خوش، بهای زیادی بپردازیم.

اکنون که به رهایی رسیده‌ایم، باید زکات این رهایی را نیز پرداخت کنیم تا حال خوش‌مان استمرار داشته باشد. همان‌طور که دیگران برای ما قدم برداشتند، امروز نوبت ماست که برای دیگران، و بیشتر از همه برای رشد و تعالی خودمان، قدمی برداریم.
در پایان، از اینکه با سکوت زیبا و آرامش‌بخش‌تان به صحبت‌های من گوش دادید، صمیمانه سپاسگزارم.

عکس مسافر حمزه
تایپ مسافر علی