ناامیدی انسان را متوقف می‌کند

جلسه چهارم از دوره بیست و ششم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی رودهن با استادی همسفر بهاره، نگهبانی همسفر فاطمه و دبیری همسفر زینت با دستور جلسه «وادی دوم (هیچ موجودی جهت بیهودگی آفریده نشده است، هیچکدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم) و تاثیر آن روی من» روز سه‌شنبه ۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
وادی دوم، “هیچ مخلوقی جهت بیهودگی پا به این حیات نمی‌نهد. هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.” در وادی اول یاد گرفتیم که با تفکر ساختارها آغاز می‌شود و بدون تفکر آنچه هست رو به زوال می‌رود. هر کاری که بخواهیم انجام بدهیم؛ باید حتماً اول تفکر داشته باشیم. بدون تفکر نمی‌توانیم چیزی را به‌دست بیاوریم. گاهی بعضی از مسائل ضد‌ارزش برای ما ممکن است ارزش به حساب بیایند؛ مثلاً پشت سر یکی غیبت می‌کنیم، می‌گوییم غیبت نمی‌کنیم جلوی خودش هم می‌گوییم، یا کسی را قضاوت می‌کنیم، می‌گوییم قضاوت نمی‌کنیم، حقیقت است و این مسائل ضد‌ارزشی به نظر ما ارزش به حساب می‌آیند.

موضوع اصلی وادی دوم درباره امید و ناامیدی صحبت می‌کند یا این‌که به چه چیزی فکر کنیم و به چه چیزی فکر نکنیم. به طورمثال در ذهن خودمان تصویر یک زندگی خوب، دوست داشتنی، محبت بدون توقع و عشق بلاعوض را می‌سازیم که در نهایت زندگی برای ما دوست داشتنی می‌شود و این نوع تفکر و تصویر‌سازی ما را به سمت امید می‌برد؛ ولی بر‌عکس اگر بخواهیم در ذهنمان تصویر از یک زندگی پر از استرس و مشکل داشته باشیم، دقیقاً همان می‌شود که فکر می‌کنیم و دقیقاً این ما را به سمت ناامیدی و تاریکی می‌برد. چرا بعضی‌وقت‌ها در زندگی شکایت و احساس نارضایتی می‌کنیم؟ چرا خنده‌ و خوشحالی‌هایمان را از یاد بردیم؟ خوشحالی‌ها و شکرگزاری‌ها را فراموش کردیم. چرا دائم در حال شکایت کردن هستیم؟ در این صورت چیزی را به دست نمی‌آوریم و احساس پوچ بودن به ما دست می‌دهد. در مقابل مشکلات باورمان به خدا کجاست و در ذهنمان چه می‌گذرد؟ اگر باور و امید داشته باشیم، امید را دعوت کردیم و اگر ناامیدی را بخواهیم، دقیقاً ناامیدی را طلب کردیم.
 
کاری که ناامیدی با انسان می‌کند، انسان را متوقف می‌کند، دیگر نمی‌تواند حرکتی انجام بدهد. استاد امین می‌گویند؛ اگر انسان جایگاه، مقام و پولی نداشته باشد و اصلاً ارزشی برای کسی نداشته باشد ولی درونش یک شهر وجودی دارد که خودش فرمانروای این شهر وجودی است. باید خودمان را باور داشته باشیم. خدا هر چیزی را که آفریده است، هدفی در خلقت آن نهفته است. هیچ‌کدام از ما بیهوده خلق نشده‌ایم؛ برای رسالتی آمده‌ایم که باید انجامش بدهیم. اگر حضور خداوند را در کنار خودمان حس کنیم، دیگر هیچ‌وقت ناامید نمی‌شویم و خودمان را بی‌ارزش نمی‌دانیم و اگر می‌خواهیم خداوند را همیشه کنارمان حس کنیم، تنها راهش این است که خودمان را بشناسیم.‌

رهایی جونز همسفر پریسا رهجوی راهنما همسفر سمیرا

تقدیر و تشکر از خدمتگزاران پذیرایی

تایپ: همسفر سمیرا رهجوی راهنما همسفر نازنین (لژیون یازدهم)
عکاس: همسفر بتول رهجوی راهنما همسفر نازنین (لژیون یازدهم)
ارسال: همسفر مهدیه رهجوی راهنما همسفر سمیرا (لژیون سوم) نگهبان‌سایت
همسفران نمایندگی رودهن