القای نا‌امیدی

هیچ مخلوقی، جهت بیهودگی آفریده نشده و قدم به حیات نگذاشته است، هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خودمان به هیچ فکر کنیم. وادی دوم مفهوم بسیار زیبایی دارد. خداوند انسان را آفرید و او را در یک دوراهی قرارداد، یکی تاریکی و دیگری روشنایی. ما انسان‌ها زمانی می‌توانیم به مفهوم روشنایی برسیم و آن را درک کنیم که تاریکی را تجربه کرده باشیم، مانند مسافری که مدت‌ها به کنگره می‌آید؛ اما هنوز در تاریکی به سر می‌برد، از آموزش‌های کنگره درس نمی‌گیرد تا به آگاهی و دانایی برسد و از رسیدن به روشنایی لذت ببرد؛ زیرا همۀ ما خوب می‌دانیم که در تاریکی هیچ‌چیز پیدا نمی‌شود و امید به روشنایی انسان را به عرش می‌رساند.

ماندن در تاریکی مانند آن است که انسان همیشه در خواب باشد؛ پس این را خوب می‌دانیم که انسان موجود با ارزشی است و اگر در مسیر تاریکی‌ها قدم بردارد مقصر خودش است. حال اگر خوب فکر کنیم می‌بینیم که هر کدام از ما که در کنگره حضور داریم، به اذن خداوند است که صادر شده و وجود ما در این مکان و در این احوال تصادفی و ناگهانی نیست؛ بنابراین در کنگره بایستی تلاش کنیم تا بهرۀ خوبی ببریم. این بهره با فرمان‌بردار بودن حاصل می‌شود.

ما سال‌ها به دلیل اینکه جهت خودمان را گم‌کرده بودیم، اعمالی را انجام داده‌ایم و برای اینکه راه و جهت را مجدد پیدا کنیم. از وادی اول یاد گرفتیم که تفکر کنیم، دربارۀ اینکه در کجای کار قرار داریم و به کجا می‌خواهیم برویم؟ سپس راه و مسیر را پیدا کردیم. ممکن است هنگام حرکت‌کردن ناامید شویم و احساس کنیم تمام کارهای ضد ارزشی و تخریب‌هایی که انجام داده‌ایم، هرگز ترمیم نخواهند شد و قابل ‌جبران نیستند. لازم است بدانیم نیروهای بازدارنده و تخریبی هرگز تسلیم نمی‌شوند و دست از تلاش برنمی‌دارند، بارها این را تجربه کرده‌ایم.

زمانی که انسان شروع به کاری می‌کند تا مسیری را آغاز کند، نیروهای منفی تمام تلاش خود را می‌کنند که او را با ناامیدی از مسیر خارج کنند و احساس عدم اعتمادبه‌نفس القا کنند تا از تصمیمی که گرفته منصرف شود و با خود فکر کند که از پس هیچ کاری بر نمی‌آید و تمام تخریب‌هایی که دارد دیگر قابل‌جبران نیستند. درحالی که در وادی دوم می‌گوید که هیچ یک از مخلوقات هستی بی‌جهت آفریده نشده‌اند و مسئولیت نجاتمان از تاریکی بر عهدۀ خودمان است. اصلاً انسان تاریکی‌ها را تجربه می‌کند برای پی‌بردن به عظمت روشنایی‌ها و حالا که تاریکی را تجربه کرده‌ام؛ قطعاً قدر نور و روشنایی، آرامش و آسایش، سلامتی و شادی را می‌دانم.

نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون پانزدهم)
رابط خبری: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون پانزدهم)
ویرایش و ارسال: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون یازدهم) دبیر سایت
همسفران شمس