وادی دوم بشارت‌دهنده و امیدبخش

به نظر من وادی دوم، وادی بشارت‌دهنده و امیدبخش محسوب می‌شود؛ چرا که انسان مخلوقی فراموش‌کار است و خداوند نیز در کلام‌الله شریف به این موضوع اشاره نموده است. انسان گاهی به‌قدری در تاریکی‌ها فرو می‌رود که ویژگی‌هایی مثل ناامیدی، ترس، حقارت، افسردگی و غیره او را احاطه می‌کند و دیگر قدرت آن را ندارد تا بتواند توانمندی‌ها و ویژگی‌های مثبت درون خود را ببیند، زیرا در اسارت نیروهای منفی که برای رسیدن به خواسته‌های خود از ابزار تاریکی استفاده می‌کنند، قرار گرفته است و قادر به دیدن نور نیست. درست در همین نقطه، ممکن است انسان به مرحله پوچی و بیهوده‌گی برسد، زیرا نور وجودی خویش را به بهایی اندک، تسلیم اهریمن کرده است.

گویی از ملکوت بشارت می‌رسد: «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد». در اینجا است که اگر انسان وادی اول را به دایره دانایی خویش افزوده و آن را به دانایی مؤثر تبدیل کرده باشد، می‌تواند در خصوص این بشارت تفکر کند و ساختاری جدید را در درون خویش ایجاد نماید. در این ساختار جدید ذره‌ذره و به مرور زمان، ناامیدی به امید، ترس به شهامت، افسردگی به سرزندگی، خشم به آرامش و نفرت به مهر تبدیل خواهد شد، آن‌هم با کیمیای تفکر و محبت.

من در بوم نقاشی خود، وادی دوم را این‌گونه ترسیم کرده‌ام؛ خداوند با عشق و مهر بیکران، انسان را در آغوش می‌کشد و می‌فرماید: «عزیز من تو به هیچ نیستی، حتی اگر خود به هیچ فکر کنی». مگر فراموش کرده‌ای که : «همه چیز را برای تو آفریدم، و تو را برای خودم». مگر فراموش کرده‌ای که:  «تو تحت مراقبت و حمایت ما هستی».

اکنون با خود می‌اندیشم آیا امکان دارد، چنین مخلوقی که با شکوه و زیبایی تمام خلق شده است، بیهوده و به هیچ باشد؛ هرگز چنین چیزی امکان نخواهد داشت. بنابراین خود را تنگ‌تر و محکم‌تر در آغوش خداوند می‌فشارم و می‌گویم: پیمان می‌بندم و عهد می‌کنم با یاری خودت و نیروهای مافوق، فرمانروای لایق و باشهامتی بر کشور وجودی خویش باشم، ناامیدت نکنم و با عشق تمام سربلند و سرافراز به آغوش پرمهرت بازگردم.

رابط خبری: همسفر نیلوفر رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون چهارم)
نویسنده و ارسال: همسفر نرگس نگهبان سایت
همسفران نمایندگی یوسُف تهران