مهم‌ترین مسئله‌ای که در هستی وجود دارد ظرفیت است. تمام هستی بر مبنای ظرفیت تقسیم‌بندی شده است. ظرفیت یعنی گنجایش، وسعت، مقدار فضا و جایی که یک ظرف دارد. هر ماده و هر موجود زنده‌ای چه گیاه، جانور و چه انسان، ظرفیتی دارد و ظرفیت هر موجود با موجود دیگر متفاوت است؛ هر موجود، شرایط و ویژگی خاص خود را دارد.
ظرفیت و ویژگی یک گرگ با ظرفیت یک پشه قابل مقایسه نیست، یا نقطه تحمل درد در یک فرد با فرد دیگر متفاوت است. چیزی که ظرفیت هر موجودی را تعیین می‌کند؛ نفس آن موجود است اما آن چیزی که شاهکار خلقت است این است که انسان کلیه خواصی که در جمادات، نباتات و حیوانات وجود دارد را دارا می‌باشد. انسان می‌تواند مثل مار گزنده ، شیر درنده ، مثل موش موذی باشد.
می‌تواند مثل سگ وفادار یا می‌تواند ترسو یا شجاع باشد. این ظرفیت انسان است که نشان می‌دهد که او به طرف کدام حیوان گرایش دارد؛ پس بایستی ظرفیت انسان را شناخت. انسان تا به یک ظرفیتی نرسد نمی‌تواند به ظرفیت بالاتر از آن دست پیدا کند. بعضی افراد ظرفیت پایینی دارند؛ بعضی ظرفیت بالا، ظرفیت انسان‌ها با هم فرق می‌کند.
به وجود آمدن ظرفیت در انسان دست او نیست. ظرفیت هر چیز در انسان بایستی ذره ذره افزایش پیدا کند، یک مرتبه کسی نمی‌تواند ظرفیت خود را بالا ببرد. افزایش ظرفیت باید با دانش، آگاهی، کارکردن، فهم و شعور، تجربه، آموزش و تفکر همراه باشد و به صورت تدریجی به وجود آید. وقتی ظرفیت در فردی به وجود آمد، پذیرش نیز افزایش پیدا می‌کند و او می‌تواند مسئولیت‌پذیر شود.
مسئول کسی است که پاسخ‌گو است. در هستی هم همین‌طور است؛ هر موجودی که ظرفیش بالا برود مسئولیت بیشتری به او داده می‌شود. حضرت عیسی پیامبر خدا شد چون ظرفیت پذیرش این مسئولیت را داشت. اگر کسی ظرفیت پذیرش یک مسئولیت را نداشته باشد ایجاد تخریب می‌کند.
تمام خصوصیت‌های مثبت و منفی به صورت بالقوه در انسان وجود دارد و این انسان است که مختار است، کدام را انتخاب کند؛ ارزش‌ها یا ضدارزشها. انسان نمی تواند از راه ضدارزشها به ارزش‌ها برسد باید از ضدارزشها دوری کرده و در مسیر الهی قدم بردارد تا ظرفیت پذیرش مسئولیت در او ذره‌ذره ایجاد شود.
اگر ظرفیت کافی برای رسیدن به هر جایگاهی در انسان ایجاد نشود برای خود و دیگران تخریب ایجاد می‌کند؛ این‌جا است که موضوع قبله گم کردن مطرح می‌شود همان جا که خداوند می‌فرماید: ًان الانسان لربی لکنود ً انسان موجودی است که به رب خود ناسپاس است. قبله گم‌کردن هم در مسائل اجتماعی و هم در مسائل الهی برای انسان پیش می‌آید.
در مسائل الهی انسان پیمانی را که با خداوند بسته فراموش می‌کند، تغییر مسیر می‌دهد و معبود خود را فراموش می‌کند. در مسائل اجتماعی نیز مواقعی که شخص زحمت و محبت کسانی که برای رسیدن او به این جایگاهی که اکنون در آن قرار گرفته را فراموش می‌کند و ناسپاس می‌شود و قبله را گم می‌کند. ما در کنگره۶۰ آموزش می‌گیریم که از این دسته افراد نباشیم.
نویسنده: همسفر اشرف رهجوی راهنما همسفر مینا (لژیون چهارم)
تایپیست: همسفر مبینا رهجوی راهنما همسفر مینا (لژیون چهارم)
عکاس: همسفر ملیکا رهجوی راهنما همسفر مهناز (لژیون دوم)
ویراستاری و ارسال: همسفر سمیرا رهجوی راهنما همسفر اشرف (لژیون هشتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ابن‌سینا
- تعداد بازدید از این مطلب :
87