دوست داشتن فقط مختص انسان نیست

وادی چهاردهم؛ آن‌چه باور است، محبت و آن‌چه نیست ظروف تهی است. خداوند تمام هستی را بر مبنای عشق و محبت آفرید و در وجود انسان‌ها مرکزی به‌ نام قلب قرار داد که بتواند از عشق متراکم در همه خلقت بهره‌مند شود؛ حال انسان چگونه می‌تواند بگوید من عشق و محبت دارم، آیا فقط به زبان آوردن و استفاده از کلمات به‌ اصطلاح عاشقانه نشان از عاشقی دارد و زمانی‌که قلب او ناآرام است، چگونه می‌تواند عشق بورزد.

عاشق واقعی بودن بسیار سخت است؛ اما وقتی شروع کنی، قطعاً کم‌کم عشق پدیدار می‌شود و قدم اول عشق این است که به دنبال آموزش باشم. در منابع کنگره۶۰ عشق یعنی بخشیدن و سوختن؛ اما نه برای خاکستر شدن بلکه برای تبدیل شدن به نور و اگر به همین دو پارامتر توجه کنیم، می‌بینیم که سخت است؛ اما نتیجه شیرینی دارد.

معنای لذت بردن را اعضای کنگره۶۰ خوب می‌دانند؛ گاهی با خدمت کردن، عده‌ای با بخشیدن کمک‌های مالی، خدمت راهنماها بدون هیچ چشم‌داشتی برای درمان و رهایی یک رهجو و همه این افراد امواج عشق در کائنات را باور دارند و انتظار تشکر ندارند و می‌دانند، محبت و خوبی کردن در هستی گم نمی‌شود و در جایی دیگر به زندگیشان برمی‌گردد.

امروزه عشق و محبت واقعی بسیار کم شده و انسان‌ها برای دیده شدن دست‌ به کارهایی می‌زنند که عشق پایداری ندارد و معمولاً با انواع آرایش‌ها یا جملات زیبا که فقط به زبان است؛ اما دل‌ آن‌ها از کینه، حسادت، غیبت و دروغگویی پر می‌باشد. وقتی قلب پر از تاریکی و ضدارزش‌ها است، نمی‌تواند مهربان و آرام باشد و فقط با معرفت، آگاهی و شناخت می‌توانیم بدی‌ها را کم‌کم دور کنیم.

در ایام ماه رمضان و نزدیک شدن به سال نو می‌توان کاشت بذر محبت را شروع کرد، سعی کنیم حس خود را نسبت به دیگران تغییر دهیم، اگر ناملایمتی از کسی دیدیم به خود بگوییم که این رفتار او از روی ناآگاهی بوده و به دل نگیریم؛ خیلی سخت است، اما سعی کنیم جواب بدی را با محبت بدهیم، زیرا ممکن است که این مسئله روزنه‌ای نور برای طرف مقابل باشد.

دوست داشتن فقط مختص انسان‌ها نیست. وقتی به طبیعت نگاه کنیم همه موجودات حتی اگر به ظاهر باب دل انسان‌ها نباشند، برای خدمت به بشر آفریده شده‌اند؛ درختان و گیاهان چگونه از کمترین‌ها‌، بهترین میوه‌ها و هوای پاک را به ما هدیه می‌دهند یا سایر مخلوقات همه در حال خدمت به انسان و برای تبدیل شدن و رسیدن به مرحله انسانیت هستند. هیچ موجودی به اندازه خود انسان به خویشتن، خویش فکر نمی‌کند؛ پس قدر مرحله انسان بودن را بیشتر بدانیم، خالصانه عمل کنیم، هر روز بهتر از روز قبل باشیم، تمرین و تلاش برای تبدیل شدن را آغاز کنیم.

پیامبران و کتاب آسمانی محبت و رسیدن به آرامش و عشق الهی را به ما  آموزش می‌دهند؛ حال اگر در جهت الهی حرکت کنیم به مرحله‌ای از عشق می‌رسیم که شکر‌گزار شده، همه انسان‌ها و تمام موجودات هستی را دوست داشته و قدردان آن‌ها هستیم؛ پس باید سعی کنم خود را دوست داشته باشم، در جهت درست حرکت کنم و باور داشته‌ باشم که در سیستم الهی درست عمل کنم. هر‌ کس با هر خصوصیاتی و در هر جایگاهی قرار دارد، کافی است دریچه قلب خود را بگشاید تا مهمان‌دار امواج عشق گردد و طعم شیرین آن را بچشد. عاشق واقعی، خداوند و هر چه را که او آفریده دوست دارد.

نویسنده: همسفر مدینه رهجوی راهنما همسفر گلثومه (لژیون یکم)
رابط خبری و ویراستاری: همسفر فرزانه رهجوی راهنما همسفر گلثومه (لژیون یکم)
ارسال: همسفر شهربانو رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون دوم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی رضا مشهد