کاشت درخت به شکرانه رهایی

سلام دوستان فرح هستم همسفر

آقای مهندس اواخر وادی دوازدهم در مورد درختکاری صحبت می‌کنند، مسافر یا همسفر سفر دوم که از رهایی او می‌گذرد به شکرانه نعمت رهایی خود هر سال در فصل درختکاری یک درخت به همراه خانواده یا با اعضاء کنگره می‌کارد، مصداق این شعر که می‌گوید؛ آب دریا را اگر نتوان کشید هم بقدر تشنگی بتوان چشید؛ پس به شکرانه رهایی هر سال تا پایان عمر درختی می‌کاریم و از آن مراقبت می‌کنیم. لازم است که محل و تاریخ کاشت درخت را دقیقاً بدانیم تا بتوانیم به آن رسیدگی کنیم نه این‌که فقط نهالی را بکاریم و مسئولیت رشد آن را به خداوند بزرگ واگذار نماییم تا به درختی تنومند تبدیل شود.

برای این‌که طبیعت زیباتری داشته باشیم، نباید محیط زیست را آلوده کرد، نباید ساخت‌و‌ساز بی‌رویه در بستر رودخانه‌ها داشت و از شکار بی‌رویه گونه‌های حیوانی جلوگیری کرد تا بتوان در زمین زندگی کرد و اجازه داد که دیگران هم در زمین زندگی کنند. برای زندگی روی زمین، خط قرمزهایی وجود دارد که گاهی عبور از آن‌ها به قیمت جانمان تمام می‌شود. از مهم‌ترین خطوط قرمز زمین منابع طبیعی، جنگل‌ها، رودخانه‌ها و انواع گونه‌های حیوانی می‌باشند که باید به آن‌ها احترام گذاشت و در حفظ آن‌ها برای زندگی بهتر کوشا بود. می‌توان صبر و استقامت را از درخت آموخت که ریشه در زمین دارد، همان‌طور که در وادی دوازدهم می‌گوید؛ «در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود.» نشان از این است که رشد و بالندگی احتیاج به تلاش، پشتکار و در نهایت صبوری دارد و هیچ امر بزرگی یک شبِ به نتیجه نمی‌رسد؛ پس زمانی که نهالی می‌کاریم برای رشد آن باید صبر و زمان را در نظر گرفت یا وقتی که یک دانه گندم را در زمین می‌کاریم این دانه اول امر است و با گذشت زمان و مراقبت از آن به آخر امر که همان محصول است می‌رسیم. در مورد رهایی از اعتیاد هم به همین منوال است، انسان یک شبِ به رهایی نمی‌رسد بلکه مانند همان بذر یا نهالی است که در زمین کاشته می‌شود، با تلاش و گذشت زمان به نتیجه و هدف غایی نائل می‌گردد.

نگارش: همسفر فرح رهجوی راهنما همسفر سلیمه (لژیون اول)
ارسال: مسافر محمد رهجوی راهنما مسافر محسن
نمایندگی رفسنجان