حیات انسان به وجود طبیعت بستگی دارد.

افرادی که به درمان قطعی از اعتیاد نائل می‌گردند، همه‌ساله بایستی در فصل درختکاری حداقل یک درخت بکارند؛ بنابراین همه‌ساله در شهرها و مراکز مختلف کنگره ۶۰، اعضای کنگره اقدام به کاشت درخت می‌نمایند. در سی‌دی درختکاری آقای مهندس می‌فرمایند: «آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی بتوان چشید». آقای مهندس در ادامه فرمودند: «در زمین زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند. دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم تا دیگران بخورند».

«درختکاری» جزء دستور جلسات هفتگی کنگره۶۰ می‌باشد و نکته‌ای مهم و اساسی پشت این دستور جلسه است که ما‌ باید به آن توجه کنیم. در وادی دوازدهم (در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود)، مسئله درختکاری مطرح می‌شود که مسافران و همسفرانی که مدت یک‌سال از رهایی یا سفر دوم آن‌ها می‌گذرد؛ باید هر سال در اسفندماه یک درخت بکارند. درحال‌حاضر نه تنها انسان‌ها درخت‌ها را از بین می‌برند؛ بلکه کمتر کسی درخت می‌کارد. رودخانه‌ها را کثیف کرده و جنگل‌ها را نیز از بین می‌برند و در نهایت با این کارها محیط زیست را به طرف نابودی می‌برند. ما باید از درخت‌هایی که کاشته می‌شود، نگهداری کنیم و کاشت آن تنها برای خودنمایی و فریب اشخاص نباشد و باید آدرس درختی را که می‌کاریم، بدانیم تا از آن مراقبت کنیم.

آقای مهندس می‌فرمایند: «در زمین اگر از خطوط قرمز زندگی عبور کنیم، چنان بلایی بر سرمان می‌آید که مجازاتش از هر تنبیه بالاتر است و گاهی‌اوقات عبور از خطوط قرمز زندگی ضربات و صدمات جبران‌ناپذیری را به ما وارد می‌کند». ما نباید به طبیعت و جانوران خسارت وارد کنیم و چیزی را که بر خود روا نمی‌داریم برای دیگران نیز روا نداریم. شکار حیوانات و از بین بردن گیاهان کار عقلانی نیست؛ زیرا حیات ما به‌وجود آن‌ها وابسته است. انسان‌ها در آلوده کردن زمین مهارت دارند، زمانی که پای حرف باشد، غرور و منیت‌ ما گوش فلک را کر می‌کند و لباس دین‌داری بر تن ضدارزش می‌پوشانیم و به بزرگان وصل می‌شویم؛ اما در واقع باعث نابودی طبیعت شده‌ایم.

در زمان گذشته در تهران از جوی‌ها، آب می‌خوردند و سر و صورت خودشان را می‌شستند؛ اما درحال‌حاضر اگر ناخواسته دستمان به آن آب خورد باید با انواع مواد، دست خود را ضدعفونی کنیم. تمام جنگل‌ها در شمال پر از زباله شده است. بهترین عطرها را به خود می‌زنیم؛ اما زمین را آلوده می‌کنیم. آیا ما که پیرو بزرگان هستیم‌، فرهنگ آن‌ها را داریم؟ یا آب‌ها را لجن می‌کنیم و در مسیر رودخانه‌ها آپارتمان می‌سازیم یا دالان تهران را که باید برای تخلیه هوا خالی باشد، ساختمان و برج‌ ساخته‌ایم! این آلودگی‌ها مردم را بیچاره می‌کند، هر کدام از ما به شکرانه رهایی از بند تاریکی‌ها؛ باید هر سال یک درخت بکاریم. از هر نوع و هر کجا که شود تا مفهوم فرمانِ در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود را با بزرگ شدن درختانی که خود کاشته‌ایم تماشا کنیم. ان‌شاءالله هر کدام از ما بتوانیم ۱۲۰درخت بکاریم.

منبع: اپلیکیشن (انتشارات دژاکام)
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون ششم)
رابط خبری: راهنما همسفر سمیه (لژیون ششم )
ویراستاری و ارسال: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون سوم) نگهبان سایت

همسفران نمایندگی زاگرس