تقدیر از راهنما خودساختگی است

ششمین جلسه از دوره بیست و ششم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰، نمایندگی باباطاهر همدان با استادی راهنمای محترم مسافر منصور، نگهبانی مسافر محمد و دبیری مسافر حسین با دستور جلسه (هفته راهنما) روز سه‌شنبه 30 بهمن ماه 1403 ساعت 17:00 شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان منصور هستم یک مسافر

در درجه اول خدای خودم را شاکرم که بار دیگر توفیق شد در این روز مبارک در محضر شما عزیزان باشم و از شما آموزش بگیرم. تشکر می‌کنم از بنیان کنگره ۶۰ جناب مهندس عزیز و خانواده محترمشان که این بستر را فراهم کردند تا امثال من بیاییم این‌جا و به درمان برسیم. تشکر می‌کنم از کلیه خدمتگزاران کنگره ۶۰ به ویژه خدمتگزاران شعبه باباطاهر. تشکر ویژه دارم از راهنمای خوب و عزیزم آقا عبدالله که هرچه دارم مدیون ایشان هستم، عرض تبریک دارم هفته راهنما را به بزرگ راهنمای کنگره ۶۰ آقای مهندس و تبریک صمیمانه دارم خدمت راهنمای موادم آقا عبدالله و راهنمای سیگارم آقای رضا کرمی.عرض تبریک دارم خدمت راهنمایان بزرگوار شعبه خودمان و امیدوارم برکت این خدمتشان در زندگی‌شان جاری و ساری باشد. عرض تبریک دارم به راهنمایان جدید، آرزوی موفقیت برایشان می‌کنم.

در مورد دستورجلسه: امروز در این جایگاه برایم صحبت کردن خیلی سخت است، چون از یک طرف رهجو هستم و از طرف دیگر راهنما، دوستان درباره جایگاه راهنمایی آقای مهندس فرمودند مهم‌ترین و بزرگترین جایگاه خدمتی جایگاه راهنمایی است و اکثر راهنماها هم از این جایگاه مهمشان خبر ندارند. دوستان ازقدیم همیشه گفته‌اند که شغل معلمی و آموزگاری شغل انبیاست و اگر بخواهیم شغل معلمی را با جایگاه راهنمایی مقایسه کنیم خیلی متفاوت است. بین راهنما و رهجو یک محبتی برقرار است که من تا حالا در هیچ مدرسه و دانشگاهی چنین پیوندی ندیده‌ام که این پیوند خیلی مقدس است، وقتی که می‌بینم راهنما رهجوی خود را بیشتر از خود رهجو دوست دارد به این پیوند و محبت و عشق عمیق پی می‌برم، این‌ها همه از ایثار و از خود گذشتگی راهنماها به وجود می‌آید.

حال اگربخواهم یک سرانگشتی از زحمات و از خود گذشتگی راهنماها را حساب کنم که هر راهنما هفته‌ای سه جلسه باید کنگره باشد، هر جلسه کمترین زمان یک ساعت قبل و بعد از جلسه مسیر رفت و برگشت دارد در روزهای دیگر هر روز کمترین زمان دو ساعت برای نوشتن نامه‌های اوتی برای چند ده نفر رهجو و آماده  کردن مطالب و آموزش‌های سی‌دی‌ها برای سر لژیون وقت می‌گذارد، که بیشتر از سی ساعت در هفته وقت لازم است، بدون کوچک‌ترین حقوق یا مزایا و توقع که اگر در بیرون از اینجا درباره‌اش صحبت کنیم می‌گویند که شما دیوانه هستید که چندین بار این حرف را به من زده‌اند و من گفته‌ام که درست است که ما دیوانه‌ایم اما نه دیوانه ذهنی بلکه  دیوانه پیوند محبت و دلی هستیم. اگر با این همه مشکلات اقتصادی و درگیری‌های ذهنی این روزهای  مملکت، این همه وقت را بدون توقع  در کنگره سپری می‌کنیم، وقتی که روزهای برفی و کولاک، راهنماها راه یک ساعت را سه ساعت سپری می‌کنند و هزاران اتفاق را به جان می‌خرند تا نامه‌های اوتی رهجوهای تازه وارد و بقیه را به دستشان برسانند. این‌ها همه از دیوانگی که گفتم از ایثار و خود گذشتگی نشأت می‌گیرد.

دوستان این نکته مهم را هم می‌گویم که حتماً باید در این جایگاه گفته شود، دوستان ما در کنگره ۶۰ سه نوع تقدیر داریم، یکی تقدیر قلبی است حضرت علی فرمودند: هر کس یک کلمه به من بیاموزد من را بنده خود کرده است. من باید قلباً سپاسگزار راهنمایم باشم که اگر اینطور باشد راهنمایم آن را حس خواهد کرد. تقدیر بعدی تقدیر لسانی یا زبانی است که وظیفه من است با به زبان آوردن قدردانی خود از راهنمایم را به جا بیاورم، و در نهایت تقدیر و تشکر با دادن پاکت است که در هر ۴ جشن سالانه کنگره ۶۰ این عمل انجام داده می‌شود.

دوستان عزیز راهنمای من به این پاکت احتیاج ندارد اما من رهجو با دادن این پاکت به راهنمایم احتیاج دارم، این کار یک نوع خودساختگی و آموزش است برای من اگر من به آن پول‌هایی که برای تهیه موادم خرج می‌کردم فکر کنم، و اگر به این حال خوش که الان دارم فکر کنم، که انصافاً چقدر ارزش دارد آن موقع به ارزش دادن پاکت پی می‌برم. آیا کسی که گذشتن از مواد را به من یاد داده، من هم می‌توانم با گذشتن از مقداری از مالم بخشش را یاد بگیرم؟ به خاطر این‌ها است که من رهجو به دادن این پاکت با مبلغ خوب احتیاج دارم نه راهنمای من. این رهجو است که باید در جشن‌ها و گلریزان‌های سالانه کنگره  با تقدیم کردن مقداری از مالش بخشش و سخاوت را یاد بگیرد. ممنون که به صحبت‌های من گوش کردید.

تایپ: مسافر روح‌الله (لژیون هفتم)
عکس: مسافر محمد‌رضا (لژیون هفتم)
تنظیم و ارسال: مسافر مسعود مرزبان خبری