گروه خانواده- جایگاه راهنمایی وسیله‌ای برای رسیدن به حال خوش

جلسه دهم از دوره اول کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره60 نمایندگی بندرعباس به استادی راهنما همسفر زهره، نگهبان موقتی همسفر رقیه و دبیری همسفر اشرف با دستور جلسه «هفته راهنما» روز دوشنبه ۲۹ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۵:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در ابتدا هفته راهنما را خدمت آقای مهندس بنیان کنگره‌۶۰، خانم آنی بزرگوار، خانم آنی کماندار، خانم شانی و آقای امین تبریک عرض می‌کنم. همچنین این هفته را خدمت راهنمای خودم همسفر طاهره تبریک عرض می‌کنم. خداوند انسان را خلق کرد و به انسان قدرت اختیار داد که خودش سرنوشتش را با دستان خودش رقم بزند و صفحه سفید نقاشی خودش را هر طور که خواست، نقاشی کند. حالا وقتی خداوند انسان را با این اهداف به زمین می‌فرستد، راه‌های انحرافی زیادی پیش پای او قرار می‌دهد. این جاده‌ها سخت، دراز و پر از پیچ و خم است و از طرفی هم جاذبه‌های این جهان مادی خیلی زیاد است و خیلی جاها اجازه نمی‌دهد که ما مسیر درست خودمان را برویم و صفحه نقاشی خودمان را قشنگ ترسیم کنیم؛ به همین خاطر است که هر انسانی نیاز به یک راهنما دارد. تمام انسان‌ها در طول حیات، نیاز به یک راهنما، معلم و مربی دارند و هرکس بخواهد این موضوع را کتمان بکند، به‌نظر من از یک تفکر ناسالم برخوردار است. همه ما باید حس کنیم که بدون راهنما ممکن است گاهی زندگیمان دچار لغزش شود؛ اما راهنما باید چه کسی باشد و از چه کسی راهنمایی بگیریم؟

آقای مهندس اعتقاد دارند کسی می‌تواند ما را در زمینه اعتیاد راهنمایی کند که خودش بلد راه باشد، درد اعتیاد را حس کرده باشد و هیچ‌ وقت شخص دیگری نمی‌تواند راهنما باشد؛ چون خودش آن درد را با تمام وجودش حس نکرده است، فقط دیده یا شنیده است. کسی می‌تواند ما را خوب راهنمایی کند که خودش آن راه را رفته باشد. راهنما باید سختی‌ها بکشد و آزمون بدهد تا بتواند شال نارنجی دریافت کند؛ اما اول باید 10 ماه حضور مستدام داشته باشد، سی‌دی‌ها را نوشته باشد، مسافرش رها شده باشد، در پارک حضور داشته باشد، گل 40 سی‌دی و رهایی را از دستان آقای‌ مهندس گرفته باشد و بعد در آزمون راهنمایی شرکت کرده و قبول شده باشد؛ سپس کارآموزی و مصاحبه حضوری در تهران هم گذرانده باشد تا این‌که از دستان آقای مهندس آن شال مقدس راهنمایی نارنجی و سبز را دریافت کند و بعد در این جایگاه قرار بگیرد و بدون هیچ چشمداشتی به دیگران کمک کند.

این سؤال گاهی اوقات برای افرادی که بیرون از کنگره هستند پیش می‌آید که چه چیزی باعث می‌شود که یک انسان با این‌که می‌داند این جایگاه، بهره مادی برایش ندارد و باید از عصاره جان و مالش بدهد، از زندگی، وقتش و انرژیش بگذارد تا بتواند به دیگر انسان‌ها کمک کند، باز هم دوست دارد راهنما شود؟ جوابش چیزی غیر از عشق نیست؛ آن هم عشقی که نشأت گرفته از ایمان است. به چه چیزی ایمان دارد؟ ایمان به مسیری که دارد گام برمی‌دارد، ایمان به کنگره۶۰، به آقای مهندس، به این‌که وعده خداوند دروغ نیست و ایمان به این‌که آرامش من در گرو آرامش دیگران است. یک راهنما برای خودش این کار را انجام می‌دهد و بیشترین سودش به خودش برمی‌گردد. راهنمایی هم پروسه‌ای از درمان است؛ یعنی بخشی از درمان است. ما تا به دیگران خدمت نکنیم، هیچ‌ وقت نمی‌توانیم به آن حال خوش برسیم. جایگاه راهنمایی یک وسیله است که می‌تواند ما را به آرامش برساند، هدف نیست. هیچ کس در کنگره هدفش راهنما شدن نیست؛ هدف اصلی رسیدن به حال خوش است.

جایگاه راهنمایی وسیله‌ای است که می‌تواند ما را سریع‌تر به آن حال خوش برساند. راهنما زمانی که رهجو را برای ورود به سفر دوم نزد آقای‌ مهندس می‌برد، حس شیرین و لذت‌بخشی را دریافت می‌کند و پاداش تمام زحماتش را می‌گیرد و همیشه آن حس ماندگار می‌ماند. این جایگاه سخت است. چرا سخت است؟ یکی این‌که راهنما یک تولیدکننده است. من اگر امروز هر نقصی در تفکر، اندیشه و رفتارم باشد، ناخودآگاه این را به رهجو منتقل می‌کنم. راهنما بودن سخت است؛ چون مجبور است یک الگوی بدون نقص باشد و اگر الگوی بی‌نقصی نباشد، به‌جای این‌که به این سیستم کمک کند ممکن است خیانت کند. آقای مهندس می‌گویند: «راهنمایان کنگره۶۰، علم کیمیاگری بلد هستند.» یک راهنما باید بتواند از ناامیدترین انسان‌ها، امیدوارترین انسان‌ها و از ترسوترین انسان‌ها، شجاع ترین انسان‌ها و از ضعیف‌ترین انسان‌ها، قوی‌ترین انسان‌ها را بسازد؛ به این خاطر است که به آن علم کیمیاگری می‌گویند. امیدوارم که امروز تک‌تک شما به راهنما شدن فکر کنید و قدم‌هایتان را محکم بردارید.

تصاویر برگزاری جشن هفته راهنما

تایپ: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
عکاس: همسفر نجمه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
ویراستاری و ارسال: همسفر رقیه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی بندرعباس