وزن معنوی شال راهنمایی، بر گردن راهنما

منبع: نمایندگی رودهن
شنبه 27 بهمن 1403

تعداد بازدید از این مطلب : 299

جلسه‌ی هشتم از دوره سی‌ام کارگاه‌های آموزشی، عمومی کنگره ۶۰ نمایندگی رودهن با استادی راهنمای محترم مسافر محسن، نگهبانی مسافر حسین و دبیری مسافر مهران با دستور جلسه «هفته راهنما» روز شنبه 27 بهمن‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان محسن هستم یک مسافر، قبل از هر چیز، هفته راهنما را در رأس به استاد راهنمای کنگره60 آقای مهندس و خانواده محترمشان، کلیه راهنمایان مسافران و هم‌سفران کنگره ۶۰ به‌ویژه راهنمایان نمایندگی رودهن تبریک عرض می‌کنم. در ادامه به عزیزانی که به‌تازگی در آزمون راهنمایی قبول‌شده‌اند، کسانی که این خواسته را داشته‌اند که به افراد خواهان رهایی از اعتیاد کمک کنند، تبریک می‌گویم و آرزوی توفیق برای آن‌ها دارم. آن‌هایی که راهنما هستند، می‌دانند زمانی که نتایج آزمون اعلام می‌شود، خیلی اهمیت دارد.
صحبت‌های خودم را در هفته راهنما به دو بخش تقسیم می‌کنم؛ ابتدا محسن به‌عنوان رهجو و دیگری محسن به‌عنوان راهنما و رهجو، چون من در ابتدا رهجو بودم و به این جایگاه رسیدم، کسی از بیرون کنگره به‌عنوان راهنما انتخاب نمی‌شود. خوب من محسن ورودی سال ۹۰ هستم، با تریاک خوراکی سفر کردم، با وضعیت بدی وارد کنگره شدم، با مصرف شیشه و قرص، از بیمارستان روان‌پزشکی به اینجا آمدم. یک آدمی بودم که ازلحاظ جسمی و روحی از تعادل خارج‌شده بودم، اما آرام‌آرام و با دستورات راهنما جلو آمدم، در ادامه با شربت اپیوم که نعمتی است در اختیار کنگره ۶۰ و تمام زحمات آن را هم بچه‌های کنگره ۶۰ کشیدند، ادامه سفر دادم و سال ۹۱ به رهایی رسیدم.
در هر دین و مذهبی یا هر جای دیگری، فردی برای خروج از یک منطقه که اعتیاد یا هر چیز دیگری باشد، نیاز به راهبر دارد. هیچ‌کس سرخود نمی‌تواند از یک منطقه‌ای مثل منطقه ۶۰ درجه زیر صفر عبور کند، من خودم مشکلات زیادی برای ترک کردن داشتم، روش‌های مختلفی را امتحان کردم، اما زمانی که یک راهبر درست، طبق یک علم دقیق به من آموزش می‌دهد، می‌توانم از این مناطق سخت عبور کنم، اما به‌شرط اینکه گوش‌به‌فرمان اوباشم.

خود من با جایگاه راهنمایی و سیزده سال رهایی، اگر بخواهم غفلت کنم، خطر بیخ گوشم است. این را بگویم که به نظر من اگر اینجا به نتیجه نرسم، جاهای دیگر خیلی باید سختی فراوان‌تر بکشم. در حال حاضر هر زمان راهنمایم با من تماس می‌گیرد، حتی اگر در منزل هم باشم می‌ایستم و عرض ارادت می‌کنم، چون نباید یادم برود در چه وضعیتی بودم و در چه جایگاهی قرار داشتم و دست به هر کاری می‌زدم تا از سختی خارج شوم و چه سوءاستفاده‌هایی از من شد، حالا راهنما چه همسفر چه مسافر وقت و زمانش را برای من می‌گذارد.
پس باید قدردان راهنما باشیم، حالا می‌خواهم در این هفته قدردان راهنمایم باشم، دستم می‌لرزد برای پولی که می‌خواهم در پاکت بگذارم، اگر دستم لرزید، این کار را انجام ندهم بهتر است. درصورتی‌که وظیفه‌ام است که این کار را انجام دهم.
حالا محسن از دیدگاه یک راهنما: شاید این شال راهنمایی نهایتاً صد گرم وزنش باشد، اما وقتی قبول می‌شوی با سختی که در آزمون هست، مثل‌اینکه یک لیسانس گرفته‌ای، اما زمانی که آقای مهندس شال را بر گردنم می‌اندازد، ازنظر وزن معنوی خیلی سنگین است. زمانی که شال برگردنت می‌افتد، فقط یک‌چیز را به تو بگویم، خودت را گم نکن، جایگاهی است که بارها در پیام‌های مرزبانی خوانده می‌شود که آمده‌ایم خدمت کنیم، نه سرور و آقای دیگران باشیم.

افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

زمانی که خدمت راهنماییم شروع می‌شود، باید بگویم کاردارم، ولی کاری ندارم، باید بروم به رهجو برسم. راهنما دیگر خودش را نمی‌بیند، بلکه فقط رهجو را می‌بیند. راهنما زودتر از همه باید در جلسه حضورداشته باشد، وگرنه عذرش را می‌خواهند. این را برای یادگار به شما می‌گویم، هر فردی که چهارده ثانیه اول جلسه را حضور داشت و اینجا نشست، برد کرده است.
خدا وقتی مسئولیت یک عده‌ای را به من می‌دهد، جایگاه کمی نیست. رهجویی که به دنبال درمان اعتیاد است، مانند موم نرم می‌باشد، چون به خاطر شرایطی که طی کرده است، هرچه به او می‌گویند، چشم می‌گوید، پس اگر راهنما پایش را کج بگذارد، مطمئناً رهجو هم پایش را کج می‌گذارد. من راهنما زمانی که موفقیت رهجو را می‌بینم، خوشحال می‌شوم، حتی اگر سال‌ها گذشته باشد. چه چیزی بالاتر از اینکه یک انسان را از اعتیاد نجات دهی و ببینی دست‌زن و بچه‌اش را گرفته است و خندان می‌رود.