گروه خانواده- جبران زحمات و فداکاری راهنما سخت است

جلسه چهارم از دوره دوم کارگاه آموزشی مجازی همسفران نمایندگی بندرعباس به استادی مرزبان همسفر ساناز با دستورجلسه «هفته راهنما» روز شنبه ۲۷ بهمن‌ماه ۱۴۰۳ آغاز به کار کرد.

سخنان استاد:

آنچه باور است، محبت است و آنچه نیست ظروف تهی‌ است.
در ابتدا هفته راهنما را خدمت بنیان کنگره‌۶۰ آقای مهندس دژاکام، راهنمای همه ما و اولین راهنمای کنگره تبریک عرض می‌کنم.
همین‌طور خدمت خانواده‌ محترم ایشان (خانم آنی بزرگ، استاد امین، خانم آنی کماندار و خانم شانی) و تمامی راهنمایان کنگره‌۶۰ این هفته را تبریک می‌گویم.

در کنگره‌۶۰، هر سال چهار جشن (هر فصل، یک جشن) برگزار می‌شود.
یکی از آن جشن‌ها به عنوان هفته‌ راهنما است. در این هفته، اعضای کنگره از راهنمای خودشان به ۳ صورت (به رسم کنگره) قلبی، زبانی و عملی، تقدیر و تشکر و قدردانی می‌کنند.
در کنگره‌۶۰، لقب راهنما به اشخاصی اطلاق می‌گردد که خود مصرف‌کننده موادمخدر بوده‌اند یا خانواده درجه اول یک مصرف‌کننده بوده‌اند و پس از ۱۱ ماه سفر در کنگره به درمان رسیده‌اند و پس از آن، آموزش‌های لازم  را راجع به جسم انسان، شناخت مواد، علم اعتیاد، جهان‌بینی و … کسب نموده‌اند و سپس در آزمون، نمره قبولی به دست ‌آورده‌اند و شال زیبا و ارزشمند نارنجی بر گردن دارند. هر راهنما می‌تواند چهار سال خدمت کند.
راهنمایان  در کنگره نقش بسیار  مهم و مقدسی دارند و همان‌قدر که مدرسه بدون معلم خوب بی‌معنی است کنگره هم بدون راهنما بی‌معنی است.

وقتی شخصی وارد کنگره می‌شود، بعد از سه جلسه مشاوره توسط راهنمای تازه‌واردین، با حس خودش، یک راهنما انتخاب می‌کند و آن راهنما در طول ۱۱ ماه، راه و مسیر را به رهجو نشان می‌دهد.
راهنمایان کنگره، همه با خواست قلبی و عشق، به انسان‌های دردمند خدمت می‌کنند؛ زیرا که خود روزی آن دردها را کشیده‌اند.
هیچ راهنمایی در کنگره، مزد و حقوقی دریافت نمی‌کند. همه با عشق، ساعت‌ها وقت و انرژی خود را در اختیار رهجوهای خود قرار می‌دهند و هیچ توقع و خواسته‌ای  جز درمان و حال خوش برای رهجوهایشان ندارند.

آقای مهندس می‌گویند: «همه انسان‌ها به راهنما و معلم نیاز دارند.»
من خیلی خوشحال و ‌خوشبخت هستم که یک راهنما دارم.
وقتی وارد کنگره می‌شوم، راهنمایم را می‌بینم که خنده‌ بر لب دارد، چشمانش از عشق برق می‌زند و با آغوش باز به استقبال من و دیگر رهجوهایش می‌آید. ایشان با تمام وجودش پای درد و دل‌ها، سؤالات و مشکلاتمان می‌نشیند و با آرامش، ما را راهنمایی می‌کند.
جبران زحمات و فداکاری‌های راهنما سخت است و من خیلی فکر کردم که چگونه می‌توانم از ایشان قدردانی کنم و پاسخی پیدا نکردم؛ جز این‌که قدم‌ها‌ی محکم در جهت پیشبرد اهداف کنگره بردارم، به موقع بیایم و بروم، خدمت کنم، سی‌دی‌هایم را مرتب بنویسم، غیبت بی‌جا نکنم، مشارکت کنم و در نهایت برای راهنما شدن تلاش کنم.
جایی خواندم که نوشته بود: «همه انسان‌ها تصور می‌کنند که مادر خودشان، بهترین مادر دنیاست و همه هم درست فکر می‌کنند.»
من فکر می‌کنم در کنگره هم، همین‌طور است؛ همه تصور می‌کنند که راهنمای خودشان بهترین است و همه هم درست فکر ‌می‌کنند.
همه‌ راهنمایان در کنگره، خوب و مهربان هستند؛ زیرا انسانی که به خلق خداوند خدمت می‌کند، قطعاً انسان خوبی است.
باز هم این هفته را خدمت تمامی راهنمایان کنگره۶۰، به‌ویژه راهنمای عزیز خودم (راهنما همسفر زهره) که بی‌شک عاشق‌ترین هستند، تبریک عرض می‌کنم و امیدوارم که خداوند  همیشه نور خود را در زندگیشان بتاباند.

نویسنده: مرزبان همسفر ساناز رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
ویرایش: همسفر انسیه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
عکس: همسفر نجمه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
ارسال: همسفر رقیه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی بندرعباس