قدردانی از کنگره ۶۰؛ راهی برای جبران و خدمت

دومین جلسه از دور پانزدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران به نمایندگی اردبیل، به استادی مسافر هومن، نگهبانی مسافرعلی و دبیری مسافر پیام با دستور جلسه "در کنگره ۶۰ چگونه قدردانی کنیم؟"سه شنبه ۱۶ بهمن ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در باب دستور جلسه "چگونه می‌توان از زحمات کنگره قدردانی کرد"، باید ابتدا بدانیم که از چه چیزی قدردانی می‌کنیم. آگاهی از نعماتی که به ما عطا شده، سبب می‌شود که میزان قدردانی خود را بر اساس آن تنظیم کنیم. اجازه دهید این موضوع را با مثالی روشن کنم: فرض کنید به همراه خانواده در شهر غریبی هستید و خودرویتان دچار نقص فنی می‌شود. در این وضعیت، فردی ناشناس با حس انسان‌دوستی به یاری شما می‌آید، مسیر را نشان می‌دهد، خدماتی ارائه می‌دهد و اگر نیازی داشته باشید، آن را برطرف می‌کند. حال اگر این فرد را در موقعیتی دیگر ملاقات کنیم، چقدر خود را مدیون او احساس خواهیم کرد؟ تنها در برابر یک یا دو روز آشفتگی، این‌گونه سپاسگزار می‌شویم. حال ببینید که در مسئله اعتیاد که تمامی جوانب زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، چگونه می‌توان قدردانِ کنگره بود؟

همگی ما در اینجا همدرد هستیم و می‌دانیم که اعتیاد نه تنها جسم و روان را درگیر می‌کند، بلکه بر روابط عاطفی، اجتماعی و موقعیت شغلی نیز اثر می‌گذارد. مصرف‌کنندگان مواد معمولاً در آغاز راه تصور می‌کنند که با دیگران متفاوت هستند، اما زمانی متوجه واقعیت می‌شوند که در دام اجبار مصرف گرفتار شده‌اند. این ذهنیت غلط که "من متفاوت هستم"، باعث می‌شود که افراد تصور کنند مصرف مواد، آن‌ها را ویژه می‌کند. اما حقیقت این است که اعتیاد، با تکرار مصرف و نه با اولین تجربه، فرد را اسیر خود می‌کند. مهندس دژاکام نیز همواره این موضوع را متذکر شده‌اند که فرد پس از دفعات متعدد مصرف، معتاد محسوب می‌شود، نه صرفاً با یک‌بار مصرف.

از ابتدایی‌ترین پیامدهای اعتیاد، مشکلات جسمی همچون خرابی دندان‌هاست که می‌تواند کل زندگی فرد را مختل کند. اما تأثیرات مخرب اعتیاد تنها محدود به خود فرد نیست، بلکه خانواده، دوستان و حتی بستگان درجه دو مانند عمو، خاله و دایی نیز از پیامدهای آن در امان نمی‌مانند. بسیاری از طلاق‌ها، نابسامانی‌های فرزندان و سایر مشکلات اجتماعی، ناشی از این معضل هستند. بنابراین، هنگامی که فردی در کنگره سفر می‌کند و به رهایی می‌رسد، باید عمیقاً قدردان باشد.

قدردانی تنها با گفتن کلمات سپاسگزارم محقق نمی‌شود؛ بلکه در عمل و در ابعاد مختلف، اعم از جسمی، انسانی، مالی، دانش و رساندن پیام، نمود پیدا می‌کند. هر خدمتی که فردِ رهاشده انجام دهد، باز هم در برابر آنچه از کنگره دریافت کرده، ناچیز خواهد بود. در نهایت، جا دارد که به رهایش‌یافتگان عزیز تبریک بگویم و آرزوی استواری در مسیر پاکی برای آن‌ها داشته باشم. همچنین، از استاد گرامی، ایجنت محترم و تمامی اعضای کنگره ۶۰ که این مسیر روشن را هموار کرده‌اند، صمیمانه سپاسگزارم.

تهیه و ارسال گزارش: مسافر تورج(لژیون ۳)