بر هر نعمتی شکری واجب

جلسه دهم از دوره شانزدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران نمایندگی زنجان به استادی راهنما همسفر مهری، نگهبانی همسفر فرشته و ‌دبیری همسفر مریم با دستور جلسه «در کنگره 60 چگونه قدردانی می‌کنیم؟» روز دوشنبه 15 بهمن‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶ آغاز به کارکرد.

خلاصه سخنان استاد:

ابتدا متنی را از گلستان سعدی برایتان می‌خوانم که در کتاب فارسی دوران دبیرستان خوانده‌اید.

منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است
و به شکر اندرش مزید نعمت
هر نفسی که فرومی‌رود ممد حیات است
چون برمی‌اید مفرح ذات
پس در هر نفسی دو نعمت موجود است
و بر هر نعمتی شکری واجب از دست و زبان که برآید

به‌راستی که سپاس و تشکر، شایسته خداوند بزرگ است که اطاعت‌کردن از او باعث نزدیکی می‌شود و شکرگزاری از او باعث افزونی نعمت‌ها می‌شود. هر نفسی که ما می‌کشیم، در واقع یاری‌رسان زندگی ما و مدد کننده‌ زندگی ما است و چون بیرون می‌آید، مفرح یعنی شادی‌بخش وجود ما است؛ بنابراین در هر نفسی دو نعمت وجود دارد و برای هر نعمتی، شکرگزاری واجب است.

حدیثی از امام سجاد است که می‌فرمایند: در روز قیامت خداوند از بندگانش سؤال می‌کند که آیا از فلان‌کس تشکر و شکرگزاری کرده‌اید؟ بنده می‌گوید: پروردگارا من از تو سپاسگزاری کردم. خداوند می‌گوید؛ چون از بنده‌ من سپاسگزاری نکرده‌ای، پس از من نیز سپاسگزاری نکرده‌ای.

همه‌ شما که در کنگره هستید و هر کدام به‌نوعی خدمت می‌کنید، در واقع شکر خداوند را به‌جای می‌آورید.

بزرگی می‌گوید: اگر شکرگزاری و تشکر از مخلوقین را بلد نباشیم و آن را به‌جای نیاوریم، در واقع شکرگزاری و تشکر از خالق را هم بلد نیستیم.

در قرآن آمده که: «لَم یَشْکُر مَخلوقُ لَم یَشْکُر خالق» کسی که شکرگزار مخلوق نباشد؛ شکرگزار خداوند هم نیست. پس اگر من نتوانم از همنوعان خودم، به‌خاطر خدماتی که انجام می‌دهند؛ تشکر کنم، نمی‌توانم از خدای خودم هم تشکر کنم.

باید بدانیم که در زندگی‌مان از چه کسانی تشکر کنیم. اولین کسانی که باید از آن‌ها تشکر کنیم، پدر و مادر هستند که برای بزرگ کردن ما زحمت‌های زیادی کشیده‌اند و بعد آموزگارهای ما هستند که هرچه داریم از آن‌ها داریم.

زمانی که من به واسطه مصرف مسافرم در تاریکی بودم و به هر کجا چنگ می‌انداختم و راه نجاتی پیدا نمی‌کردم و از خدا می‌خواستم که حداقل موادش را کم کند. کنگره را پیدا کردم و به کنگره آمدم و به رهایی رسیدم و درمان شدم و از تاریکی بیرون آمدم.

حالا وظیفه دارم در جایی که به من آن همه خدمت کردند و دوباره متولد شدم، از کسانی که در اینجا خدمت می‌کنند، تشکر کنم. به‌خصوص راهنمای خودم که هر چه دارم از ایشان است و الان اگر من در این جایگاه نشسته‌ام، به‌واسطه‌ی راهنمای خوبم و آموزش‌هایی است که از ایشان یاد گرفتم.

از ایجنت و مرزبان‌ها که واقعاً زحمت می‌کشند و به‌خاطر زحمات آن‌ها است که یک سفر اولی می‌آید و در امنیت و آرامش به درمان می‌رسد. دیده‌بان‌ها که بدون وقفه تلاش می‌کنند و زحمت می‌کشند، تشکر کنیم و همین‌طور بنیان‌گذار کنگره‌۶۰ که هر چه داریم، به واسطه‌ ایشان است. در واقع صفر تا صد پایه‌گذاری کنگره با ایشان است. من هر چه در کنگره به دست آوردم، به واسطه‌ ایشان و خانواده‌ محترمشان است‌. دستشان را می‌بوسم و همیشه خودم را مدیون ایشان و کنگره‌۶۰ می‌دانم.

یکی از آموزش‌های مهمی که ما در کنگره می‌گیریم، این است که شکرگزاری و تشکرکردن از انسان‌ها را می‌‌آموزیم و بجا می‌آوریم.

در سی‌دی خشم آقای مهندس فرمودند که: در کنگره خدمت‌کردن را به رهجوها می‌آموزیم و اگر این رهجو‌ها، خدمت‌کردن و قدردانی‌کردن را یاد بگیرند که چه‌بهتر، به آن نقطه‌ از تفکر رسیده‌اند؛ ولی اگر نتوانند از آموزگار یاد بگیرند، از روزگار یاد خواهد گرفت.

هر چند هیچ‌کس سپاس نعمت را به‌اندازه ارزش آن نعمت، نمی‌تواند بجا آورد؛ ولی به قول آقای مهندس: نباید بگوییم که زبانم قاصر است. بله زبانمان قاصر است و نمی‌توانیم به آن اندازه تشکر کنیم؛ ولی وظیفه داریم در برابر آن خدمت و آن محبتی که به ما می‌شود، قدردانی و تشکر کنیم.

همان‌طور که می‌دانیم، قدر از اندازه و ظرفیت می‌آید. هر کسی باید به‌قدر و اندازه و ظرفیت خودش از همنوعان خودش تشکر کند.

آقای خدامی فرمودند: ما حتماً باید خودمان را بدهکار کنگره ۶۰ بدانیم. اگر بدهکار بدانیم، آن موقع باصداقت خدمت می‌کنیم و قدردانی می‌کنیم‌.

امیدوارم که در جشن‌ها بتوانیم قلباً و هم زبانی و هم مادی، به‌صورت پاکت دادن؛ از ایجنت و مرزبان‌ها و راهنماهایمان‌ و دیده‌بان‌ها تشکر کنیم.

مرزبانان کشیک: همسفر مرضیه و مسافر رضا
تایپ: همسفر ناهید رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون ششم)
عکاس: همسفر مهسا (مرزبان خبری)
تنظیم و ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی زنجان