آن کنم که فرمان است

جلسه دوازدهم از دوره چهاردهم کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی پرستار به استادی راهنما همسفر ملیحه با دستور جلسه «وادی دوازدهم (در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود) و تاثیر آن روی من» روز شنبه بیست‌ونهم دی‌ماه ۱۴۰۳ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود. روزهای اول چه قدر تیتر وادی‌ها برایم گنگ و نامفهوم بود و اصلاً فکر نمی‌کردم که هرکدام، معنای به این عمق و ژرفا را در خود داشته باشند.

این وادی به ما می‌گوید که هر فکر و هر خواسته و هر دستوری که تو به کائنات می‌دهی، حتماً و در پایان کار، همان خواسته و دستور اجرا می‌شود؛ اما به شرط‌ها و شروط‌ها.

شرط اول: اختیار است که خداوند در نهاد تو قرار داده که بتوانی بر سر هر تصمیم، خواسته و هر دستوری، با تفکر عمیق بهترین آن را انتخاب کنی. بعد از ترسیم کردن نقشه‌ راه، حرکت کنی و در مسیر از تمام آموزش و تجربه‌ای که در کوله‌پشتی‌ات هست نهایت استفاده را برای رسیدن به مقصد انجام بدهی.

شرط دوم: فرصت دادن به زمان؛ یعنی صبر داشته باشم و بدانم که هر چیزی برای به ثمر رسیدن و به دست آمدن، نیازمند گذشت زمان است. به قول آقای مهندس برای یادگیری هر چیزی از طبیعت الگو بگیرم. در طبیعت هم برای داشتن یک نان خوشمزه باید ابتدا دانه‌ آن را کاشت و پس از گذشت چند ماه خوشه‌های گندم به ثمر می‌نشیند.

در ادامه‌ حرکت، نیروهای القاء و احیاء هم به کمک می‌آیند و باید حواسم باشد که از چه اسبابی برای القاء استفاده می‌کنم، چرا که اگر دانایی من به آن اندازه‌ مورد نظر برای موضوع مورد هدف نرسیده باشد، ممکن است تاثیر القاء منفی بیشتر باشد و من را در ادامه‌ مسیر منحرف نماید.

پس نتیجه این شد که در زمین خاکی برای اجرای هر امری، دو موضوع لازم است: یکی خواست و دیگری فرمان قدرت مطلق.

من خواسته‌ام را با خداوند مطرح می‌کنم و خودم هم در جهت آن حرکت می‌کنم و از او می‌خواهم که صلاحم را در جهت خواسته‌ام قرار دهد و مرا در رسیدن به آن یاری دهد و مطمئن باشم که وعده‌ خداوند دروغ نیست؛ او حتماً نیروهای خودش را برای من گسیل می‌کند، به شرطی که من هم آن کنم که فرمان است.

نویسنده: راهنما همسفر ملیحه (لژیون یازدهم)
ویراستاری و ارسال: همسفر نیلوفر لژیون راهنما همسفر معصومه (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی پرستار