مهندس درباره طعم طبیعی برخی موارد صحبت می‌کند؛ برای مثال، رطب و خنزل که طعم آن‌ها نوع مصرفشان را تعیین می‌کند. ترشی یا تلخی می‌تواند به‌عنوان هشداری باشد که از مصرف آن خودداری کنیم.
انسان نیز باید با اخلاق و رفتار خود سعی کند مانند خنزل نباشد. اگرچه رطب هزاران کاربرد دارد، اما خنزل به دلیل طعم نامناسب آن، کاربرد چندانی ندارد.
در این میان، سخن گفتن ما اهمیت بیشتری نسبت به ظاهر و لباس دارد. ممکن است فردی با پوششی ساده، اما کلامی آگاهانه، تأثیری عمیق بر دیگران بگذارد. بنابراین، مهم این است که کلام ما نشان‌دهنده دانش و شخصیت درونی‌مان باشد.
ما نباید به دنبال عیب‌جویی از دیگران باشیم. حتی اگر رفتار زشتی از کسی ببینیم، بهتر است چشم‌پوشی کنیم و بگذریم. به‌خصوص در محیط‌هایی مانند کنگره، رفتار دیگران به ما مربوط نمی‌شود و هر کس مسئول اعمال خودش است.
اگر هم شاهد رفتار ناشایستی بودیم، باید بدانیم چگونه برخوردی شایسته داشته باشیم. بر این اساس، هنگام سخن گفتن باید نهایت دقت و مراقبت را به خرج دهیم.
نکته مهم دیگر این است که هنگام صحبت، جدیت را رعایت کنیم و از شوخی بپرهیزیم.
برداشت نهایی:
در یک سخنرانی یا گفت‌وگو، رعایت جدیت، پرهیز از شوخی و اجتناب از عیب‌جویی دیگران به نیرویی ویژه نیاز دارد که همان عقل است. ما باید بدانیم چگونه عقل را به کار بگیریم؛ این مهارت مانند رانندگی یک خودروی بزرگ است که نیازمند تمرکز و استفاده هم‌زمان از چندین حس جسمی است.
به همین ترتیب، برای فعال‌سازی حواس دیگر در سطوح بالاتر، ممکن است نیاز باشد در شرایط خاص قرار بگیریم تا بتوانیم آن‌ها را به‌درستی مدیریت کنیم.
نویسنده: مسافر رضا لژیون دوم
خدمتگزار سایت: همسفر مهران
- تعداد بازدید از این مطلب :
51