جلسه هفتم از دوره سی‌وسوم کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران کنگره۶۰ با استادی راهنما همسفر هدی با دستور جلسه «بنیان کنگره۶۰» روز شنبه ۱ دی‌ماه سال ۱۴۰۳ برگزار شد.
سخنان استاد:
هفته بنیان را به آقای مهندس، خانواده محترمشان و همچنین تمام اعضاء کنگره۶۰ تبریک می‌گویم. هر تولدی در کنگره مهم و ارزشمند است و پیام مخصوص خودش را دارد؛ ولی تولد آقای مهندس به‌طور خاص و ویژه‌ای اهمیت دارد. تولد ایشان، سبب انقلاب بزرگی در جهت درمان اعتیاد شد و خانواده‌های زیادی را از تاریکی‌ها نجات داد. هر زمان که پیام‌های اساتید آقای مهندس را می‌خوانم، نکته‌ای نظرم را جلب می‌کند. زمانی که آقای مهندس درگیر تاریکی‌ها بودند و اساتیدشان از نور، روشنایی و آینده‌ای درخشان صحبت می‌کردند، ایشان ایمان داشتند که به نور خواهند رسید و تاریکی‌ها را باور نکردند. همین ایمان آقای مهندس باعث قدم‌های محکم شدند و او را به مسیر روشنایی‌ها رسانید.
وقتی کلام‌الله را می‌خوانم تمام داستان‌های آن پر از نشدنی‌ها و غیر ممکن‌هایی است که ممکن شدند. حضرت مریم بدون داشتن همسر فرزندی آوردند. ساره در سالخوردگی باردار شد. حضرت ابراهیم در آتش قرار گرفت؛ اما آتش گلستان شد. حضرت موسی از دریا عبور کردند و دریا شکافته شد. در جایی می‌خوانم زمانی که حضرت موسی وارد دریا شدند تا بالای زانو خیس شدند و خبری از شکافته شدن دریا نبود. زمانی که حضرت موسی اثری از شکافته شدن دریا ندید پشیمان نشد و به پیروانش نگفت که برگردید، اشتباه کردم؛ بلکه با ایمان کامل به مسیرش ادامه داد و معجزه، آن لحظه اتفاق افتاد. در کلام‌الله آمده «آیا به محض این‌که گفتید ایمان آوردیم، قبول می‌کنیم؟ باید آزمایش شوید.» سؤال اینجاست. من چه‌قدر به مسیرم، زندگی و خداوند ایمان دارم؟ آیا زمانی که در تاریکی قرار می‌گیرم یا چالشی وارد زندگی‌ام می‌شود دست از ایمانم می‌کشم و مسیرم را از ایمان به کفر تغییر می‌دهم؟
در وادی اول تعریف بسیار زیبایی از خلقت آمده که خیلی با خودم مرور می‌کنم، به‌خصوص زمانی که درگیر تاریکی یا چالشی در زندگی‌ام هستم. در این تعریف آمده «خلقت، سازمان و تشکیلاتی است که همه چیز با نهایت دقت، برنامه‌ریزی شده و هر لحظه کنترل می‌شود و یک نیروی مافوق بر آن نظارت دارد.» تک‌تک کلمات این تعریف دارای بار معنایی زیادی است. آقای مهندس هوشمندانه کلمات را انتخاب کرده‌اند. در این تعریف نگفته چیزهای مهم و بزرگ با دقت برنامه‌ریزی شده، گفته همه چیز و به درجه دقت هم اشاره شده؛ یعنی با نهایت دقت. این تعریف ماهیت دنیایی که در آن زیست می‌کنم را مشخص کرده، نه فقط کره زمین، تمام هستی در این تعریف جای می‌گیرند. من هر جای جهان باشم، سیستم خلقت به این صورت عمل می‌کند. با توجه به این تعریف آیا من می‌توانم بگویم من در دنیا رها شده‌ام، کسی حواسش به من نیست، همه چیز شانسی و تصادفی رخ می‌دهد؟ آیا نظارتی نیست؟ عدالتی نیست؟
انیشتین جمله‌ای دارد که می‌گويد «خدا برای اداره جهان تاس نریخته.» کلمه شانس در جهان هستی جایگاهی ندارد. همه چیز طبق قوانین انجام می‌شود. فیزیک و ریاضی محض در جهان حاکم است؛ پس اگر من در زندگی دچار چالش و تاریکی می‌شوم از بد روزگار و بدشانسی من نیست. همه چیز در نهایت دقت برنامه‌ریزی شده و من باید با این تاریکی و چالش رو‌به‌‌رو شوم تا آموزش بگیرم. هدف خلقت رشد و آموزش است. مگر نه این‌که خداوند می‌فرماید «الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ» من مربی جهانیان هستم؛ پس شایسته است با ایمان قوی‌تر در مسیر زندگی حرکت کنم و بدانم که خدا برای مخلوقاتش عاشق‌ترین است و هدفش رشد و آموزش است؛ باید به جای جنگیدن با اتفاقات زندگی در پذیرش و صلح باشم تا درسی که باید بگیرم را متوجه شوم و از آن عبور کنم. در آخر صحبت‌هایم را با بیتی از مولانا به پایان می‌رسانم.
هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر
آرام‌تر از آهو بی‌باک‌تر از شیرم
هر لحظه که می‌کوشم در کار کنم تدبیر
رنج از پی رنج آید، زنجیر پی زنجیر
نویسنده: راهنما همسفر هدی (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر سميه رهجوی راهنما همسفر فخری (لژیون بیست‌و‌پنجم)
همسفران نمایندگی آکادمی
- تعداد بازدید از این مطلب :
247