قطره های اشــک کودک روی دستــانم چکیــد
|
|
چشــمـــهـــایم کودکیهـــای درونـــش را ندیـــد
|
او بجـــای مهربانی،خشـــم از من دیـــده بـــود
|
|
گاه گریــه، گاه غصـــه، گاه رخســـاری کبــــود
|
من به دیــوی می نمودم،او اسیـــری در قفس
|
|
زیـــر مشت و ناســـزا افتاده بــود او از نفـــس
|
لحظـــه های نشئگی من با محبت می شــدم
|
|
خـــرج او میکردم و باران رحمــت می شـــدم
|
وای از آن وقتی که جانم راخماری میگـــرفت
|
|
میگرفتم گردنش رادر دو دستم، سخت وسفت
|
تفلکی انـــگار گنجشـــکی نحیــــف و زار بــود
|
|
بی تحــــرک، بی صـــدا در انتظــــار یــــار بـــود
|
یــــار او اما زمـــانی مثـــل او در بـــنـــد مـــن
|
|
زیـــر یــــوق این اسارت، مــــادر فــــرزند مــــن
|
ترک مــــا کرد و سپــــرد او را به امیــــد خــــدا
|
|
رفت و ایـــن آتش نمود او را ز فرزنـــدش جـــدا |
آخــــر این آتش که افتــــادست در کاشانــه ام
|
|
کی شود خامـــوش تاسازم به همت خانـــه ام |
می کنــــم از خالقــــم خود را تمنــــا و طلـــب
|
|
دیـگــــر از این زنـــدگانی آمــــده جانــــم به لب |
ای خـــدا راهی نمایـــان ساز تا راهـــی شـوم
|
|
از قفـــس آزاد گـــردم، آنچه را خواهـی شـــوم |
می کنم سعی و توکـــل،دست بر زانـوی خـود
|
|
میزنم سیلی به شیطان، عاقبت را هرچه شد |
چون سخن از دل برآمد،لاجرم بر دل نشـــست
|
|
راه خـــود را باز کـــرد و راه بر شیـــطان ببست |
آشنایــــم کـرد بـــا جمـــعیتــــی از عاشقــــان
|
|
همچـــو باغی پر ز گل،پـــرورده ی یک باغبـــان |
باغبانـــی خود مسافر در مسیـــر کوی دوست
|
|
هرچـــه دارداین گلستان حاصـل ایثــــاراوســت |
آن گیــــاه سمی و بیمــــار، کـــم کـم سبز شد
|
|
دیو و شیطــــانها اسیر او،همه در حبـس شـــد |
چشمهــــایم کـــامـــلا می دیــــد تغییــــرات را
|
|
عشـــق با نفــــرت درون باطنــــم شـد جابجـــا |
کودکــــم اینک سراپــــا شادی و لبخنــــد بــود
|
|
وقت بــــودن در کنـــار همســــر و فرزنــــد بود |
چـــون تحــــول را درونــــم دید یــــار زنــــدگی
|
|
آمــــد و شــــد باعث دلگـــرمی و سرزنــــدگی |
هست مدیـون این شروع سبز را این خانـــدان
|
|
تا ابـــــد مرهون رنـــج و کوشـــــش این باغبان |