سنگ‌ها جلوی جاری بودن من را گرفته بودند

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست

در این وادی انسان به رود تشبیه شده است. این رود تا مادامی که جریان دارد در نهایت به نقطه‌ای می‌رسد که آن نقطه هدف غایی است؛ اما لحظه‌ای که این رود در قسمتی گیر بکند و یک شاخه یا انشعابی از آن جدا شود، به یک راه انحرافی کشیده شده و در نهایت محکوم به فنا شدن است یا به یک گنداب تبدیل می‌شود و از بین می‌رود؛ اما زمانی که این رود جریان داشته باشد به هدفش که در واقع به بحر و اقیانوس تشبیه شده است، می‌رسد.

همه انسان‌ها باید امروزشان با دیروزشان فرق کند، در این حالت انسان رشد می‌کند و ناخودآگاه وارد سیستمی می‌شود که به آن سیستم هستی می‌گوییم؛ یعنی وقتی رشد کردی و با هستی یکی شدی، آن وقت است که در واقع مفهوم اقیانوس را درک می‌کنی. یک قطره تا وقتی که به اقیانوس نرسیده یک قطره است؛ ولی وقتی می‌رسد، به اقیانوس تبدیل می‌شود. ما هم باید حرکتمان به سمتی باشد تا به اقیانوسی برسیم که از آن جدا شدیم. زمانی که برسیم و یکی شویم به آرامش می‌رسیم.

من فکر می‌کنم خداوند مرا کامل خلق کرده است؛ یعنی من در شروع، چشمه بودم، جوشش داشتم، جاری بودم و خروشان به‌سوی اقیانوس در حرکت؛ ولی به واسطه فراموشی و عدم آگاهی برای استفاده کردن از اختیارم باعث شدم که برای خودم حجاب ایجاد کنم، این انتخاب‌ها عبارت‌اند از: کینه، نفرت، خشم، دروغ و ... که حجاب شدند؛ یعنی رود من از خروش و جاری بودن و چشمه‌ام از جوشش افتاد.

انواع‌واقسام سنگ‌ها جلوی جوشش و خروش و جاری بودن من را گرفته بودند؛ اما حالا با ابزارهای کنگره راه هموار می‌شود. تاریکی‌ها آبستن روشنایی می‌شود و ذره‌ای نور از درون پیدا می‌شود. تفکر سالم، عقل سالم، ایمان سالم و عشق سالم با آموزش‌های کنگره به منابع اطلاعاتی تبدیل می‌شوند و با خواست تغییر جایگاه یا همان انرژی پتانسیل، آرام‌آرام شروع به برداشتن سنگ‌ها یا همان حجاب‌ها می‌کنم. با تزکیه یعنی دیدن بدی‌های درون، چشمه شروع به جوشش می‌کند.

نویسنده: همسفر فرناز رهجوی راهنما همسفر خندان (متعهد دنوری)
رابط خبری: همسفر پروین رهجوی راهنما همسفر خندان (عضو لژیون سردار)
ویراستاری و ارسال: همسفر مبینا رهجوی راهنما همسفر خندان (عضو لژیون سردار)
همسفران نمایندگی لویی پاستور