با پرده کشیدن بر روشنایی منتظر ناامیدی باشیم

همسفر راحیل در برداشت خود از سی‌دی نبود روشنایی اینگونه بیان کرد:

پایه تفکرات ما، بر روی جهان‌بینی است. پایه روان، یکی روی جهان‌بینی و دیگری روی فیزیولوژی است. به خلق و خوی انسان روان گفته می‌شود یا بطور کامل‌تر کنش و واکنش انسان در پندار و گفتار و کردار را روان گویند. تمام پیام آوران قصد داشتند جهان‌بینی را بیاموزند. انجام کارهای ضد‌ارزش آرام آرام در چهره انسان تاثیر می‌گذارد.

هر کدام از وادی‌ها به ما درسی از جهان بینی می‌دهد. در طول حیاتمان هر نقطه‌ای را بنگریم، نقطه دیگری آغاز می‌شود، بنابرین اینقدر شتاب نکنید. وادی ۱۴ بسیار عظیم است؛ زیرا تمامی خلقت را در جهان مختلف پوشش می‌دهد. محبت است که تمام جهان را پوشش می‌دهد.عشق و محبت باعث جذب و به هم پیوستن می‌شود.

عشق در تمام ذرات هستی دمیده شده است. اگر پرده‌ای بر روشنایی بکشیم و فکر کنیم همه چیز سیاه است مشکلات زیادی بوجود می آید. یکی از آنها ناامیدی است. تاریکی خود، از خود وجودی ندارد، یعنی عدم. وقتی نور نباشد تاریکی است. تاریکی به تنهایی شخصیتی ندارد. زمانی‌که امید نباشد ناامیدی هست. وقتی دانایی نباشد نادانی هست.

آگاهی نباشد ناآگاهی هست. اگر ما بخواهیم همه چیز را بر مبنای ظلمت بگیریم به سمت ناامیدی می‌رویم. کسی که امید داشته باشد به خودکشی فکر نمی‌کند یا به امراض مبتلا نمی‌شود. بعضی از بیماری‌ها مثل سایتوسوماتی بعلت ناامیدی و بی‌اعتقادی است، بنابراین اگر ما پرده بر روشنایی‌ها بکشیم و فکر کنیم همه چیز سیاه است دچار نا امیدی خواهیم‌شد.

انسان‌های نا امید درگیر مسائل بسیاری می‌شوند. عشق، محبت و روشنای عظیم هستند، زیرا وجود دارند، عدم نیستند. همه چیز فقط در عالم ظلمات متولد میشود و لاغیر. اگر بخواهیم حق و حقیقت را بنویسیم دیگر نمی‌توانیم بسیاری از مطالب را ندیده بگیریم، به همین جهت می‌گوییم عظیم است و بکار بردن آن سخت است. زیرا از قوه به فعل درآوردن راهی بسیار سنگین و سخت است.

بالقوه را به بالفعل در آوردن هنر است که البته درک این مطالب در کنگره۶۰ سخت و دور از واقعیت نیست؛ زیرا از قوه به فعل در آوردن در درمان اعتیاد برای کنگره سهل بوده است. اگر فرامین الهی یعنی هر آنچه که در کتب آسمانی گفته شده را اجرا نماییم به این همه مشکل بر نمی‌خوریم و همه در آرامش و آسایش زندگی‌ می‌کردیم.

کتب آسمانی می‌گویند، قتل نکن، شهادت دروغ نده، چشم به ناموس همسایه نداشته باش، خوش‌رفتار باش، به یتیمان انفاق کن، امیدواری به رحمت خداوند داشته باش. تمام اینها جهان‌بینی است. برای اینکه از ظلمت به سمت روشنایی برویم باید حتما کلید مشکلات و راه حل را بیابیم.

هر مسئله‌ای راه حلی دارد، مهم این است که حرکت کنی. در صفحه سیاه یه نقطه سفید می‌تواند انشعاب بیابد و ذره ذره تبدیل به صفحه سفید شود که این قضیه در کنگره۶۰ کاملا قابل مشاهده است. زمانی‌که نفس به مرحله میانه رسید به او الهام و القا می‌شود.

برخی مواقع مشکلات و ظلمات و تاریکی راه را برایمان می‌گشایند. در سختی‌هاست که فرصت داریم در درون خود فرو رویم و بسیاری از مسائل را درک کنیم. گاهی اطراف انسان را مسایلی می‌پوشاند که انسان نتواند خود را ببیند؛ ‌اما به درون برگشت می‌کند تا جهان‌بینی را تجربه کند. 

در نتیجه سختی‌ها لعنت خداوند نیستند، بلکه رحمت خداوند هستند. باید در مواقع سختی به درون خود برگشت کنیم تا القا صورت گیرد و جهان بینی را تجربه کنیم. باید برای رسیدن حرکت کرد. هر چیزی راه حلی دارد مهم این است که حرکت کنیم. تاریکی به خودی خود وجود ندارد، زمانی‌که نور نباشد تاریکی است، وقتی امید نباشد نا‌امیدی است. محبت و عشق است که تمام هستی را پوشش می‌دهد و عشق در تمام ذرات هستی دمیده شده است. برای رسیدن به روشنایی باید عشق و امید داشت.

ویرایش و ارسال: همسفر فرشته، راهنما همسفر فاطیما (لژیون هشتم)
همسفران نمایندگی گیلان