منیت باعث می شود که یادگیری و آموزش در من متوقف شود

جلسه ششم از دوره چهل و دوم کارگاه‌های آموزشی کنگره ۶۰ نمایندگی ارتش با استادی دیده بان محترم مسافر بابک لطفی و نگهبانی مسافر نادر و دبیری مسافر حامد، با دستور جلسه "رابطه یادگیری و معرکه گیری" در روز 26 آبان ماه آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

دستور جلسه یاد گیری و معرکه گیری و رابطه میان آن ها، در سفر اول خیلی به من کمک کرد.
انسان در کل مسیر زندگی اش از روزی که انتخاب می کند که پا به مهد آموزش که همان زمین است بگذارد، نیازمند یادگیری می باشد و اگر بخواهیم یادگیری را از زندگی انسان منفک کنیم چیزی باقی نمی ماند و رشد و تعالی به وجود نمی آید.
ما برای یادگیری نیازمند یک سری وسایل می باشیم، بارز ترین آن ها که پایه اصلی می باشد این است که باید دانایی را به دست بیاوریم.
حالا می خواهیم بدانیم که دانایی چگونه به دست می آید؟ آیا با خواندن چهار کتاب و شرکت در یک سری از جلسات به دست می آید؟ شاید به دست بیاید ولی همان هم نیازمند پیش زمینه های دیگری می باشد تا دانایی کسب شود.
مهمترین چیزی که دانایی به عنوان پیش زمینه خودش نیاز دارد، آموزش است و دانایی با آموزش دیدن به دست می آید.
ممکن است منابع آموزشی وجود داشته باشند ولی آیا ما توانایی بهره بردن از آن منابع را دارا می باشیم؟ برای اینکه من بتوانم آموزش بگیرم قبل از هر چیزی باید حضور داشته باشم و کسی می تواند از آموزش ها بهره بگیرد که در فضای آموزشی حضور داشته باشد.
اگر کنگره است حضورم در کنگره یا اگر دانشگاه است حضورم در دانشگاه و یا اگر در خانه کتاب می خوانم با حضور قلب آن کتاب را بخوانم و در لحظه حضور داشته باشم.
مهمترین چیز حضور است چون اگر اتفاق نیفتد و من در لحظه حضور نداشته باشم و در گذشته و یا در آینده باشم، قاعدتا هیچ اتفاقی برای من نمی افتد و هیچ اطلاعاتی به اطلاعات من اضافه نمی شود.
برای مثال خودم در سفر اول حاضر می شدم ولی فکرم یا در گذشته بود و دایما حسرت گذشته را می خوردم که چرا این اتفاقات افتاده و من به فرد مصرف کننده تبدیل شده ام یا اینکه تصویر سازی های آینده را برای خودم می کردم.

تصویر سازی آینده خیلی خوب است و به انسان امیدواری می دهد ولی سبب می شود من از لحظه ای که در آن هستم غافل شوم و آموزشی کسب نکنم.
در هنگامی که راهنما در لژیون مشغول آموزش به من بود، فکرم مشغول کارهای بیرون از کنگره بود و به شغل و یا خانواده ام فکر می کردم و این باعث می شد که در لحظه حضور نداشته باشم.
یکی از بزرگترین چیزهایی که ما در کنگره باید به آن برسیم و سفارشی است که همیشه آقای مهندس دارند این است که در لحظه زندگی کنیم، یکی از خواص در لحظه زندگی کردن لذت بردن از لحظه است چون خوشبختی هم در لحظه اتفاق می افتد و ما هیچ وقت نمی توانیم در گذشته باشیم یا در آینده سیر بکنیم و احساس خوشبختی داشته باشیم.
اگر ما در لحظه زندگی نکنیم نمی توانیم از آموزش ها استفاده کنیم، بحث حضور و آموزش به صورت خیلی نزدیک به یکدیگر مربوطند چون اگر من حضور نداشته باشم نمی توانم آموزش بگیرم.
حالا این حضور چگونه اتفاق می افتد؟ آیا با حضور تنها و شنیدن مطالب من به آموزش می رسم؟ به نظر من خیر
قبل از هر چیزی من باید پذیرش آن حضور و آموزش را داشته باشم، به این معنا که من وقتی به عنوان مسافر یا همسفر وارد کنگره می شوم باید تمام چیزهایی که دارم بیرون درب کنگره بگذارم و مانند یک دفتر سفید نقاشی وارد شوم تا اطلاعات لازم روی من نوشته و بر ذهن و فکر من حک شوند.
تمام چیزهایی که به صورت اِلِمان خدمتتان عرض کردم هر کدامشان می توانند یک ایستگاه باشند.
قبل از هر چیزی من باید روی پذیرشم کار کنم و من به عنوان یک سفر دومی اگر پذیرش این را نداشته باشم که همیشه نیازمند آموزش هستم، قاعدتا بحث ارتقای دانایی من متوقف می شود و دیگر نمی توانم از آموزش های موجود استفاده نمایم.
در این دستور جلسه بحث معرکه گیری که در مقابل یادگیری است، تمام چیزهایی که عرض کردم از قبیل پذیرش، حضور، آموزش هر کدام از این ها را نتوانم به اندازه کافی و مطلوب داشته باشم وارد فاز معرکه گیری می شوم و هر کدام از این ایستگاه ها را اگر بخواهم به مثلث دانایی (تفکر، تجربه، اموزش) ربطش بدهم، می توانم به صورت متقارن اضلاعش را رسم کنم و به آن عمل نمایم، ولی اگر این کار را نکنم مثلث مقابل آن که جهالت است برای من رسم می شود.
برای مثال ما در کنگره به مثلث دانایی، تفکر تجربه و آموزش می گوییم و من قبل از هر چیزی آموزش را می گیرم تا بتوانم در مورد آن تفکر کنم و آن را تجربه کنم، ولی بعد از آن اگر در بستر مناسبش قرار نگیرم در ادامه وارد معرکه گیری می شوم به این معنا که دچار منیت می شوم و می گویم من می دانم و نیازی به آموزش ندارم و حتما لازم نیست در تمام جلسات حضور داشته باشم و من سفر دومی شدم و نیازی نیست که سی دی بنویسم بدون اینکه به این نکته توجه کنم که خود سی دی نوشتن نیز یک نوع حضور است و زمانی که ما سی دی می نویسیم فکر و ذهنمان و ظمیر ناخودآگاهمان در حال منطبق شدن با صحبت های آقای مهندس است و هر کدام از این ها را اگر نتوانم وارد مرحله عمل کنم وارد فضای معرکه گیری می شوم و به خودم می گویم چرا باید سه جلسه در هفته بیایم، چرا من که راهنما هستم باید هنوز هم سی دی بنویسم یا چرا باید به جلسات عمومی بیایم؟
اگر فکر کنید که این ها فقط برای درمان اعتیاد و سفر اولی ها می باشد سخت در اشتباه می باشید و هر کدام از ما در هر جایگاه و هر رنگی از شال باشیم نیازمند آموزش هستیم و تمام انسانها از لحظه ای که وارد حیات می شوند تا لحظه ای که از این حیات خارج می شوند نیازمند آموزش هستند.
منیت و خود بزرگ‌بینی باعث می شود که یادگیری و آموزش در من متوقف شود.

مسئله‌ای که مهم است این است که چه دلیلی باعث می‌شود من درگیر منیت و وارد فضای معرکه‌گیری شوم و خودم باعث این شوم که آموزش در من شکل نگیرد؟ چیزی که خودم تجربه کردم تایید طلبی بود، یعنی می‌خواهم خودم را بزرگتر از چیزی که هستم نشان دهم و به دنبال تایید دیگران باشم.

تایید دیگران را گرفتن خیلی لذت بخش است اما وقتی درگیر زوایای منفی تایید طلبی می‌شوم ترس از خراب کردن بر من غلبه می‌کند و مانع از آموزش گرفتن من می‌شود.

ما باید پذیرش داشته باشیم و در لحظه زندگی کنیم و این مهم باعث می‌شود تمام اتفاقاتی که برای ما رخ می‌دهند، بر آنها اشراف داشته باشیم و احساس خوشبختی را به اندازه ظرف خود دریافت کنیم.

در گذشته چیزی برای ما به جز حسرت وجود ندارد، به گذشته به عنوان آیینه ماشین می‌توانیم نگاه کنیم، به این معنا که از آن به عنوان یک ابزار برای جابجا شدن استفاده کنیم و برای رشد کردن از تجربیات گذشته‌مان بهره بگیریم؛

اگر فقط به آینده نگاه کنیم از زمان حالمان جا می‌مانیم و نمی‌توانیم از تجربیات قبلی‌مان استفاده کنیم.

و کاری که ما باید انجام دهیم این است که در لحظه زندگی کردن را تمرین کنیم، این اصلاً کار راحتی نیست و نیازمند تمرین می‌باشد؛ چیزی که می‌تواند در این راه به ما کمک کند ‌سی‌دی‌هایی هستند که هر هفته به عنوان یک گنج در اختیار ما قرار می‌گیرند.

تنظیم، ویرایش و ارسال: مسافر محمد