وادی دوم یعنی امید

جلسه‌ی‌ سیزدهم از دوره‌ی دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه آقایان مسافر نمایندگی پردیس با استادی مسافر علیرضا، نگهبانی مسافر علی و دبیری مسافر امید با دستور جلسه‌ی «وادی دوم و تأثیر آن روی من» در روز دوشنبه مورخ 3 اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ رأس ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.



خلاصه سخنان استاد:
وادی دوم می‌گوید باید دانست که هیچ موجودی جهت بیهودگی قدم به این حیات نگذاشته است که در این مورد آقای مهندس به داستانی اشاره‌کرده‌اند؛ روزی پیامبری از خداوند می‌پرسد خداوندا این کرم را چرا آفریدی؟ خداوند در جواب می‌فرماید این کرم چند دقیقه قبل همین سؤال را در مورد تو پرسید.
معنای وادی دوم داشتن امید است و اینکه هیچ‌کدام از ما بی‌دلیل به جهان هستی نیامده‌ایم و حضورمان علت خاصی دارد؛ باید راه و رسم زندگی درست را یاد بگیریم تا در ابعاد بعدی بتوانیم راحت‌تر زندگی کنیم.
پیش از ورود به کنگره 60 هیچ‌کدام از این علوم را درک نمی‌کردم و به‌طور کامل از آینده ناامید بودم؛ در تاریکی غرق‌ بودم و فکر می‌کردم این نقطه برای من آخر خط است اما به لطف خدا وارد کنگره 60 شدم و به‌واسطه آموزش‌های اینجا نسبت به هم‌ سالان خود رشد کردم. زمانی که خواسته درستی داشته باشیم اتفاقات خوبی را تجربه می کنیم؛ همان گونه که در وادی اول اشاره می شود تمام ساختارها از تفکرات ما شکل می گیرند در نتیجه اولین قدم پیشرفت این است که بدانیم بذر چه فکری را در ذهن خود می‌کاریم.
چهارده وادی کنگره 60 برای پیشرفت ما به ترتیب دقیقی یکی پس از دیگری نوشته شده اند؛ ابتدا روش تفکر صحیح را به ما می‌آموزند تا بتوانیم راهی به سوی خواسته های معقول خود باز کنیم و سپس طرز حرکت در صراط مستقیم و کمک به دیگران را فرا بگیریم.
از زمانی که وارد کنگره ۶۰ شدم شخصیتم دست خوش تغییرات بسیار زیادی شد و یکی از خواسته‌های قلبی من این است که روزی کلید یک واحد آماده را به کنگره ۶۰ هدیه کنم زیرا به دستاوردهای زیادی از کنگره ۶۰ رسیده ام و از این بابت خداوند را شاکرم.
پس از رها شدن از بند سیگار و شرکت در لژیون سردار اتفاقات قشنگی به‌صورت زنجیره‌وار برای من رخ داد؛ در ابتدا فکر می‌کردم تنها مسئله لژیون سردار دریافت پول است اما درواقع هدف این لژیون یادگیری بخشش است؛
زمانی‌که معنای بخشش را یاد بگیرم می‌توانم به آرامش واقعی دست ‌بیابم، شرکت در این لژیون‌ها حقیقی ترین الهام‌بخش زندگی من شد.

تایپ و ویراستاری: مسافر پویان
عکاس: مسافر علی