نبایستی فاصله ای بین دیده بانها و اعضا باشد

سومین جلسه از دوره اول سری جشن‌های کنگره ۶۰، نمایندگی اردبیل، با استادی دیده‌بان محترم آقای محمدصادق صداقت، نگهبانی ایجنت نمایندگی مسافر حجت و دبیری مسافر قربان با دستور جلسه  «هفته دیده‌بان» سه شنبه دوم اسفند ۱۴۰۱ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.
سخنان استاد:

سلام دوستان محمدصادق هستم یک مسافر
خوشحال هستم قرعه به نام من افتاد. اول قرار بود آقای صدیقی بیایند چون آقای مهندس فرموده اند که دیده بان ها به شعب مختلف بروند تا شناخته بشوند. برنامه طوری چیده شد که بنده الان اینجا باشم. چه جایی بهتر از اردبیل، همه چیز خوب هست، آب و هوا خوب، غذا خوب، آدمهای خوب و خودم مشتاقانه پذیرفتم .
امسال همه چیز رو به روال هست و نمایندگی نسبت به پارسال شلوغ تر شده است. در مورد دیده بان که آقای مهندس صحبت کردند و من هم الگوبرداری می کنم از سخنان ایشان همین مسئله کم کردن فاصله بین اعضای کنگره 60 و دیده بان ها می باشد. سالهای گذشته پذیرایی ها زیاد معقول نبود و برای خود ما هم دلنشین نبود. مثل طاق نصرت درست کردن و دالان بستن و گل دادن و خیلی کارهای اضافی دیگر که فاصله را زیاد می کرد. بچه ها و خود من فاصله می گرفتم و می گفتند که این آدمها از کجا آمده اند و شکل دیگری هستند و از جنس دیگر هستند، در صورتی که واقعیت امر این نیست.

آقایی که امروز اینجا نشسته ممکن هست 10 سال ذیگر دیده بان بشود، واقعیت این هست. اما اگر آن قضایای قبلی بود و فاصله ایجاد می شد مثل جاهای دیگر بعضی ها مدیران ارشد می شدند و یک کارمند ساده نمی تواند مدیر ارشد خودش را ببیند. در صورتی که در کنگره اینطور نیست. بزرگ ما آقای مهندس هستند و بچه ها خیلی راحت می بینند و حتی خصوصی کار داشته باشید همانجا صحبت می کنید. آقای مهندس همیشه در دسترس هستند و ما هم که وقتمان بیشتر هست باید اینگونه باشیم، چون ایشان با تمام کارهایی که دارند وقتشان در اختیار بچه ها هست. برداشت من این هست که نبایستی فاصله ای بین دیده بانها و اعضا باشد. به همین دلیل این تشریفات برداشته شد. من راحت با لباس فرم کنگره می آیم و با بچه ها عکس می گیرم. من ناخودآگاه شاید فکر کنم فرق دارم، درست هست من فرق دارم اما فرق من چی هست؟
فرق من با تازه وارد چی هست؟ تازه وارد بعد از یکسال به رهایی می رسد و من هم رسیده ام. او سفر دوم هست و من هم هستم. فرق من چی هست؟ این هست که من مانده ام و قدیمی هستم. تجربه بیشتر کسب کرده ام، آمورش بیشتر دیده ام. بیست سال هست آموزش می بینم. کسی که دیده بان می شود، این اتفاق برایش می افتد، مستمر آموزش می بیند و بعد با شرایط خاص خودش انتخاب می شود. در جلسات کهکشانی به قول مهدی صدیقی راجع به کهکشان و ماوراء صحبت نمی کنیم. موضوعات مسافرات و همسفران را بررسی می کنیم. راجع به شعبات که فلان کار را انجام بدهند. تحقیق می کنیم. شاید ماهها بررسی شود و سپس تصمیم گیری می شود. این کارها را چه کسانی بهتر انجام می دهند؟ کسانی که سابقه کنگره شان بالاست، کسانی که به جمع کنگره تجربه دارند، در نتیجه قوانین تجربه دارند و این افراد دیده بان هستند.

هیچ منتی هم نیست که من دیده بان به نمایندگی سر می زنم و کار انجام می دهم، بایستی این کار را بکنم. این شال جایگاهش بالاست، مسئولیتش هم بالاست و من باید از پس این مسئولیت بربیایم. نمی شود که فقط جایگاه داشته باشم. همه احترام بگذارند و من به آن احترام پاسخی ندادهم. پاسخ من به آن احترام ها انجام دادن مسئولیت هایم می باشد. این وظیفه من هست و چیز عادی هست و شکسته نفسی هم نیست. راهنما به اندازه شالی که دارد، وظیفه دارد و بایستی نسبت به رهجو انجام بدهد. رهجو باید نسبت به جایگاهی که دارد وظیفه اش را انجام بدهد. ایجنت همینطور. معلوم هست ایجنت وظیفه اش بیشتر از مرزبان هست چون بزرگ نمایندگی هست. مرزبان وظیفه اش بیشتر از سفر دوم هست. مسافر همسفر همه همینطور. ابتدا باید جایگاه خودمان را بشناسیم و سپس در حیطه خودمان کارهایمان را انجام بدهیم. مثلاً به من بگویند مکان 5متر در 5 متر را تمیز کن و من باید مرتب این کار را بکنم. وقتی هست که حیطه من نشریات و شاید یک لژیون هست، شاید یک نمایندگی و زمانی کل نمایندگی ها حیطه باشد، آنوقت باید نسبت به آن حیطه جایگاهم را بشناسم و نسبت به آن جایگاه مسئولیتم را انجام بدهم.
باز هم این را عرض بکنم که شماها حضور دارید که من دیده بان می توانم این وظایف را انجام بدهم. اگر شما حضور نداشتید این جایگاه من هیچ چیزی نبود و این را همیشه من خودم یادم هست. سپاسگزار همه شما عزیزان هستم و امیدوارم که جلسه خوبی را در کنار همدیگر داشته باشیم و از اینکه به صحبت های من گوش دادید از همه شما متشکرم.

نگارش و ارسال: مسافر طیب