خوبی و محبت دیگران را نادیده نگیریم

جلسه نهم از دوره بیست‌ویکم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره۶۰ ویژه همسفران نمایندگی اروند آبادان و خرمشهر، با استادی کمک‌راهنما همسفر نرگس، نگهبانی همسفر  فاطمه و دبیری همسفر مرضیه با دستور جلسه «در کنگره60 چگونه قدردانی می‌کنیم» ساعت 16:۰۰ روز دوشنبه 17 بهمن‌ماه سال 1401 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
خدا را شکر می‌کنم امروز توانستم در این جایگاه قرار بگیرم؛ از نگهبان جلسه، خانم فاطمه نیز تشکر می‌کنم اجازه دادند در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم. دستور جلسه امروز، «در کنگره 60 چگونه قدردانی کنیم» است. قدردانی یعنی اینکه قدر و اندازه هر چیزی را بدانیم. اگر من بخواهم قدردانی را انجام دهم، در ابتدا باید سپاسگزار خالق خود باشم؛ اگر توانستم از خداوند تشکر کنم، قطعاً خواهم توانست شکر گذار تمام هستی نیز باشم.
در کنگره  قدردانی به دو صورت مالی و معنوی انجام می‌گیرد؛ قدردانی مادی به‌صورت قانون یازدهم، واریزی‌های زمین، لژیون سردار، دنور، پهلوان، مناسبت‌ها و در جشن‌های مختلف توسط پاکت انجام می‌گیرد. قدردانی معنوی، آن آموزش‌هایی است که من در اینجا دریافت می‌کنم و توسط آن‌ها علم خود را بالا می‌برم تا بتوانم به دیگران خدمت کنم.
روز چهارشنبه جناب مهندس فرمودند: بالاترین قدردانی داشتن نظم در کنگره است. در کنگره ساعت اختراع شده و ما باید قبل از شروع جلسه در کنگره حضور داشته باشیم. وقتی می‌گویند شال سفید، باید شال سفید را سر کنیم  و همیشه خوش‌بو و آراسته باشیم. سی‌دی‌هایمان را به‌وقت بنویسم و تحویل راهنما بدهیم؛ به قوانین و جایگاه‌ها احترام بگذاریم و به حرمت‌ها عمل کنیم. در کار و زندگی هم دیگر دخالت نکنیم و بیرون از کنگره نیز با هم ارتباطی نداشته باشیم و با همدیگر با احترام صحبت کنیم.
از ابتدای ورودم به کنگره این را یاد گرفتم که آقای مهندس فرمودند «اگر روی یک چوب خشکی شال دیدید، موظف هستید به آن احترام بگذارید»؛ بنابراین ما نیز باید به راهنما، ایجنت، اسیسانت و هرکسی که شال دارد و کنار ما قرار می‌گیرد احترام بگذاریم. اگر ایجنت و مرزبان تذکری به من می‌دهند، باید به آن گوش دهم و پاسخ من فقط چشم باشد. گاهی شاید گفته آن‌ها باب میل من نباشد، اما من موظف هستم چشم بگویم؛ زیرا آن‌ها نیز باید پاسخگوی افراد دیگری باشند، پس ما باید بپذیریم و انجام دهیم.
تشکر باید در فکر، کلام و عمل باشد. وقتی به این موضوع فکر و خودم را با قبل از کنگره مقایسه می‌کردم، متوجه شدم که تا چه اندازه تشکر و قدردانی کردن برای من تغییر کرده است. قبل از کنگره اگر کسی به من خوبی و محبت می‌کرد، آن را به دو صورت می‌دیدم؛ یکی اینکه این فرد وظیفه‌اش است و دیگر اینکه من نیز در قبالش کاری انجام می‌دهم و بی‌حساب می‌شویم؛ اما کنگره به من یاد داد از رب، مربی، راهنما و هرکسی که به هر طریقی به من خوبی می‌کند، تشکر کنم و به‌وسیله این تشکر و قدردانی، خودبه‌خود حس خوب و خوشحالی وارد زندگی من می‌شود. کسی که قدردانی و سپاسگزاری را انجام می‌دهد، تنها داشته‌هایش را می‌بیند و از آن‌ها لذت می‌برد. می‌توانم بگویم 99 درصد انسان‌هایی که ناراحت هستند، ناراحت نداشته‌هایشان می‌باشند.
خدا را شکر می‌کنم در کنگره حضور دارم و باعث شد این آموزش‌ها را دریافت کنم. استاد امین یک صحبتی دارند که می‌گویند: انسان‌ها مانند زمین هستند، انسان‌های کافر (منظور کسانی هستند که خوبی و محبت دیگران را نادیده می‌گیرند) مانند شنزار هستند که هر چه آب درون آن بریزی و به عبارتی هر چه به او محبت کنی، سریع در خود فرومی‌برد و آن را محو می‌کند و یا اینکه مانند آسفالت، وقتی روی آن آب بریزید، سریع بخار می‌شود و از بین می‌رود. انسان‌های باایمان مانند زمین خاکی هستند که اگر درون آن آبی ریخته شود، در سفره‌های زیرزمینی خود نگه می‌دارد و زمانی به‌صورت چشمه  یا چاه، آب را به دیگران خواهد داد.
خدا را شکر این شرایط برای من فراهم شد تا بتوانم آن شنزار درون خود را کم‌کم به زمین خاکی تبدیل کنم. الآن طوری شده که هر صبح خدا را بابت فرصت دوباره شکر می‌کنم. شاید خنده‌دار باشد اما از وسایل خانه نیز وقتی کارم را انجام می‌دهم تشکر می‌کنم. داشته‌هایم را می‌بینم و از لحظه‌لحظه زندگی‌ام لذت می‌برم. در لژیون تغذیه نیز همیشه می‌گویم با غذایتان صحبت کنید و از آن تشکر کنید. ممنونم از همه دوستان که به صحبت‌های من گوش کردید.

ویراستاری: راهنمای تازه‌واردین همسفر آمنه
ارسال: مرزبان خبری همسفر مولود
همسفران نمایندگی اروند آبادان