|
ای فـالقِ هـر نَـوی و دانــه |
|
اُمّـیــد وصــالِ جـاودانه |
|
پـاداشِ کـدام کـرده‌ای تو؟ |
|
اسرارِ کدام نـغمـه ای تو؟ |
|
ای بــرهمگان حکیمِ آلَـست |
|
از علـمِ تو مردگان شده‌مست |
|
ای آیـت رحـمـت الـهــی |
|
بُـرَّنـده تیزِ هــر سیـاهی |
|
ای روحِ بـلنـد و آسـمـانـی |
|
آقــای صـفـا و مهربـانی |
|
هرلحظـه تویی معلـمِ طــور |
|
بـشکافتـه ای تو نـار از نـور |
|
آن مـاه که در پی اش فتادنـد |
|
بـر روی زمین تـو را نهـادند |
|
ای مـاهِ شـبِ سیـاه و تـارم |
|
از رحـمـتِ تـو امـیـدوارم |
|
هـرجا که نبود کــورسـویـی |
|
در عمـقِ چَهی به‌دست مویی |
|
نومـیــد نـگشتـم و هراسـان |
|
دشـواریِ راه، کــردی آسـان |
|
مـن از پیِ تو چـو می‌شتابـم |
|
بـا رحمـتِ حـق، رهی بیابـم |
|
آنگاه شَوَم صبور و سـرمـست |
|
چون آهوَکی‌سریع‌و هم چَست |
|
از پـهـنـه ی آتشـی رمــیـده |
|
هم خوی سیـاوشی گُـزیـده |
|
می‌رقصم و پایکوب از این عشق |
|
شـاکر ز وفــا و از ره صـدق |
|
گویـم که مــرا تو جانِ جـانی |
|
ای راهنـمــای هر زمـانـی |
|
باشد که شوَم مطیــع و رامت |
|
همـراهِ تو هم مسیـرِ گامت |
|
تـو حـافـظ و هم پناهِ مـایـی |
|
در نـزدِ خــدا تو پارسـایی |
|
او رَبِّ تـو و تـو رَبِّ مــایی |
|
بـر جـان و روان تو پادشایی |
|
|
|
|
|
|
|
|