|
مــردمـــی از بـــی‌خرد و بـــا خـــرد
|
|
شهـــر وجـــودیست پـــر از نیـــک و بد
|
|
بستـــه به دانایی و بر جهل توست
|
|
خصلتِ هر ذره کــــه در شهرِ تـــوست
|
|
پیـــر حکیمـــی ست به نـــام خــرد
|
|
حاکـــمِ این شهر پــــر از نیـــک و بـــد
|
|
امـــر خِــــرَد را بـــه اطـاعـــت بـــرد
|
|
روح کـــز عشق گــــویِ لطـــافت بـرَد
|
|
خـــود تو قیـــاسِ همه عـــالم بگیـر
|
|
زیـــن ســـخن اَر بر تـــو شود دلپــذیر
|
|
کارِ جهـــان در خمِ چـــوگــانِ اوست
|
|
چـــون فَـــرَّه ایــزدی‌اش داده دوسـت
|
|
مرغ سعـــادت ســـر بامــش بخفت
|
|
با خرد هر کس که دلش گشت جفت
|
|
قلعـــه عــقلـــش پُرِ دیـــوان شـــود
|
|
وآنـــکه ازو عـــقـــل گـریـــزان شـــود
|
|
دیــوِ دلت پـــای نــیـــارد بـــه بــنــد
|
|
عــقـــل نبـــاشد اگـــرت در کمـــنـــد
|
|
عقــل چونیست خـدمتِ دیــو آورنـد
|
|
نامــــه ز شـــورا بــــرِ عـقـــل آورنـــد
|
|
هـر چــه پلیـدی‌ست به جــای آورد
|
|
نیـــکی از آن نـــامه بـــچشم نـــآورد
|
|
خـــانه در این گنبدِ ویـــرانـه داشت
|
|
خود ز نخست عقل بَرَت خانه داشت
|
|
آمـــدی از عـــرش بـه رویِ زمـــیـن
|
|
میـــوه ممنـــوعه چو خـــوردی چنین
|
|
جانـت از این روزنِ دل روشن است |
|
عقل چو خورشید و دلت روزَن است
|
|
نـــوری از این روزنه بر جــان دهـی |
|
هرچـــه قــــدم در ره ایمـــان نَهـــی
|
|
امــرِ خــرد بر سر چشــمت نشـان
|
|
نــــفــــس ز امــــاره به لـوامـــه ران
|
|
نــور ز خورشید بر ایـن جــان رسـد
|
|
تـــا مــــگرت کار به ایـــمـــان رسـد
|