در واپسین روزهای سال 1395، به وادی دوازدهم رسیده‌ایم. یکی از مهم‌ترین پارامترهایی که در این وادی به آن اشاره می‌شود، «زمان» است. در جهان خاکی برای گذر از هر مرحله‌ای لازم است که پروسه زمان طی شود. درواقع تا وقتی‌که زمان باشد، حرکت هم وجود دارد.
در ابتدا نوزاد، نطفه‌ای در شکم مادرش است، در طی زمان از نطفه‌ای کوچک به جنین تغییریافته و بعد از اتمام شکل‌گیری، متولد می‌شود. این فرایند همچنان ادامه دارد؛ کودک رشد می‌کند و مراحل تغییر و تبدیل بارها و بارها اتفاق میفتد تا زمانی که از این دوره زندگی خود، مرخص شود.
هرکدام از ما از تولد خود هدفی داریم و این هدف را فراموش می‌کنیم؛ اما درگذر از زمان و با استفاده از شناخت و آگاهی و سه نیروی القا، احیا و تحرک، در مسیر رسیدن به هدف قرار می‌گیریم تا تغییر، تبدیل و ترخیص واقع شود.
خیلی از اوقات ممکن است با انتخاب‌های نادرست خود از این مسیر خارج شویم و یا مجدداً با انتخاب‌هایی دیگر، به صراط مستقیم بازگردیم. این مراحل ادامه دارد تا آنجا که به هدف نهایی یعنی رسیدن به قدرت مطلق برسیم؛ اما تا آن زمان لازم است که هم چنان علم خود را افزایش دهیم؛ چراکه علم در نقطه باقی می‌ماند، تغییرها و تبدیل‌ها اتفاق میفتد؛ اما آنچه حقیقت است و آنچه بوده، هست و خواهد بود، علم است و بس.
در کنگره هم این تغییرها و تبدیل‌ها انجام می‌شوند؛ فرد مصرف‌کننده با تخریب بسیار وارد کنگره می‌شود و با آموزش‌ها و افزایش آگاهی خود، به‌تدریج تغییر می‌کند تا به انسانی سالم تبدیل شود. همچنین، هم‌سفر با رنج بسیار در کنار مسافر خود سفر می‌کند تا طعم آرامش و رهایی حقیقی را حس کند و این‌چنین، تغییر، تبدیل و ترخیص با استفاده از القای راهنما و دیگر مسافران و همسفران برای این افراد اتفاق میفتد تا آنجا که به خود حقیقی شناخت پیدا کنند.
بر این اساس، ما در کنگره آموزش می‌گیریم و تلاش می‌کنیم تا با کسب جایگاه‌های خدمتی این علم را به عمل برسانیم تا همیشه، در طول زمان‌ها، باقی بماند.
اما این تغییر و تبدیل در تمام ابعاد زندگی در جهان خاکی رخ می‌دهد چراکه جهان خاکی بر پایه زمان شکل‌گرفته است.
«هیچ‌چیز در جهان مادی، در حال سکون نیست».
همان‌طور که در وادی دوازدهم گفته می‌شود، جهان خاکی ابتدا نطفه‌ای بوده است که با گذر زمان شکافته شد و چون شکافته شدن هسته گردو، جهان خاکی متولد شد. پس تک‌تک اجزای این جهان هم‌تغییر، تبدیل و درنهایت ترخیص را تجربه می‌کنند.
در بخش پایانی این وادی، به یکی از ارزشمندترین کارهایی که انسان می‌تواند بر روی کره خاکی انجام بدهد، اشاره می‌کند یعنی «درختکاری». هم‌زمانی این قضیه با روزهای آخر زمستان و نزدیک شدن به فصل بهار و رویش مجدد، بی‌دلیل نیست.
درختان با موجودیت خود تنفس را برای انسان و دیگر موجودات امکان‌پذیر می‌کنند. ما باید قدردان این نعمت خداوندی باشیم؛ هم چنان‌که مسئله قدردانی یکی از اساسی‌ترین‌ها در کنگره ۶۰ می‌باشد. پس در این جهت به کاشتن درختان می‌پردازیم و در کنار کمکی که به طبیعت می‌کنیم، مراحل تکامل یک موجود زنده را در فرایند زمان مشاهده می‌کنیم و در ادامه همه تلاشمان را در جهت حفظ منابع طبیعی به کار می‌بندیم و خداوند را به خاطر همه موهبت‌هایش شکر می‌گوییم.
نگارنده: هم‌سفر پرستو
تهیه گزارش: هم‌سفر طاهره
- تعداد بازدید از این مطلب :
881