|
ای سـپهـــدار سپـــاه ایــن پـگـــاه
|
|
نـــام تـو امیـــد قلب بـــی پنـــاه
|
|
صد هــزاران لشگــر ظلمـــت نشد
|
|
یک حریف نقشه ات در رزمگـــاه
|
|
در ســـپـــهر نـــیـــلـــگون بیـــکران
|
|
شهـــره شد آوازت از برق نــگاه
|
|
چون دلیران بر زمین ها غرق خون
|
|
با قلــم احیاء نمــودی آن ســپاه
|
|
شد سلاحت درقلــم افکـــار پـــاک
|
|
تا نبــینــی درد و رنــج بی گنــاه
|
|
خود سپـر دادی به دست ناتـــوان
|
|
زان هلال ضعف آمد قرص مـــاه
|
|
تا زره بــرتـــن نمـــودی مردمـــان
|
|
تیر ظلمت شد به آنی بــرگ کاه
|
|
راه بســـیـــاری پـــدیـــد آورده ای
|
|
وادیت راه خــروج از عمـــق چاه
|
|
کارها بـــسیـــار کردی پـــهلـــوان
|
|
بسته ره ها رانمودی شاهـــراه
|
|
راه درمان ها گشودی از گـــذشت
|
|
وادیت شد شاهراه و جان پنـــاه
|
|
ســال ها بـودم ز دوزخ در عـــذاب
|
|
ای خــدایا انـــدکـی دردم بکـــاه
|
|
تا نـــشانـــم داد بنــــیان عظـــیم
|
|
از عــزاداری کنـــون در بزمگـــاه
|
چون محبـت را به قلبـــم داده ای
|
|
نفس شیطـانــی من آمد به راه
|
|
خود زخود بگذشته ای در راه حق
|
|
گویمت جان میدهم از من بخواه
|