نقش و اهمیت همسفران آقا در مقابله با اعتیاد

همسفر محترم آقا اسد، سلام. از اینکه به من فرصت مصاحبه دادید، سپاسگزارم.
در ابتدا خودتان را معرفی بفرمایید.
سلام دوستان، اسد هستم یک همسفر. سال ۱۳۹۷ وارد کنگره شدم. اوایل در جلسات مسافران شعبه شادآباد حاضر می‌شدم، سپس به ما گفتند در جلسات همسفران آقا در آکادمی (که آن زمان تنها شعبه بود و حدود ۵۰ نفر حضور داشتند) شرکت کنیم. از آن زمان حدود ۷ سال است در کنگره حضور دارم و جایگاه‌های خدمتی دبیری، نگهبانی، مرزبانی و در حال حاضر راهنمایی را تجربه کرده‌ام. یک دوره نیز به عنوان راهنمای تازه‌واردین (آن زمان بدون شال) خدمت کردم.
کمی از دوران قبل و بعد از آشنایی با کنگره برایمان بفرمایید.
قبل از آشنایی با کنگره، مانند یک مرده متحرک بودم و با آگاهی بسیار پایین زندگی می‌کردم. در برخورد با اعتیاد نیز، چون خانواده‌ای هیجانی داشتیم، می‌خواستیم مشکل را یک‌شبه حل کنیم. با تجربه چندباره کمپ اجباری و شکست، کاملاً ناامید شده بودیم. اما با ورود به کنگره، شناخت عمیقی از هستی، جسم و صور پنهان خود به دست آوردیم. آموزش‌های کنگره به ما کمک کرد تصمیمات بهتری برای زندگی بگیریم و جایگاه مناسبی در خانواده و اجتماع کسب کنیم. در بیرون از کنگره نیز، با به‌کارگیری این آموزش‌ها به دیگران کمک می‌کنیم و این حس بسیار خوبی به ما می‌دهد. امروز شادی از ابتدای صبح در خانواده ما جاری است و کمتر ناراحت می‌شویم، زیرا می‌دانیم حتی در شکست‌ها نیز حکمتی نهفته است. با حرکت به سبک کنگره، سال به سال جایگاه‌های بالاتری کسب می‌کنیم و این چیزی جز معجزه نیست.
دیدگاهتان راجع به اعتیاد قبل از آشنایی با کنگره چه بود؟
به دلیل عدم شناخت و باور به شنیده‌های غلط جامعه، فکر می‌کردیم تنها راه ترک، کمپ اجباری است و اگر کسی پس از دو سه دوره موفق نمی‌شود، حتماً نمی‌خواهد و غیرت ندارد. اما پس از ورود به کنگره فهمیدیم هر معضلی دانش خاص خود را دارد و اعتیاد نیز نیاز به شناخت و درمان تخصصی دارد. طبیعی بود که پیش از این، با متادون، کمپ اجباری و ... سعی می‌کردیم مشکل را حل کنیم. در کنگره آموختیم اعتیاد باید «درمان» شود و صورت مسئله آن، جایگزینی مخدرهای درونی با بیرونی است که باید به صورت تدریجی انجام گیرد. دیدگاه ما به کلی دگرگون شد.
به عنوان همسفر چه کسی وارد کنگره شدید و ایشان اکنون چه می‌کنند؟
به عنوان همسفر برادرم وارد شدم. ایشان اکنون قطع مصرف کرده‌اند، اما بلافاصله پس از آن کنگره را ترک کردند. من ماندنم، زیرا آن را نیاز خودم، خانواده‌ام و اطرافیانم می‌دانم. با توجه به شغلم در آموزش و پرورش، احساس کردم باید بمانم تا با آموزش‌های کنگره به الگویی مناسب تبدیل شوم. به حضور در کنگره افتخار می‌کنم و با انرژی و بدون خستگی در جلسات حاضر می‌شوم. کنگره تنها جایی است که با اشتیاق فراوان واردش می‌شوم.

تأثیر کنگره در زندگی شخصی و شغل شما چگونه بوده است؟
حضور در کنگره صددرصد تأثیر مثبت داشته است. آموزش‌های کنگره به ما کمک می‌کند مسئولیت‌های متعددی را در جامعه بپذیریم. من معلم هستم و گاهی از خودم می‌پرسم چطور خانواده‌ها تربیت ۴۰ دانش‌آموز را به من سپرده‌اند؟ پاسخم این است: همه این‌ها برکت کنگره است. همیشه آماده‌ام مسئولیت‌هایم را به بهترین شکل انجام دهم و خدا را شکر می‌کنم که تحت آموزش آقای مهندس قرار گرفته‌ام. این آموزش‌ها حتی در امور ساده‌ای مانند نظافت، غذا خوردن و خوابیدن نیز تأثیرگذار بوده است.
هفته همسفر نزدیک است. نظرتان درباره اهمیت این جشن در کنگره چیست؟
همسفران پیش از ورود به کنگره، «بخشش» خود را انجام داده‌اند—مخصوصاً همسفران آقا که بسیار مظلوم هستند. با وجود بار سنگین زندگی و هزینه‌ها، به عنوان همسفر به کنگره می‌آیند و در جلسات شرکت می‌کنند که کاری بسیار بزرگ است. مسافر فکر می‌کند کار بزرگی کرده (درمان اعتیاد)، اما همسفر در حالی که اعتیاد ندارد از وقت، پول و زندگی خود می‌زند و با استرس فراوان، همراه مسافر می‌شود. البته در این راه، دانش عظیمی کسب می‌کند که با هیچ چیزی قابل معاوضه نیست. این را فرزندان، برادران و پدران مصرف‌کنندگان به خوبی درک می‌کنند. امیدوارم جشن خوبی برگزار شود. ما یاد گرفته‌ایم انتظار زیادی نداشته باشیم، اما این جشن بهانه‌ای است برای خوشحالی همسفران.
به نظر شما چرا همسفر در کنگره تا این اندازه اهمیت دارد؟
در مورد همسفران خانم نظری ندارم، اما در مورد همسفران آقا باید بگویم: اعتیاد یک مسئله خانمان‌سوز است که حداقل چند سال خانواده را درگیر می‌کند. همسفر (که می‌تواند فرزند، برادر یا پدر باشد) با سوختن عزیزش، خود بیشتر می‌سوزد و بار مادی و معنوی سنگینی را تحمل می‌کند.
یکی از رهجویانم می‌گفت: «هر بار که پسرم برای مصرف از خانه می‌رود و برمی‌گردد، برایم یک میلیون هزینه دارد.» این برای یک پدر بسیار دردناک است و اگر حمایت نکند، شالوده خانواده از هم می‌پاشد. چاره‌ای هم ندارند، چون بارها هزینه‌های سنگین کمپ داده‌اند و نتیجه نگرفته‌اند؛ پس ترجیح می‌دهند عزیزشان مصرف کند تا از دست نرود و این بسیار دردناک است. امیدوارم همه مصرف‌کنندگان و همسفران، راه کنگره را پیدا کنند.
نظرتان را درباره آقای مهندس دژاکام بفرمایید.
ایشان دانشمندی بسیار بزرگ در علم و انسانی شریف در اخلاق هستند. دانشمندان بزرگی بوده‌اند که نتوانسته‌اند چنین تفکری برای کمک به انسان‌های دردمند داشته باشند و اغلب تنها به خود و خانواده‌شان فکر کرده‌اند. من خود را کوچک‌تر از آن می‌دانم که درباره آقای مهندس اظهار نظر کنم. فقط در مقابل عظمت ایشان سر تعظیم فرود می‌آورم. به ایشان و خانواده محترمشان خداقوت عرض می‌کنم و طول عمر برای ایشان آرزو می‌کنم.
سخن پایانی: از شما و همه همکارانتان در واحد سایت تشکر می‌کنم.
از اینکه وقت خود را در اختیار من قرار دادید، سپاسگزارم.

تایپ و ارسال: خدمتگزاران سایت شادآباد