ما باید از مالکیت به سمت مسئولیت حرکت کنیم

عنوان: سفر به وادی های شناخت و رشد فردی

مقدمه

در زندگی هر انسان، مسیرهایی وجود دارد که او را به شناختی عمیق‌تر از خود و جهان پیرامونش می‌رساند. این مسیرها «وادی‌ها» نام دارند و هر یک، آموزه‌ای اساسی برای رشد و آگاهی انسان به همراه دارند. در این نوشتار، به بررسی ده وادی می‌پردازیم؛ وادی‌هایی که عبور از آن‌ها برای درک بهتر زندگی و رسیدن به وادی یازدهم ضروری است.

وادی اول: تفکر و ساختار

در این وادی، اهمیت تفکر و برنامه‌ریزی برای رسیدن به هر خواسته‌ای مورد تأکید قرار می‌گیرد. انسان برای دستیابی به اهداف خود باید بیندیشد، مسیر را بشناسد و نقشه‌ای روشن در ذهن ترسیم کند.

 وادی دوم: عبور از پوچی و ناامیدی

در این مرحله، فرد می‌آموزد که از احساسات منفی عبور کند و توانایی‌های درونی خود را بشناسد. اعتمادبه‌نفس و نگاه مثبت به زندگی در این وادی شکل می‌گیرد و زمینه پیشرفت فراهم می‌شود.

وادی سوم: مسئولیت‌پذیری

این وادی بر پذیرش مسئولیت تأکید دارد. مشکلات نباید به گردن دیگران انداخته شوند. انسان آگاه مسئولیت شرایط خود را می‌پذیرد و به‌جای سرزنش، به دنبال راه‌حل می‌گردد.

وادی چهارم: حرکت و برکت

در این وادی می‌آموزیم که حرکت باید از خود ما آغاز شود. برکت الهی در گرو تلاش انسان است و تا زمانی که خودمان اقدام نکنیم، تغییری رخ نخواهد داد.

وادی پنجم: قدرت عمل

تفکر به‌تنهایی کافی نیست. این وادی بر پیوند اندیشه و عمل تأکید دارد. افکار منطقی زمانی ارزشمندند که به عمل تبدیل شوند.

 وادی ششم: پذیرش حکم عقل

در این مرحله، انسان می‌آموزد که عقل را معیار تصمیم‌گیری قرار دهد و در زندگی به حکم آن عمل کند.

 وادی هفتم: کشف حقیقت

در این وادی، یافتن راه درست اهمیت دارد. بسیاری از انسان‌ها به دلیل نشناختن مسیر صحیح، دچار آسیب می‌شوند. بازنگری در برداشت‌ها و باورها، شرط عبور از این مرحله است.

وادی هشتم: حرکت به‌سوی حقیقت

این وادی به ما می‌آموزد که حرکت به سمت خواسته‌های معقول باید از درون آغاز شود. حقیقت، مقصدی است که بدون تحول درونی به آن نمی‌رسیم.

وادی نهم: نقطه تحمل

در این مرحله، مفهوم «نقطه تحمل» مطرح می‌شود. با استمرار در مسیر، تحمل انسان افزایش می‌یابد و او را به موفقیت نزدیک‌تر می‌کند.

 وادی دهم: پالایش صفات

صفت‌های گذشته در انسان صادق نیستند؛ زیرا انسان در حال تغییر است. با پالایش و تزکیه، صفات منفی به صفات مثبت تبدیل می‌شوند. عبور از وادی‌های اول تا دهم، انسان را به وادی یازدهم می‌رساند؛ جایی که فرد به «چشمه‌ای جوشان» تبدیل می‌شود.

چشمه‌های جوشان، رودهای خروشان و همه جریان‌ها در نهایت به دریا و اقیانوس می‌رسند. جام‌های خالی و نیمه‌پر، در ادامه پر خواهند شد. این تمثیل، انسان‌هایی را توصیف می‌کند که خواسته‌ای قوی دارند، در مسیر حرکت می‌کنند و برای رسیدن به هدف خود از هیچ تلاشی فروگذار نیستند. آن‌ها از هر مشکل، با بهره‌گیری از آموزه‌های وادی‌ها درس می‌گیرند و عبور می‌کنند.

القائات، نور و تاریکی

اشاره می‌شود که قوانین الهی از بین‌بردنی نیستند، اما می‌توان آن‌ها را مخدوش کرد؛ از طریق القا و الهام. زمانی که روشنایی‌ها در دل تاریکی قرار می‌گیرند، القائات منفی به انسان سرازیر می‌شود و بالعکس.

در کنگره، مصرف‌کننده‌ای که هیچ امید و آینده‌ای برای خود متصور نیست، با دیدن افرادی که درمان شده‌اند، امید در وجودش جوانه می‌زند. آموزش می‌بیند، راهنما می‌گیرد و حرکت می‌کند. آن تاریکی درون، آبستن روشنایی می‌شود و بدون توقف، مسیر وادی‌ها را ادامه می‌دهد تا آتش وجودش به نور تبدیل شود.

القائات خیر و شر همواره وجود دارند.

 مادیات؛ مالکیت یا مسئولیت؟

در باب مادیات گفته می‌شود که پیاده‌شدن از اسب، به همان اندازه سخت است که سوارشدن بر آن. شاید بهتر باشد مانند رود سفر کنیم؛ رود، دریا و اقیانوس هرچه دارند می‌بخشند و برای خود نگه نمی‌دارند.

ما باید از «مالکیت» به سمت «مسئولیت» حرکت کنیم. انسان مالک واقعی هیچ‌چیز نیست؛ زیرا ما خالق نبوده‌ایم. هر آنچه در اختیار ماست، به ما سپرده شده است. دارایی‌ها هشدار می‌دهند که دیگران نیز در آن سهم دارند. سوار بر مادیات شدن یعنی درست استفاده‌کردن از آن‌ها.

 انسانِ جوشان

برای اینکه یک چشمه همیشه جوشان باشد، باید پیوسته از منابع آبی تغذیه شود. انسانی که می‌خواهد پرانرژی، خروشان و سرزنده بماند، باید همواره از منابع درست اطلاعاتی بهره‌مند شود، یادگیری را متوقف نکند و هدف‌گذاری داشته باشد.

در کنگره، جایگاه‌هایی برای کسب انرژی وجود دارد. با ورود به این جایگاه‌ها و خدمت‌کردن، اختلاف سطح درونی و بیرونی ایجاد می‌شود و انرژی شکل می‌گیرد.در نهایت، انسان‌ها—با تدبیر یا بی‌تدبیر، با عقل یا بدون عقل، با عشق یا بی‌عشق—مانند چشمه‌اند. یکی زلال، یکی گندیده، یکی خشک و خنثی و دیگری زهرآگین. این‌ها بازتاب خواسته‌های نفس انسان‌اند.

افرادی که زندگی یکنواختی را تکرار می‌کنند، هر روزشان شبیه روز قبل است، آموزش نمی‌بینند و تغییری نمی‌خواهند؛ در حقیقت، انرژی لازم برای رشد را به دست نمی‌آورند.

تنظیم و ارسال:مسافر روح الله 

روابط عمومی کنگره ۶۰ نمایندگی دکتر احمد اراک