شکرگزاری امری درونی است

جلسه سیزدهم از دور دهم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره‌۶۰ نمایندگی بروجرد با استادی ایجنت مسافر امیرحسین، نگهبانی مرزبان مسافر ذبیح و دبیری مسافر جمشید با دستور جلسه: «‌در کنگره‌۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم» پنجشنبه ۲۷ آذرماه ۱۴۰۴ ساعت 17:00 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان، امیرحسین هستم مسافر
خدا را شاکرم که یک‌بار دیگر این جایگاه را تجربه می‌کنم تا هم خدمت کنم و هم آموزش بگیرم. از آقای مهندس و خانواده محترمشان صمیمانه تشکر می‌کنم که چنین بستری را برای ما فراهم کردند تا بتوانیم در آن قرار بگیریم و آموزش ببینیم. اگر این بستر و شرایط مهیا نبود، امکان نداشت انسان‌ها دور هم جمع شوند و به محبت برسند.

دستور جلسه این هفته: «چگونه در کنگره‌۶۰ قدردانی می‌کنیم» است. دستور جلسات برای این است که ما بفهمیم چه کاری انجام می‌دهیم. انسان موجودی است که نیاز به یادگیری و آموزش دارد؛ اگر چیزی را یاد نگیرد، متوجه آن نمی‌شود. انسان معمولاً زمانی قدر چیزی را می‌داند که آن را از دست بدهد. کسی که سال‌ها سختی کشیده تا به چیزی که می‌خواسته برسد، قدر آن را بیشتر می‌داند. گاهی هم انسان زمانی که سلامتی‌اش را از دست می‌دهد، می‌فهمد که هیچ‌چیز با سلامتی قابل مقایسه نیست و آن‌وقت قدرش را می‌داند.
این دستور جلسه فکر ما را باز می‌کند تا قبل از اینکه اتفاقی بیفتد یا چیزی را از دست بدهیم، قدردان باشیم. نکته بسیار مهم این است که قدردانی کردن فقط در گفتار نیست و ماسک زدن یا ادای قدردان بودن را درآوردن، قدردانی محسوب نمی‌شود. قدردانی باید در درون انسان اتفاق بیفتد. شکرگزاری امری درونی است؛ یعنی انسان در خلوت خودش شکرگزار باشد.

کسی که در کنگره‌۶۰ به درمان می‌رسد، در درون خود شکرگزار است. وقتی شکرگزاری در درون اتفاق می‌افتد، در عمل، رفتار و کردار فرد نیز دیده می‌شود و در هر جایی که باشد، قدردان است. انسان باید اول قدر خودش را بداند و ارزش خود را بشناسد. وقتی این اتفاق افتاد، می‌تواند قدر دیگران و سیستم کنگره‌۶۰ را هم بداند.
در اعتیاد، انسان‌ها قدر و اندازه خود را از دست می‌دهند و در جایگاهی قرار می‌گیرند که بسیار پایین‌تر از تصورشان است. زمانی که از اعتیاد خارج می‌شوند، این ورق برمی‌گردد. سیستم کنگره‌۶۰ برای ما تا حد زیادی جا افتاده است؛ اما برای یک تازه‌وارد، سفر اولی یا سفر دومی، راهنما یا مرزبان فرقی نمی‌کند؛ مهم این است که چگونه قدردان باشیم. آیا واقعاً به رهایی رسیده‌ایم؟ آیا فهمیده‌ایم چه اتفاقی برای ما افتاده است؟
کسانی قدر کنگره‌۶۰ را بیشتر می‌دانند که مسیرهای سخت و طولانی اعتیاد را طی کرده باشند؛ مثل رفتن به کمپ یا مراکز درمانی مختلف. آن‌وقت است که فرد درست سفر می‌کند و قدر کنگره‌۶۰ را می‌داند. در این حالت، اگر حتی از دستش کاری هم برنیاید، حداقل به سیستم آسیبی نمی‌زند، خلاف آن عمل نمی‌کند و این یک اصل در کنگره‌۶۰ است.

پس ما باید قدر خود را بدانیم و شروع به حرکت کنیم. یک سفر اولی وقتی درست سفر می‌کند، بهترین قدردانی را از کنگره‌۶۰ و راهنمای خود انجام داده است. یک خدمتگزار نیز زمانی که خدمتش را صادقانه، درست و بدون کم‌وکاست انجام می‌دهد، قدردانی واقعی را به‌جا آورده است؛ یعنی قدر جایگاه خود، خدمتش و کاری که کنگره‌۶۰ برایش انجام داده را دانسته است. در کنگره‌۶۰ گفته می‌شود حساب همه ما با کنگره صفر است. این حرف درست است؛ اما با خود و خدای خودمان چطور؟ آیا بدهکار نیستیم؟ آیا به تاریکی‌های درون خود آگاه هستیم و تمام توان خود را به کار می‌گیریم تا آن‌ها را حل کنیم؟
آیا می‌توانیم قدردانی را زبانی، عملی و قلبی انجام دهیم و بهترین نوع قدردانی را به‌جا بیاوریم؟ کسی که به جایگاه پهلوانی، راهنمایی یا خدمتگزاری می‌رسد؛ یعنی قدر و اندازه را فهمیده، چیزی را به دست آورده و می‌داند برای رسیدن به این جایگاه‌ها باید بهای آن را پرداخت کند.

در ادامه جشن تولد یک‌سال رهایی مسافر مراد با راهنمایی ایجنت مسافر امیر‌حسین جشن گرفته شد:

تایپ، ویرایش و ارسال: مسافر کریم لژیون چهارم
عکس: مرزبان خبری مسافر امیر