سکون بر هیچ موجودی جایز نیست

یازدهمین جلسه از دوره شانزدهم کارگاه‌های آموزش خصوصی همسفران آقا، نمایندگی شادآباد؛ به استادی راهنمای محترم مسافر حسین، نگهبانی همسفر سجاد و دبیری همسفر قربانعلی، با دستور جلسه «در کنگره 60 چگونه قدردانی می کنیم»  پنجشنبه 27 آذرماه ۱۴۰۴، ساعت ۱۵:۰۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

خدا را شکر می‌کنم که امروز توفیق حضور در این جلسه نصیبم شد. از آقا خسرو، آقا سجاد و ایجنت محترم، صمیمانه تشکر می‌کنم که این فرصت را برای من فراهم کردند. شکرگزار خداوند هستم که لیاقت این جایگاه به من داده شد. حضور در کنار همسفران برای من حس تازه و متفاوتی داشت؛ دقیقاً شبیه همان مفهومی که در سی‌دی «تنوع» استاد امین به آن اشاره می‌شود. حتی لحظه‌ای پیش آمد که با اعلام نگهبان، نزدیک بود دستم را بالا ببرم، اما بعد متوجه شدم ما مسافر هستیم و جایگاهمان متفاوت است. همین تفاوت، حس خوبی به من داد. خبر بسیار خوبی هم از طرف آقای مهندس اعلام شد؛ اینکه ساختمان ملایری به همسفرهای آقا اختصاص پیداکرده است. این موضوع نشان‌دهنده رشد کنگره است و جای قدردانی دارد که بالاخره برای همسفرهای آقا هم فضای مستقلی فراهم شد.
این رشد، نتیجه صبر، استقامت و نگاه درست به مسیر است. همیشه گفته می‌شود حرکت، هرچند آرام، از سکون بهتر است. امید باید زنده بماند؛ سکون بر هیچ موجودی جایز نیست. چراکه تنها چیزی که من را به این جایگاه رساند، همین امید و استقامت بود. ورود من به کنگره سال ۹۱ اتفاق افتاد. پیش از آن، پارها ترک‌های ناموفق، درمان‌های مختلف و روش‌های گوناگون را تجربه کرده بودم، اما نتیجه‌ای نگرفته بودم. پیام کنگره را یک سال قبل از ورودم شنیده بودم، اما جدی نگرفته بودم تا اینکه شرایط زندگی‌ام به نقطه‌ای بحرانی رسید. مصرفم سنگین بود و خانواده‌ام به‌شدت آسیب‌دیده بودند. وقتی وارد کنگره شدم، همان لحظه اول حس امنیت و آرامش را تجربه کردم و با خودم گفتم اینجا می‌تواند محل نجات من باشد.
تخریب من سنگین بود و 5 6 سالی طول کشید تا بازپرداخت بدهی‌ها آغاز شود؛ همان‌طور که آقای مهندس می‌فرمایند، بازپرداخت شرط رسیدن به نقطه صفر درمان اعتیاد است. سفر واقعی و درست من ۱۱ ماه و ۳ روز طول کشید و در این مسیر به این باور رسیدم که همه‌چیز درنهایت به خواست خداوند انجام می‌شود. کنگره ۶۰ یک مجموعه معمولی نیست؛ یک مسیر و نیروی الهی است که انسان را به خودشناسی و آرامش می‌رساند. هرچه دانش و آگاهی ما بیشتر شود، حس ما هم‌تغییر می‌کند و این تغییر از درون آغاز می‌شود. تا زمانی که درون ما اصلاح نشود، در بیرون هم نمی‌توانیم درست عمل کنیم.
آسیبی که من به خانواده‌ام زده بودم فقط جسمی نبود؛ تخریب روحی و روانی شدیدی ایجادشده بود. بیماری روحی و روانی به‌مراتب سخت‌تر از بیماری جسمی است. امروز در کنگره یاد گرفته‌ام صبور باشم، در مسیر بمانم، از حاشیه دوری‌کنم و روبه‌جلو حرکت کنم. امتحانات الهی از ما گرفته می‌شود و من یاد گرفتم بهانه نگیرم. حاشیه باعث می‌شود که من به آن اقیانوس الهی که مقصد است نرسم.
کنگره یک ابزار و مسیر است برای رسیدن به هدف. هدف، رسیدن به آرامش، صلح، عشق و محبت است؛ همان صفاتی که از خداوند نشئت می‌گیرد. امیدوارم بتوانیم هرکدام به‌اندازه توان خود، چه در بخش مالی و چه در بخش آموزش و خدمت، بازپرداخت مناسبی داشته باشیم و به دیگران هم کمک کنیم. از توجه و همراهی شما سپاسگزارم.

تایپ و ویراستاری: همسفر احسان

سایت همسفران آقا نمایندگی شادآباد