ما در کنگره معتاد ترک نمی‌دهیم، استاد پرورش می‌دهیم.

هشتمین جلسه از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ نمایندگی کمال‌الملک به استادی مرزبان محترم مسافر سعید ، نگهبانی مسافر حامد و دبیری مسافر عباس با دستور جلسه «در کنگره 60 چگونه قدردانی می‌کنیم؟» در روز چهارشنبه 26 آذرماه۱۴۰۴ ساعت ۱۷ شروع به کار کرد.

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که یک بار دیگر فرصت داد تا در این جایگاه قرار بگیرم. از آقای سعید، راهنمای محترم، تشکر می‌کنم که این اجازه را به من دادند تا در این جایگاه باشم و آموزش ببینم.
دستور جلسه: قدردانی در کنگره.
به اعتقاد من، قدردانی در کنگره یعنی روی خودم کار کنم، دانایی‌ام را افزایش دهم و به بهترین نسخه خودم تبدیل شوم؛ تا یک سند و الگوی بی‌نقص برای کنگره باشم. زیرا اساساً رسالت کنگره همین است. کنگره مرکز ترک اعتیاد نیست، بلکه جمعیت احیای انسانی است؛ انسان‌ها را احیا می‌کند و از تاریکی و ظلمت بیرون می‌آورد. بخشی از این احیا، درمان اعتیاد است.

آقای مهندس می‌گویند: «ما در کنگره معتاد ترک نمی‌دهیم، استاد پرورش می‌دهیم.» پس من باید بسیار تلاش کنم تا استاد شوم، روی دانایی‌ام کار کنم، خودم را ارتقا دهم و به خودم خدمت کنم.
حالا این سؤال پیش می‌آید که آیا یعنی فقط به خودم خدمت کنم و به دیگران کاری نداشته باشم و در کنگره خدمت نکنم؟ می‌گویم نه، این‌طور نیست. خدمت در کنگره نیز بخشی از همان خدمت به خود است. اگر بخواهم رشد کنم و ارتقا پیدا کنم، یکی از راه‌هایش همین خدمت در کنگره است. این‌ها در دل یکدیگر تنیده شده‌اند.

وقتی آموزش می‌بینم، وقتی سی‌دی می‌نویسم یا سی‌دی‌های آقای مهندس را گوش می‌دهم – مثلاً جایی که می‌گویند «دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما هم باید بکاریم تا دیگران بخورند» یا از بخشش سخن می‌گویند یا می‌فرمایند اگر چیزی به دست آوردی و بازپرداخت نکنی، از تو گرفته می‌شود – وقتی این‌ها را می‌فهمم، باید عمل کنم. آقای مهندس می‌گویند: «اگر چیزی را فهمیدی و انجام ندادی، یعنی در اصل نفهمیدی.»

وقتی انسان بهتری می‌شوم، قطعاً به خانواده‌ام، اطرافیانم و دیگران خدمت کرده‌ام. یعنی ابتدا به خودم خدمت می‌کنم تا با آموزش‌های کنگره انسان بهتری شوم و به دیگران هم خدمت کرده‌ام. وقتی به دیگران خدمت می‌کنم تا آن‌ها نیز به حال خوش برسند، درمان یابند و انسان بهتری شوند، قطعاً به خودم خدمت کرده‌ام. در کنگره، این‌ها در دل یکدیگر تنیده شده‌اند.

حالا از کجا شروع کنم؟ می‌خواهم در کنگره روی خودم کار کنم، آموزش ببینم و انسان بهتری شوم. قدم اول این است که وقتی به کنگره می‌آیم، قوانین و حرمت آن را رعایت کنم. مسئله دیگر، فرمانبرداری است. و مهم‌تر از همه، گوش دادن به حرف راهنما.
اگر توجه کرده باشید، کلام‌الله مجید با اولین آیه‌اش با سپاسگزاری آغاز می‌شود: «الحمدلله رب العالمین». قبل از کنگره فکر می‌کردم «رب العالمین» یعنی پروردگار جهانیان. اما دیروز به این فکر می‌کردم که شاید یعنی مربی، معلم و راهنمای جهانیان. همزمان سی‌دی‌ای گوش می‌دادم که آقای مهندس همین موضوع را گفتند و همین آیه را آوردند و فرمودند: همه انسان‌ها به مربی، معلم و راهنما نیاز دارند. از بدو تولد که راه رفتن و حرف زدن را یاد می‌گیریم – با پدر و مادر به عنوان مربی – تا آخر عمر، به راهنما نیاز داریم.

پس من باید قدردان کنگره باشم که راهنمایی رایگان و بدون دستمزد در اختیارم گذاشته؛ کسی که از راه دور، از کارش می‌زند و می‌آید تا به من آموزش دهد و انسان بهتری شوم.
بیرون از اینجا، خیلی‌ها آرزوی درمان اعتیاد دارند و راهی ندارند. خیلی‌ها زار زار گریه می‌کنند و از خدا راهی می‌خواهند. خیلی‌ها بارها کمپ رفته‌اند و راه‌های مختلف را امتحان کرده‌اند اما نتیجه نگرفته‌اند. خیلی‌ها به جان پدر، مادر و فرزندشان قسم می‌خورند که دیگر مصرف نمی‌کنند، می‌خواهند ترک کنند اما نمی‌توانند و راهی ندارند.

پس من که اینجا هستم، باید قدردان کنگره باشم؛ قدر این صندلی، قدر این راهنماها و قدر خدمتگزاران را بدانم و به خودم و به خلق خدا خدمت کنم.

جمله‌ای هم از آقای کوروش آذرپور می‌خواهم بگویم: ایشان می‌فرمودند انسان وقتی به زمین می‌آید و پس از مرگ می‌خواهد پیش خداوند برود، نباید همان انسان اولیه باشد؛ باید انسان بهتری شده و ارتقا یافته باشد. ما قرار است انسان بهتری شویم. فکر می‌کنم کنگره بهترین بستر برای این کار است؛ چون هم سرعت رشدمان را زیاد می‌کند و هم کیفیت آن را بهبود می‌بخشد.
امیدوارم همه ما قدر این صندلی‌هایی که بر آن نشسته‌ایم را بدانیم و از این نعمت الهی نهایت استفاده را ببریم.

مرزبان کشیک: مسافر ابوالفضل

تایپ و ویراستاری: مسافر محمد 

تصویربردار: مسافر محمد

تهیه و تنظیم: سایت مسافران آقا، نمایندگی کمال‌الملک