اندازه‌ها، انسان را می‌سازند

جلسه‌‌‌ی یازدهم از دوره‌ی هفتم کارگاه‌های آموزشی خصوصی نمایندگی پردیس ویژه مسافرین نمایندگی پردیس با استادی مسافر علی، نگهبانی مسافرمصطفی و دبیری مسافر دانیال با دستورجلسه  *چگونه در کنگره۶۰ قدردانی می کنیم؟* چهارشنبه 26 آذر ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
سپاسگزار خداوند هستم که این فرصت فراهم شد تا در خدمت شما عزیزان باشم و از آموزش‌های کنگره ۶۰ بهره‌مند شوم. از نگهبان محترم، دبیر عزیز، تمامی خدمتگزاران این شعبه و به‌ویژه ایجنت محترم، جناب آقای علی، صمیمانه قدردانی می‌کنم که این بستر ارزشمند را فراهم کردند تا بتوانم در این فضا بنشینم، آموزش بگیرم و رشد کنم.
در مورد موضوع این دستور جلسه، باید درک ارزش اتفاقی که برای من رخ داده و آگاهی از این‌که چرا در این مکان حضور یافته‌ام. لازم است از خود بپرسم آیا به کنگره آمده‌ام تا همان نگاه ناسپاسانه گذشته را ادامه دهم، یا آمده‌ام تا ارزش این فرصت را بشناسم و قدر آن را بدانم. قدرشناسی از همین‌جا آغاز می‌شود؛ از لحظه‌ای که جلسه شروع می‌شود و من بدانم کجا هستم و در چه جایگاهی قرار دارم.
وقتی نگهبان جلسه را آغاز می‌کند و نظم برقرار می‌شود، این پیام را به من می‌دهد که وارد قالبی شده‌ام که قرار است تمام بی‌نظمی‌های بیرونی من، در این زمان و چارچوب، سامان یابد؛ نه فقط برای امروز، بلکه برای فردایی که دیگر در کنگره حضور فیزیکی ندارم و باید در جامعه، با عنوان یک کنگره‌ای، زندگی کنم. اگر قدر این مکان را بدانم، دیگر دچار اضطراب و نگرانی نخواهم شد و در برابر اتفاقات بیرونی از تعادل خارج نمی‌شوم؛ چراکه خروج از تعادل، تفاوتی با دوران مصرف نخواهد داشت.
باید به این نکته توجه کنم که راهنماها و خدمتگزاران، هر یک زندگی شخصی، خانواده، مسئولیت و مشکلات خاص خود را دارند، اما با وجود همه این مسائل، وقت، انرژی و توجه خود را بی‌چشم‌داشت در اختیار ما قرار می‌دهند. در دوران مصرف، اگر کسی کاری برای من انجام می‌داد، اغلب با انتظار منفعتی همراه بود؛ اما در کنگره ۶۰، خدمت بدون توقع معنا پیدا می‌کند. این خود نعمتی بزرگ است که باید آن را دید و درک کرد.
قدردانی واقعی، تنها در گفتار خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در عمل نمود پیدا می‌کند. این‌که من وظایف خود را به‌درستی و با دقت انجام دهم، حرمت‌ها را رعایت کنم و به آموزش‌های راهنما گوش فرا دهم، نشانه شکرگزاری من است. پس از پایان زمان حضور در کنار راهنما، این دفترچه و آموزش‌هاست که مسیر را به من نشان می‌دهد و کمک می‌کند بدانم کجای راه قرار دارم.

نباید فراموش کنم که ما با جسم و روانی آسیب‌دیده وارد این مسیر شده‌ایم. اگر پس از مدتی که شرایط بهتر می‌شود، دچار غرور شوم و خود را بی‌نیاز بدانم، از مسیر اصلی فاصله گرفته‌ام. فرصتی که به من داده شده، محدود و نامعلوم است؛ سال‌ها تخریب کرده‌ام و اکنون باید با دقت و مسئولیت‌پذیری از این زمان برای بازسازی استفاده کنم.
در کنگره، حرمت جایگاه ویژه‌ای دارد؛ حرمت‌ها دوبار در جلسه خوانده می‌شود و رعایت حتی بخش کوچکی از آن، انسان را به تعادل نزدیک می‌کند. وقتی می‌بینم افرادی جلوتر از من در این مسیر قرار دارند—از راهنماها و مرزبانان گرفته تا سایر خدمتگزاران—باید بدانم که همه آن‌ها روزی شرایطی مشابه من داشته‌اند و با رعایت حرمت و قدردانی به این جایگاه رسیده‌اند.
کنگره ۶۰ را نباید کوچک یا کم‌اهمیت دید. اینجا سرزمین آبادانی، تعادل و خوشبختی است؛ جایی که اگر قوانین آن رعایت شود، انسان می‌تواند به معنای واقعی کلمه به یک انسان متعادل تبدیل شود؛ انسانی که از انسان بودن خود لذت می‌برد. لطف خداوند شامل حال من شده که در این مسیر قرار گرفته‌ام و وظیفه من، شکرگزاری و قدرشناسی است.
ناسپاسی در این مسیر، نتیجه‌ای جز بازگشت به آشفتگی و تخریب ندارد. اگر خواهان حال خوب، انرژی مثبت و ادامه مسیر درمان هستم، باید سپاسگزار خداوند و قدردان این مجموعه باشم. برداشت من از این جلسه آن است که قدردانی، درک ارزش فرصت‌ها و عمل کردن در چارچوب آموزش‌هاست. امیدوارم بتوانم از مشارکت شما عزیزان بهره ببرم و از این مسیر، بیشترین استفاده را داشته باشم.

در ادامه جلسه هماهنگی راهنمایان با حضور ایجنت محترم را مشاهده می‌فرمایید.

سایت نمایندگی پردیس