وقتی با دیگران رفتار شایسته‌ای داریم، همان رفتار به ما بازمی‌گردد

 جلسه هشتم از دوره نهم سری کارگاه های آموزشی خصوصی کنگره 60 ویژه مسافران نمایندگی پرند، با استادی راهنمای  محترم مسافرجمال ، نگهبانی مسافر جواد و دبیری مسافر کیومرث با دستور جلسه "چگونه در کنگره قدردانی کنیم؟  " روز دوشنبه  24 آذر 1404 ساعت 17:00 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
با سلام جمال هستم مسافر
در ابتدا لازم می‌دانم از نگهبان محترم، دبیر گرامی جلسه و به‌ویژه ایجنت و مرزبانان محترم نمایندگی صمیمانه تشکر کنم که این فرصت ارزشمند را در اختیار من قرار دادند تا در این کارگاه حضور داشته باشم و از این جمع پربرکت بهره‌مند شوم.
دستور جلسه امروز «چگونه در کنگره ۶۰ قدردانی می‌کنیم» است؛ موضوعی که شاید در نگاه اول ساده به نظر برسد، اما اگر با نگاه جهان‌بینی به آن بنگریم، درمی‌یابیم که از ارکان اساسی رشد و تعالی انسان به شمار می‌رود.

همان‌طور که بسیاری از دوستانی که مدتی است در کنگره حضور دارند شنیده‌اند، کنگره ۶۰ صرفاً یک مکان نیست، بلکه یک محل آموزش برای زندگی است. زندگی ما تنها در چارچوب این دیوارها تعریف نمی‌شود؛ بلکه جریان اصلی آن بیرون از کنگره، در خانواده، محل کار و اجتماع ادامه دارد. آنچه ما اینجا می‌آموزیم—احترام، ادب، کار گروهی، فرمان‌برداری و فرماندهی—در واقع تمرین‌هایی است برای زیستن صحیح در بیرون از کنگره.
ما در اینجا یاد می‌گیریم چگونه در خانواده با محبت رفتار کنیم، چگونه نظم را رعایت کنیم، چگونه حد و مرزها را بشناسیم و چگونه در اجتماع با تفاوت دیدگاه‌ها کنار بیاییم. حتی مسئولیت‌هایی که در کنگره به ما واگذار می‌شود، تمرینی است برای ایفای نقش درست در زندگی اجتماعی. دستور جلسه قدردانی نیز یکی از همین نقاط کلیدی است که شاید در زندگی روزمره کمتر به آن توجه کرده‌ایم.

تجربه نشان داده است که در اکثر مواقع، وقتی با دیگران رفتار محترمانه و شایسته‌ای داریم، همان رفتار به ما بازمی‌گردد. بسیاری از دلخوری‌ها و گلایه‌ها ریشه در رفتارهای نادیده‌گرفته‌شده خود ما دارد. یکی از بزرگ‌ترین الطاف الهی این است که انسان بتواند رفتار خود را ببیند. به قول مهندس: اگر به ریشت می‌خندند، حتماً ریشت خنده دارد....
در موضوع تشکر و قدردانی، بارها پیش می‌آید که زحمات دیگران را نمی‌بینیم، اما انتظار داریم زحمات ما دیده شود. کنگره جایی است که ما این ضعف‌ها را تمرین و اصلاح می‌کنیم. شاید اولین تصویری که از تشکر در ذهن ما شکل می‌گیرد، پاکت باشد؛ که البته در جای خود صحیح است. اما اصل موضوع، ظرفیت، نیت و عمل سالم است.
وقتی فردی به اندازه وسع و ظرفیتی که دارد قدردانی می‌کند، بیشترین تأثیر آن پیش از هر کس، بر خود اوست. کنگره و جایگاه‌های خدمتی هیچ توقعی از ما ندارند؛ این ما هستیم که با قدردانی، درون خود انرژی ذخیره می‌کنیم و رشد می‌یابیم. چه آن تشکر مالی باشد، چه خدمت، چه وقت‌شناسی و چه مشارکت در امور ساده‌ای مانند چیدن صندلی‌ها.
هیچ اجباری در تشکر کردن وجود ندارد و هیچ قانونی برای محرومیت نوشته نشده است؛ اما حقیقت این است که کسی که قدردانی نمی‌کند، خود را از برکات آن محروم می‌سازد. این تفاوت را می‌توان به‌وضوح در نور چهره، حال درونی و کیفیت حرکت افراد دید؛ تفاوت میان کسی که با دل و جان مشارکت می‌کند و کسی که تنها به حداقل‌ها بسنده می‌کند.
قدردانی، چه زبانی، چه قلبی و چه عملی، نقش مستقیمی در حال خوب ما و درک ما از زندگی دارد. امیدوارم دوستان در مشارکت‌ها این موضوع را کامل‌تر باز کنند
در پایان، از اینکه با حوصله به صحبت‌های من گوش دادید، صمیمانه سپاسگزارم و امیدوارم همه ما بتوانیم قدردانی را نه فقط در کنگره، بلکه در متن زندگی به کار ببندیم
 

تنظیم و بارگذاری: مسافر نیما لژیون چهارم
مرزبان خبری: مسافر مجید