در زندگی، بازیگر باش نه تماشاگر

در کنگره ۶۰ ما فلسفه، ادبیات یا پزشکی کار نمی‌کنیم؛ هدف کنگره این است که به ما بیاموزد چگونه زندگی کنیم. کنگره راه درست زیستن را به ما آموزش می‌دهد تا بتوانیم از زندگی سرشار از آرامش، صلح و انرژی برخوردار باشیم؛ اینکه بدانیم چه کارهایی را باید انجام دهیم، چه کارهایی را نباید انجام دهیم و حد و اندازه هر موضوع، مانند عشق، محبت و… چقدر است.

به عقیده آقای مهندس، تمام خلقت و موجودات هستی بازیگر هستند. هر موجودی در این جهان هستی نقشی مشخص دارد که باید آن را به‌درستی ایفا کند؛ نقش شیر درندگی است و نقش عقرب نیش‌زدن. اما در انسان، نقش ثابت نیست و می‌تواند تغییر کند. انسان باید در زندگی صاحب نقش و مسئولیت باشد، در غیر این صورت از مدار خارج می‌شود و این خروج از مدار می‌تواند باعث فساد، تباهی و اغتشاش گردد.

ما باید به فرزندان خود در زندگی نقش و مسئولیت بدهیم؛ زیرا اگر فردی نقشی نداشته باشد، تبدیل به تماشاگر می‌شود و تماشاگر همیشه در حال انتقاد و ایرادگرفتن از بازیگران است. نفس باید سرکار باشد، در غیر این صورت این نفس است که ما را به کار می‌گیرد. تمام تغییراتی که در اعضای کنگره ۶۰ صورت می‌گیرد، به دلیل قرارگرفتن در جایگاه بازیگری است؛ زیرا به آن‌ها مسئولیت داده می‌شود و در امور مشارکت می‌کنند.

اگر مشارکت نداشته باشند و بیرون صحنه بایستند، تبدیل به تماشاگر می‌شوند و مدام از دیگران ایراد می‌گیرند. یک راهنما نیز باید به اعضای لژیون مسئولیت بدهد و آن‌ها را وارد مشارکت کند؛ چراکه آموزش و تجربه تنها با داشتن جایگاه به دست می‌آید. اگر در کنگره برنامه و ساختار وجود نداشت، فقط دور هم جمع می‌شدیم و هرکسی از خاطرات مصرف خود صحبت می‌کرد. در کنگره ۶۰ هر شخص نقشی دارد؛ یکی دبیر است، یکی مرزبان، یکی دیده‌بان و… همه باید نقشی را بپذیرند و بازیگر باشند تا تجربه کسب کنند، رشد کنند و به تعادل برسند.

نویسنده: همسفر پریسا رهجوی راهنما همسفر عفت (لژیون نوزدهم)
رابط خبری: همسفر حبیبه رهجوی راهنما همسفر عفت (لژیون نوزدهم)
 ارسال: همسفر مونا نگهبان سایت