بهترین نوع قدردانی آن است که به شکل عملی نمود پیدا کند

هشتمین جلسه از بیست‌ودومین کارگاه‌های آموزشی خصوصی ویژهٔ مسافران نمایندگی یحیی زارع میبد، با استادی مسافر علیرضا، نگهبانی مسافر محمود و دبیری مسافر مصطفی، با دستور جلسهٔ «در کنگره‌۶۰ چگونه قدردانی می‌کنیم؟»، روز یکشنبه ۲۳ آذرماه ۱۴۰۴، رأس ساعت ۱۷ آغاز شد.

سخنان استاد:


قدردانی به معنای تشکر و سپاس‌گزاری از کسانی است که برای ما زحمت کشیده‌اند؛ یعنی قدر آن‌ها را بدانیم. نخستین گام در این مسیر آن است که معنای واقعی قدردانی را بشناسیم و درک کنیم که تشکر کردن چه پیامی برای ما دارد و قرار است ما را متوجه چه موضوعی کند.
اگر من معنای شکرگزاری را نفهمیده باشم و ندانم که در قبال این قدردانی، چه دستاوردهایی نصیب من خواهد شد، هرگز آن را به‌درستی اجرا نخواهم کرد و به آن تن نخواهم داد. جناب مهندس نیز می‌فرمایند: تا صورت مسئله باز نشود، نمی‌توان دربارهٔ آن اظهار نظر کرد و وارد آن موضوع شد.

برای تعریف شکرگزاری، نیاز به نگاهی عمیق و خاص است؛ نگاهی که به آن اهمیت بدهد. وقتی از کسی تشکر می‌کنیم، در واقع به او اهمیت می‌دهیم و این پیام را منتقل می‌کنیم که تو را می‌بینم، برایم مهم هستی و متوجه زحماتی که برای من کشیده‌ای، هستم.
در سپاس‌گزاری از خداوند نیز شرط مهم آن است که ابتدا نعمت‌های او را ببینیم و برای آن‌ها ارزش قائل شویم؛ آن‌گاه است که می‌توانیم با عمق بیشتری از خالق خود سپاس‌گزاری کنیم.

شکرگزاری زبانی بسیار ارزشمند است، اما اگر خشک و خالی باشد، اثر ماندگاری نخواهد داشت و پس از مدتی کمرنگ و محو می‌شود. تشکر باید از حس درون سرچشمه بگیرد و پشتوانه‌ای محکم داشته باشد تا بتوان آن را به دیگران منتقل کرد؛ چراکه بدون حضور حس، اثرگذاری لازم را نخواهد داشت.
تشکر کلامی بسیار خوب است، اما بهترین نوع قدردانی آن است که به شکل عملی نمود پیدا کند؛ در این صورت انرژی از هر دو طرف به یکدیگر منتقل می‌شود. ابتدا محبت شکل می‌گیرد و سپس عشق پدید می‌آید؛ زیرا عشق، نتیجهٔ استمرار محبت است.

پیش از ورود به کنگره، درگیر ضد ارزش‌های فراوانی بودم و هر روز بیشتر در تاریکی و گرفتاری فرو می‌رفتم؛ زیرا خودم را گم کرده بودم و مانند یک مردهٔ متحرک، بدون تعادل زندگی می‌کردم. همواره در ذهنم این جمله تکرار می‌شد که هیچ‌کس در این دنیا بدون منت برای دیگری کاری انجام نمی‌دهد و حتماً در قبال آن چیزی می‌خواهد.
اما با ورود به کنگره و مشاهدهٔ این حجم از آرامش و خدمت بی‌منت، دیدگاهم به‌طور کامل تغییر کرد و فهمیدم که هنوز انسان‌های خوب وجود دارند و می‌توان دنیا را زیباتر ساخت.

کنگره با آغوش باز مرا پذیرفت و با آموزش‌های آن، توانستم رهایی از اعتیاد را تجربه کنم. در این مسیر، سپاس‌گزاری و احترام گذاشتن به دیگران را آموختم؛ بنابراین وظیفهٔ خود دانستم که در کنگره بمانم و خدمت کنم تا بتوانم حالِ خوشی را که کنگره به زندگی من بخشیده است، به دیگران نیز منتقل کنم.

بهترین کمکی که یک عضو کنگره می‌تواند انجام دهد، پایبندی به قوانین و حرمت‌های کنگره و فرمان‌بردار بودن است. در این صورت است که ارزش و جایگاه این مجموعه را بهتر و عمیق‌تر درک می‌کند.
گاهی برای درک بهتر این موضوع، لازم است گذشتهٔ خود را فراموش نکنیم و با مرور سختی‌ها و مرارت‌های گذشته، قدردان امروز باشیم و برای نعمت‌هایی که خداوند امروز نصیب ما کرده است، سپاس‌گزار بمانیم و وظیفهٔ خود را در قبال آن‌ها انجام دهیم؛ زیرا در غیر این صورت، این نعمت از ما گرفته خواهد شد.

شکرِ نعمت، نعمتت افزون کند
کفرِ نعمت، نعمت از کفت بیرون کند

مرزبان کشیک: مسافر سعید
ویراستار: مسافر جمال (لژیون ششم)
تایپ: مسافر علی (لژیون هشتم)
عکس: مسافر احسان (لژیون سوم)
ارسال خبر: مسافر سعید (لژیون دوم)