قدردانی، احترام به خود

جلسه دهم از دوره پانزدهم سری کارگاه‌های آموزش خصوصی ویژه همسفران آقا کنگره۶۰ شعبه شیخ‌بهایی، با‌استادی همسفر شایان، نگهبانی همسفر جواد و دبیری همسفر‌ علی با دستور جلسه "در کنگره۶۰ چگونه قدردانی میکنیم؟" شنبه ۱۴۰۴/۰۹/۲۲ ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
دستور جلسه‌ی امروز «چگونه در کنگره‌ی ۶۰ قدردانی کنیم» است. 
به نظر من، قبل از اینکه بخواهیم از دیگران قدردانی کنیم، باید در درون خودمان ببینیم آیا واقعاً قدردان هستیم یا نه. آیا زحماتی را که راهنمایمان برایمان کشیده، از صمیم قلب درک کرده‌ایم، یا فقط به زبان می‌گوییم.
به فرموده آقای مهندس، قدردانی سه نوع دارد: زبانی، قلبی و عملی. 
من باید با عمل نشان دهم که آموزش‌ها و زحماتی که برایم کشیده شده را واقعاً پذیرفته و ارزشمند دانسته‌ام. وقتی از کسی تشکر می‌کنم، در واقع به خودم احترام گذاشته‌ام و جایگاه خودم را بالا برده‌ام؛ این احترام باعث می‌شود دیگران نیز تمایل پیدا کنند چیزی که بلد هستند به من یاد بدهند.
یادم می‌آید استادی در دانشگاه به ما می‌گفت: احترام گذاشتن فقط مخصوص درس و کلاس نیست؛ حتی وقتی پیش قاضی می‌رویم، اگر با احترام و ادب برخورد کنیم، قاضی هم احساس می‌کند با انسانی متین‌ روبه‌رو است، و ممکن است در قضاوت، ساده‌تر برخورد کند، چون احترام، وزن و ارزشی دارد که رفتار و نتیجه را تغییر می‌دهد. 
در مورد کنگره‌ی ۶۰، در ابتدا تصور اشتباهی داشتم. فکر می‌کردم فقط مخصوص افراد معتاد است یا شاید مثل شرکت‌های هرمی باشد که تازه راه افتاده‌اند! چون پدرم گاهی می‌گفت می‌خواهد به کنگره کمک کند، و من خیال می‌کردم منظورش کمک مالی و تجاری است. 
اما وقتی وارد کنگره شدم و آموزش‌ها را دیدم، تازه فهمیدم چقدر انسانی است. حقیقتاً مسیر زندگی‌ام را تغییر داد. پیش از آن، اصلاً بلد نبودم چگونه زندگی کنم یا فکر درستی داشته باشم. تصورم این بود که هر کاری که دیگران برایم انجام می‌دهند وظیفه‌شان است، حتی درباره‌ی پدر و مادرم هم همین فکر را داشتم؛ می‌گفتم شما مرا به دنیا آورده‌اید، پس وظیفه دارید همیشه از من حمایت کنید. 
اما حالا فهمیده‌ام که هر انسانی باید روی پای خودش بایستد. پدر و مادر تا جایی می‌توانند کمک کنند، از آنجا به بعد مسئولیت با خودِ انسان است. 
در مورد کمک مالی هم ابتدا فکر می‌کردم کنگره نیازی به آن ندارد، اما بعد فهمیدم اصل ماجرا چیز دیگری‌ است. به فرموده آقای مهندس پولی که در اختیار انسان قرار می‌گیرد، در واقع مال خود او نیست، بلکه امانتی‌ست از طرف خداوند؛ اگر بخواهم با پول یا صدقه معامله کنم و بگویم «خدایا من این را می‌دهم تا آن را برایم درست کنی»، این از دید من نوعی تعیین تکلیف برای خداوند است. چنین دیدگاهی باعث می‌شود مسیر کمک و برکت بسته شود، چون نیت خالص نیست. 
در صحبت‌های آقای مهندس چهارشنبه شنیدم که فرمودند: حتی اگر کسی نتواند از نظر مالی خدمت کند، می‌تواند خدمت معنوی داشته باشد. 
اگر توان مالی ندارم، دست‌کم می‌توانم بیایم و خدمتی انجام دهم، کمکی انجام دهم، همین خودش بزرگ‌ترین نوع قدردانی است.

عکس و ویرایش: همسفر علی و همسفر مهدی (لژیون ششم)
تنظیم و ارسال: همسفر هادی (لژیون دوم)