شکرگزاری کلید استمرار آرامش است

در کنگره۶۰، قدردانی فقط یک کلمه ساده یا تشکر زبانی نیست؛ بلکه راه و روشی برای زندگی است. ما یاد می‌گیریم که تشکر و قدردانی، بخش جدایی‌ناپذیر از مسیر درمان و رهایی ما از  تاریکی‌های جهل و ناامیدی است. قدردانی در کنگره یعنی دیدن خیر و نیکی در اطراف خود، دیدن دست‌های یاری‌گر و تلاش کسانی که بی‌ادعا چراغ راه ما بوده‌اند. هر انسانی در زندگی خود خوبی‌هایی دریافت می‌کند که شاید در نگاه اول کوچک به‌نظر برسند؛ اما اگر با دل بینا نگاه کنیم، می‌بینیم که همین محبت‌ها بودند که ما را از ورطه تاریکی نجات دادند. قدردانی یعنی توجه به این نعمت‌ها و سپاسگزاری از آن‌ها است.

در کنگره۶۰،  قدردانی را در سه بُعد می‌آموزیم: قدردانی از خداوند، قدردانی از مخلوقات و قدردانی از ساختار. نخستین و بزرگ‌ترین نوع قدردانی، شکرگزاری از خداوند است که فرصت دوباره‌ای برای زندگی، رشد و رهایی به ما بخشیده است. این‌که روزی  به‌خاطر اعتیاد مسافرمان، ناامید بودیم؛ اما امروز با لطف خدا می‌توانیم با ذهنی آرام و قلبی سرشار از عشق زندگی کنیم، این بزرگ‌ترین نعمت است و باید دانست که «شکر نعمت، نعمتت افزون کند»؛ اما قدردانی از مخلوقات هم بخش دیگری از آموزش کنگره است. ما یاد می‌گیریم از خانواده‌مان، راهنمایمان، از همسفران و حتی از نگهبانان و خدمتگزاران کنگره تشکر کنیم؛ زیرا هیچ‌کس به‌تنهایی نجات پیدا نمی‌کند. این مسیر روشن با دستان مهربان کسانی شکل گرفته که روزی خود در تاریکی بودند و امروز مشعل‌دار راه دیگران‌ هستند.

در کنگره۶۰، قدردانی شکلی عملی دارد. ما فقط نمی‌گوییم «متشکرم» بلکه با عمل خودمان، با خدمت کردن، نظم داشتن، با احترام گذاشتن و انتقال دانایی، سپاس خود را نشان می‌دهیم. خدمت کردن در جایگاه‌ها، شرکت منظم در جلسات، مشارکت صادقانه و حتی نگه‌داشتن نظم و نظافت این‌ها جلوه‌هایی از قدردانی واقعی هستند. قدردان بودن به معنی دیدن چیزهایی است که شاید عادی به‌نظر برسند؛ اما اگر چشم دل باز کنیم، هر خشت و سنگ این مکان فریاد می‌زند که این‌جا نتیجه عشق است.

قدردانی در کنگره بر پایه جهان‌بینی است. جهان‌بینی به ما می‌آموزد که هیچ چیز در هستی بی‌دلیل نیست. اگر خوبی به ما رسیده؛ باید آن را ببینیم، شکر کنیم و به دیگران هم منتقل نماییم. وقتی فردی قدردان است در صلح با هستی زندگی می‌کند، هیچ احساس کمبود و نارضایتی ندارد؛ زیرا درک کرده که حتی دشواری‌ها نیز نعمتی برای رشد او هستند. قدردان بودن نسبت به خانواده نیز جای خاصی دارد. بسیاری از ما در دوران مصرف مسافرمان، اطرافیان خود را رنج دادیم؛ اما کنگره می‌آموزد که اکنون زمان جبران است. با رفتار درست، با محبت، با صداقت و با خدمتگزاری در خانه می‌توانیم سپاس خود را به آن‌ها نشان دهیم.

قدردانی از خود نیز بخش مهمی از آموزش‌هاست. ما باید به خودمان فرصت رشد بدهیم، خود را ببخشیم و تلاش‌های خود را بکنیم. کسی که ارزش خود را می‌داند، هیچ‌گاه نعمت‌هایش را ناچیز نمی‌بیند. در کنگره یاد می‌گیریم، شکرگزاری نه فقط وظیفه اخلاقی، بلکه کلید استمرار آرامش است. هر بار شکر می‌کنیم، ذهن ما از منفی‌گرایی دور می‌شود و قلبمان به روشنایی نزدیک‌تر می‌شود. قدردان بودن یعنی در هر لحظه خوبی‌ها را دیدن و انرژی مثبت را جاری کردن.

وقتی در جلسات شاهد لبخند همسفران هستیم، این خود فرصتی برای شکر است؛ زیرا هر فرد رهاشده‌ای، نشانه‌ای از امید و اثبات وعده خداوند است که می‌فرماید: «با تلاش و شکر، درهای رحمت گشوده می‌شود.» در کنگره۶۰، قدردانی فقط گفتن یک جمله نیست؛ شیوه زیستن است. ما از گذشته خود نمی‌گریزیم؛ بلکه با سپاس از تجربه‌های تلخ، آن‌ها را تبدیل به پله‌های صعود می‌کنیم. قدردانی، پلی بین تاریکی و روشنایی، نفرت و عشق و بین ناامیدی و ایمان است.

نویسنده: همسفر آسیه رهجوی همسفر راضیه (لژیون هفتم)
رابط خبری: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر راضیه (لژیون هفتم)
ویرایش: همسفر آسیه دبیر سایت
ارسال: همسفر رخساره (لژیون اول) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی تخت‌جمشید شیراز