قدردانی در کنگره‌۶۰ یک اصل بنیادین است

وقتی وارد کنگره‌۶۰ می‌شویم، اولین چیزی که توجه ما را جلب می‌کند، فضای صمیمی و پر از احترام است. اینجا جایی است که انسان‌ها نه تنها برای درمان اعتیاد گرد هم آمده‌اند، بلکه برای بازسازی شخصیت و یادگیری ارزش‌های انسانی نیز تلاش می‌کنند. یکی از مهم‌ترین این ارزش‌ها، قدردانی است.

قدردانی در کنگره‌۶۰ تنها یک کلمه نیست؛ بلکه یک فرهنگ و شیوه‌ زندگی است. قدردانی، یعنی دیدن زحمات دیگران و ارزش‌گذاری بر آن. در کنگره‌۶۰، راهنماها، مرزبانان، دیده‌بانان و حتی اعضای تازه‌واردین هر کدام نقشی در ساختن این مسیر دارند. وقتی ما از کسی تشکر می‌کنیم، در واقع می‌گوییم: «من تلاش تو را می‌بینم و برایم مهم است.» این نگاه، هم به فرد خدمت‌کننده انرژی می‌دهد و هم به ما یادآوری می‌کند که تکامل در جمع صورت می‌گیرد و هیچ‌کس به تنهایی موفق نمی‌شود.

قدردانی در کنگره‌۶۰ به شکل‌های مختلفی بروز پیدا می‌کند: قدردانی کلامی، ساده‌ترین راه بیان مستقیم سپاسگزاری است. وقتی به راهنما می‌گوییم «از شما ممنونم»، در واقع انرژی مثبتی به او منتقل می‌کنیم. وقتی فردی مرتب در جلسات شرکت می‌کند، نشان می‌دهد که برای تلاش دیگران ارزش قائل است و ساختار را جدی می‌گیرد.
زمانی‌که مسئولیتی کوچک مثل پذیرایی یا کمک به تازه‌واردان را می‌پذیریم، در حقیقت داریم قدردانی خود را به عمل تبدیل می‌کنیم.

حتی کمک مالی یا معنوی، هرچند اندک، نشانه‌ای از این است که ما می‌خواهیم سهمی در پایداری این مجموعه داشته باشیم. وقتی اعضای قدیمی‌تر تجربه‌های خود را با تازه‌واردین به اشتراک می‌گذارند، در حقیقت قدردانی خود را از راهی که طی کرده‌اند نشان می‌دهند.

قدردانی در کنگره‌۶۰ اثرات عمیقی دارد. فردی که قدردان است، آرامش بیشتری تجربه می‌کند، زیرا ذهن او به جای تمرکز بر کمبودها، بر داشته‌ها و کمک‌های دیگران متمرکز می‌شود. از سوی دیگر، اعضایی که مورد قدردانی قرار می‌گیرند، انگیزه‌ی بیشتری برای ادامه‌ خدمت پیدا می‌کنند که باعث می‌شود جمعی پرانرژی و همدل شکل بگیرد. قدردانی در کنگره‌۶۰ یک چرخه‌ مثبت ایجاد می‌کند. فضای جلسات پر از انرژی مثبت می‌شود و همه با اشتیاق بیشتری حضور می‌یابند.

همبستگی و انسجام جمعی افزایش می‌یابد و اعضا احساس می‌کنند بخشی از یک خانواده‌ بزرگ هستند. تازه‌واردین با دیدن این فرهنگ، سریع‌تر با مجموعه ارتباط برقرار می‌کنند و احساس امنیت و آرامش می‌کنند. با تمرین قدردانی، نگاه فرد به جهان تغییر می‌کند و زندگی را زیباتر و پرمعناتر می‌بیند. فرهنگ قدردانی در کنگره‌۶۰ می‌تواند الگویی برای جامعه باشد. اگر این فرهنگ به بیرون از کنگره منتقل شود، روابط اجتماعی در سطح وسیع‌تر تغییر می‌کند. جامعه‌ای که قدردانی در آن جریان دارد، جامعه‌ای است که افرادش بیشتر به هم اعتماد می‌کنند، کمتر دچار بی‌انگیزگی می‌شوند و امید در آن پررنگ‌تر خواهد بود.
پس قدردانی در کنگره‌۶۰ تنها محدود به جلسات نیست؛ بلکه به یک درس بزرگ برای زندگی تبدیل می‌شود. اعضا یاد می‌گیرند که در خانواده، محیط کار و جامعه نیز قدردان باشند. این فرهنگ، روابط انسانی را گرم‌تر و صمیمی‌تر می‌کند و باعث می‌شود افراد در هر شرایطی ارزش تلاش دیگران را ببینند. در واقع، قدردانی پلی است میان انسان‌ها؛ پلی که فاصله‌ها را کم می‌کند و دل‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌سازد.

نتیجه‌گیری: قدردانی در کنگره‌۶۰ یک اصل بنیادین است؛ اصلی که نه تنها به درمان اعتیاد کمک می‌کند، بلکه انسان‌ها را به سمت رشد اخلاقی و اجتماعی سوق می‌دهد. هر بار که ما با زبان یا عمل خود قدردانی می‌کنیم، در واقع به خودمان یادآوری می‌کنیم که زندگی با احترام و سپاسگزاری زیباتر و پایدارتر خواهد بود. قدردانی، چراغی است که مسیر ما را روشن می‌کند و به ما می‌آموزد که انسان بودن یعنی دیدن، درک کردن و ارزش گذاشتن بر تلاش دیگران است.

منبع: اپلیکیشن (انتشارات دژاکام)
نویسنده: همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
ویراستاری و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر مریم (نگهبان سایت)
همسفران نمایندگی زاگرس