هیچ‌کس محکوم به گذشته نیست

مشارکت همسفران لژیون دوم در مورد دستور جلسه «وادی دهم و تأثیر آن روی من»:

همسفر شهربانو:

همه انسان‌ها قادر هستند و می‌توانند در هر نقطه‌ای که قرار دارند و هر صفتی را که با خود حمل می‌کنند، تغییر دهند؛ حتی گناه‌کارترین انسان‌ها که مرتکب جرم و جنایت‌های زیادی شده‌اند، می‌توانند صفات زشت خود را تغییر دهند و مجبور نیستند آن‌ها را برای همیشه حفظ کنند؛ زیرا انسان این امتیاز را دارد که دارای اختیار است؛ البته برعکس این موضوع هم ممکن است؛ یعنی انسان می‌تواند صفات خوب خود را به صفات زشت و ناپسند تبدیل کند. این‌که بخواهیم کاملاً نیروهای منفی را حذف کنیم، امکان‌پذیر نیست؛ زیرا نیروهای منفی نقش مکمل دارند و برای رشد و تکامل ما لازم هستند. در این وادی آموختیم که وقتی تفکر انسان سالم باشد، ایمانش سالم می‌شود و وقتی ایمان سالم باشد، عمل هم سالم می‌گردد. زمانی‌که عمل ما سالم باشد، حس سالم در ما آشکار می‌شود و از حس سالم به عقل سالم و در نهایت به عشق سالم می‌رسیم. وقتی همه این موارد تغییر کنند، صفت گذشته نیز تغییر می‌کند. دو پله اصلی و اساسی همواره و به‌صورت موازی در حال بالا بردن تمام این پارامترها هستند و به‌تدریج و آرامی جهش‌هایی به‌وجود می‌آورند که شامل آموزش سالم و تجربه مفید می‌باشند. وقتی انسان به عشق سالم برسد، درمی‌یابد که بدی و زشتیِ رفتار انسان‌ها ناشی از جهل، نادانی و نیاز آن‌ها است. عشق سالم هرگز به نفرت تبدیل نمی‌شود. به‌طور کلی می‌توان به این نتیجه رسید که انسان با هر ویژگی، شخصیت یا جایگاهی که دارد، می‌تواند صفات گذشته‌ خود را تغییر دهد و به نقطه‌ای بسیار بهتر برسد؛ اما این تغییر با حرف و سخن تحقق پیدا نمی‌کند؛ بلکه تنها از راه تزکیه و پالایش صورت می‌پذیرد که حرکت به‌سوی ارزش‌ها و دوری از ضدارزش‌ها آن را شکل می‌دهد.

همسفر مریم:

در وادی دهم با قانونی روبه‌رو می‌شویم که می‌تواند تاریکی ذهن را کنار بزند. صفت گذشته در انسان صادق نیست؛ چون انسان جاری است. انسان نقطه نیست، مسیر است. حرکت است، سکون نیست. گاهی خودمان را با خطاهای گذشته می‌سنجیم و گاهی دیگران را در اشتباهات دیروزشان زندانی می‌کنیم؛ اما دیروز تمام شده و امروز می‌تواند آغاز تازه‌ای باشد؛ اگر انسان فقط محصول دیروز بود، امید، اختیار و رشد مفهومی نداشت. خداوند قدرت تغییر را در وجود ما قرار داده است. قدرت ساختن دوباره، حتی پس از ویرانی را دارا هستیم؛ اگر در تاریکی بوده‌ایم، امکان روشن شدن را داریم؛ اگر زمین خورده‌ایم، توان برخاستن را داریم؛ اما تغییر تنها با آرزو رخ نمی‌دهد. فهم و خواستن لازم است و مهم‌تر از همه باید حرکت داشته باشیم. جاری بودن یعنی توقف نکردن در حسرت‌ها، اشتباهات و زخم‌ها نماندن است. گذشته آموزگار است تا از آن درس بگیریم؛ اما در آن نمانیم. خیلی‌ها سال‌ها در یک حسرت گیر می‌اُفتند در حالی‌که راه هنوز باز است. همه ما سقوط داشته‌ایم؛ اما آنچه انسان را می‌سازد، برخاستن و ادامه دادن است. هیچ‌کس محکوم به گذشته نیست؛ مگر این‌که خودش انتخاب کند در آن بماند. دیگران را با خطاهای دیروزشان قضاوت نکنیم، شاید راهی طولانی برای تغییر پیموده‌اند و جنگ بزرگی در درون خود داشته‌اند. به‌جای سرزنش، امید دهیم. به‌جای تحقیر، نور نشان دهیم. روح انسان در مسیر تکامل است و فکر، باور و عمل ما می‌تواند نو شود. مثل آب که با عبور از سنگ‌ها شفاف‌تر می‌شود، انسان نیز در گذر فهم و سختی‌ها زلال‌تر می‌گردد. خواستن بدون عمل یعنی درجا زدن. حرکت داشته باش، حتی اگر قدم اول کوچک باشد. وقتی شروع کنی، کمک‌ها از راه می‌رسند و راه باز می‌شود. آرامش جای اضطراب را می‌گیرد و انسان تولدی تازه می‌یابد. تغییر یعنی تولد یا نگاه تازه و درک. ما کارخانه‌ای هستیم که محصولش بستگی به ماده اولیه دارد؛ اگر نیت و فکر پاک باشد، نتیجه‌اش نور، محبت و آرامش است و اگر ذهن آشفته باشد، نتیجه‌اش خشم، ناامیدی و اضطراب خواهد بود. هیچ‌کس حق ندارد بگوید: «نمی‌توانم تغییر کنم». این حرف از ناامیدی می‌آید، از حقیقت انسان نیست. امروز را باید ساخت تا فردا معنا پیدا کند. نه در گذشته بمانیم و نه در خیال فردا گم شویم. اکنون عمل کنیم، مهم این است که جاری بمانیم و هر روز قدمی به‌سوی نور برداریم. انسان نتیجه دیروز نیست، نتیجه امروز و فردا است تا وقتی می‌خواهیم و حرکت می‌کنیم، راه باز است و نور در پیش رویمان است.

رابط خبری: همسفر فرشته رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون دوم)
ویرایش: همسفر عاطفه رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون ششم) دبیر دوم سایت
ارسال: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون هفتم) دبیر اول سایت
همسفران نمایندگی کوروش آذرپور