گروه خانواده- پایان این وادی آغاز امیدی بزرگ است

وادی‌های کنگره۶۰، همانند چراغ‌هایی هستند که در تاریک‌ترین پیچ‌وخم‌های زندگی به یاری انسان می‌آیند و مسیر را برایش روشن می‌کنند. هر وادی، قانونی الهی است که اگر آن را بفهمیم، بیاموزیم و در زندگی به ‌کار ببریم، می‌تواند ما را از سردرگمی، ترس‌ها و اشتباهات گذشته نجات دهد و به سمت آرامش، تعادل و رشد واقعی هدایت کند. در میان این وادی‌ها، وادی دهم جایگاه ویژه‌ای دارد. این وادی با جمله‌ای طلایی آغاز می‌شود: «صفت گذشته در انسان صادق نیست، چون انسان جاری است.» این جمله در ظاهر ساده است؛ اما در حقیقت دریایی از معنا در خود دارد. وادی دهم به من می‌آموزد که انسان موجودی  ثابت نیست، انسان جاری است، یعنی می‌تواند تغییر کند، رشد کند، برتر شود و حتی از عمیق‌ترین تاریکی‌ها به روشن‌ترین نقطه‌ها برسد.

این وادی با صدایی آرام، اما محکم خطاب به من می‌گوید: ای انسان! هر کجا که هستی، می‌توانی مسیرت را تغییر دهی. اگر در جایگاهی هستی که دوستش نداری، اگر صفاتی در تو وجود دارد که آرامش را از تو گرفته‌ است، اگر حس‌هایت تو را وارد تاریکی کرده‌اند، باز هم می‌توانی با تغییر حس، مسیر و تغییر نگاه، خودت را از تاریکی جدا کرده و به روشنایی وارد شوی. وقتی این پیام را درک کردم، فهمیدم که هیچ ‌چیز در زندگی من قطعی و غیرقابل‌ تغییر نیست؛ حتی اگر سال‌ها در ترس، اضطراب، خشم یا پریشانی زندگی کرده باشم، باز هم می‌توانم بخش تازه‌ای از زندگی را آغاز کنم. کافی است آموزش‌های درست بگیرم، تجربه‌های سالم را به‌کار ببندم و مهم‌تر از همه حس‌هایم را پالایش کنم. در وادی دهم، اهمیت تزکیه حس به زیبایی مطرح می‌شود. وقتی حس‌های انسان پالایش شود، او قادر می‌شود نورهای لطیف جهان را دریافت کند، زیبایی‌های پنهان هستی را ببیند و صداهایی را بشنود که همیشه بوده‌اند؛ اما او قادر به تشخیص شان نبوده است.

این وادی به من می‌گوید: اگر حس‌هایت درست شود؛ حتی می‌توانی الهام و تقوا را درک کنی و صدای خداوند را در قلبت بشنوی. انسان می‌تواند به مرحله‌ای برسد که پس از تفکر سالم، ایمان سالم، عمل سالم و حس سالم، در نهایت به عقل و عشق سالم دست یابد و آن‌گاه تمام هستی برایش دوست‌داشتنی می‌شود. درخت، کوه، خاک، باد، باران، آفتاب … همه این‌ها جلوه‌ای از آفرینش خداوند هستند و قلب انسانِ پالایش‌شده، همه را با عشق می‌بیند. وادی دهم علاوه بر امید، هشدار نیز می‌دهد. به ما یادآوری می‌کند که اگر امروز در نعمت، آرامش و آسایش هستیم، نباید مغرور شویم؛ زیرا سقوط همیشه از یک غفلت کوچک آغاز می‌شود؛ پس باید همواره هوشیار باشیم، به ریسمان الهی چنگ بزنیم و مسیر روشنایی را رها نکنیم. این وادی به من آموخت که راه بازگشت همیشه باز است، گذشته هر چه که باشد مانع حرکت امروز نمی‌شود و خداوند بخشنده‌تر از آن است که ما تصور می‌کنیم. پایان این وادی، آغاز امیدی بزرگ است، انسان می‌تواند هر روز، نسخه‌ای تازه و بهتر از خود بسازد.

منبع: وادی دهم 
نویسنده: همسفر مژگان رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر خدیجه رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
ويرايش: همسفر فرزانه رهجوي راهنما همسفر فاطمه (لژيون دوم) دبير سايت
ارسال: همسفر زهرا رهجوي راهنما همسفر مرضيه (لژيون اول) نگهبان سايت
همسفران نمايندگي پاسارگاد