دلنوشته مسافر محسن از لژیون سوم با موضوع وادی دهم

 سلام دوستان، محسن هستم یک مسافر؛ آخرین آنتی ایکس مصرفی تریاک و شیره کشیدنی، مدت سفر هشت ماه و شانزده روز، راهنما آقای رضا توکلیان، ورزش شنا، مقدار داروی در حال مصرف سه دهم سی‌سی در هر وعده.

گاهی که به دستور جلسات نگاه می‌کنم، لذت می‌برم از اینکه آقای مهندس با چه دقتی به نکات ظریف توجه کردند و چگونه ساده و زیبا مفاهیم عمیق را بیان کرده است. دستور جلسه این هفته «صفت گذشته در انسان صادق نیست چون جاری است» برای من یادآور روزهایی است که از این حقیقت فاصله گرفته بودم. سال‌ها مواد در وجودم جا خوش کرده بود و کم‌کم واقعاً باور کرده بودم که درمان‌پذیر نیستم. چند بار هم اقدام کردم و به نتیجه نرسیدم؛ همین شد که خودم را قانع کردم راه رهایی وجود ندارد؛ تا اینکه با کنگره آشنا شدم. در جلسات می‌دیدم افرادی مشارکت می‌کنند که تخریبشان از من سنگین‌تر بوده؛ اما سال‌هاست در رهایی به سر می‌برند و با خدمت چراغی برای مسیر دیگران شده‌اند. آن‌جا بود که فهمیدم مشکل از منِ محسن نیست، مشکل از باور اشتباهی بود که روی خودم برچسب زده بودم «اعتیاد درمان ندارد». همین باور باعث شد هر روز بیشتر در باتلاق فرو بروم. چقدر زیباست که مهندس چراغ امید را در دل تاریکی‌ها روشن می‌کند و نشان می‌دهد هیچ صفتی در انسان ثابت نیست. اگر کسی حقیقتاً بخواهد، با سعی و تلاش و با عبور از سختی‌ها می‌تواند تغییر کند و به خواسته واقعی‌اش برسد. شکست‌ها پایان راه نیستند؛ هر شکستی می‌تواند قدمی به‌سوی پیروزی باشد. اگر انسان در جا بزند و حرکتی نکند، همانند آب برکه روزی به لجن‌زار تبدیل می‌شود. اما اگر جاری باشد، می‌تواند زمین بایر و خشک وجودش را تبدیل به گلستانی کند که هم خودش و هم دیگران از آن لذت ببرند. کسی که سال‌ها در تاریکی زندگی کرده، لذت نور را درک نمی‌کند مگر اینکه خودش برای رسیدن به روشنایی قدم بردارد. هر انسانی قابل‌تغییر است، اگر بخواهد و اگر کسانی باشند که دستش را بگیرند و چه زیباست که در کنگره این دست‌ها همیشه دراز است. امیدوارم چراغی که مهندس برای نجات انسان‌هایی مثل من روشن کرده، سال‌های سال روشن بماند؛ تا روزی برسد که دیگر هیچ‌کس گرفتار این بلای خانمان‌سوز نباشد. ممنونم از اینکه وقت گذاشتید و این مطالب را مطالعه نمودید.
 
 مرزبان خبری: مسافر وحید
 ویرایش و ارسال: مسافر نوید نگهبان سایت