انسان موجودی ثابت نیست

در وادی دهم یکی از عمیق‌ترین حقایق انسانی بیان می‌شود؛ «صفت گذشته در انسان صادق نیست؛ زیرا انسان جاری است». این وادی دریچه‌ای به‌شناخت ظرفیت بی‌پایان، تغییر و تحول در انسان است؛ ظرفیتی که اگر دیده شود انسان را از زندان باورهای محدودکننده آزاد می‌کند. وادی دهم بر این اصل استوار است که هیچ انسانی در چارچوب گذشته‌ خود تعریف نمی‌شود. رفتارها، اشتباهات، شکست‌ها یا حتی موفقیت‌های گذشته هویت ثابت ایجاد نمی‌کنند. انسان هم‌چون رودخانه‌ای در جریان است؛ لحظه‌به‌لحظه تغییر می‌کند، می‌آموزد و می‌تواند دوباره بسازد؛ بنابراین نباید بر اساس آن‌چه بودیم و درباره آن‌چه می‌توانیم بشویم قضاوت قطعی کنیم. این وادی به‌جای تمرکز بر گذشته به‌ امکان رشد در اکنون تأکید دارد.

انسان موجودی ثابت نیست؛ قابل ترمیم و بازسازی است. همان‌گونه که طبیعت در هر فصل لباس تازه‌ای می‌پوشد، انسان نیز توان زایش دوباره دارد. پیام اصلی این وادی امید است؛ امیدی ریشه‌دار در قوانین خلقت. در جهان هیچ‌چیز راکد نیست؛ ذرات، بادها، آب‌ها، گیاهان و ستارگان همگی در حرکت‌ هستند. انسانی که بخشی از این نظم هوشمند است نمی‌تواند از جریان تغییر جدا باشد؛ بنابراین گذشته تاریک محکومیت ابدی نیست. سال‌ها خطا کردن مانع بازگشت نمی‌شود و باور نمی‌توانم حقیقت ندارد؛ بلکه توقفی ذهنی است. این وادی یادآوری می‌کند که شخصیت انسان مجموعه‌ای از صفات ثابت نیست؛ بلکه نتیجه انتخاب‌های مداوم او است. با این‌ حال جاری بودن به‌‌معنای رهاشدگی نیست؛ تغییر زمانی معنا دارد که با آگاهی و مسئولیت‌پذیری همراه باشد. شخصی که گذشته‌ خود را نپذیرد از آن عبور نمی‌کند و شخصی که خود را اسیر گذشته بداند حرکت نخواهد کرد.

این وادی دعوت می‌کند که گذشته را بپذیریم؛ اما در آن نمانیم و به‌جای سرزنش، بیاموزیم. مسئولیت اکنون را برعهده بگیریم و به‌توانایی بازسازی خود باور داشته باشیم. جاری شدن یعنی رهایی از رکود ذهنی نه فرار؛ یعنی تغییر تدریجی بر پایه فهم. این آموزه تنها برای رهایی از اعتیاد یا بحران نیست، در تمام جنبه‌های زندگی کاربرد دارد. در روابط اگر دیگری را با گذشته‌ او بسنجیم فرصت رشد را از او گرفتیم. همان‌گونه که انتظار داریم دیده شویم؛ باید نگاه خود را تازه کنیم. در تربیت برچسب‌هایی مانند تنبل یا نافرمان، کودک را در زندانی ذهنی محبوس می‌کند. هیچ‌ فرد در هیچ سنی تمام‌شده نیست. در خودشناسی گاهی بزرگترین مانع تصویری است که از خود ساختیم؛ من همیشه همین‌طور بوده‌ام، تغییر نمی‌کنم و برای من دیر است. این‌ها واقعیت نیست، سدهای ذهنی‌ است.

در مسیر بهبودی تغییر واقعی با تبدیل گذشته آغاز می‌شود؛ گذشته می‌تواند سکوی پرش باشد نه عامل سقوط. وادی دهم یادآور می‌شود که انسان موجودی زنده، پویا و قابل تجدید است؛ حتی اگر سال‌ها در تاریکی بودیم لحظه‌ای کافی است تا مسیر روشن شود به‌شرط آن‌که به‌توان تغییر باور داشته باشیم، گام‌های کوچک و پیوسته برداریم، ناامیدی را حقیقت نپنداریم و از اشتباهات پلی بسازیم نه دیواری بلند. هیچ رودخانه‌ای به‌خاطر لحظه‌ای گل‌آلود بودن از حرکت نمی‌ایستد. انسان نیز چنین است؛ ارزش او در حرکت و انتخاب‌های او است نه در گذشته‌ای که پشت سر گذاشته است. وادی دهم حقیقتی روشن درباره انسان ارائه می‌دهد. ما موجوداتی قابل تغییر و رشد هستیم. گذشته هر قدر سنگین باشد آینده را تعیین نمی‌کند. این انتخاب‌های امروز ما است که آینده را می‌سازد. زمانی باور کنیم جاری هستیم رکود جای خود را به‌حرکت می‌دهد و زندگی معنایی تازه می‌یابد.

منبع: کتاب عشق و سایت
نویسنده: همسفر آزاده رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
عکاس: همسفر سمانه رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
ویرایش: همسفر شیوا رهجوی راهنما همسفر کبری (لژیون دوم) دبیر سایت
ارسال: راهنما همسفر زهرا (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی چرمهین