هر لحظه فرصتی برای آغاز

انسان موجودی است که همواره در حال حرکت و جریان می‌باشد. هیچ‌گاه نمی‌توان او را در یک نقطه ثابت تعریف کرد؛ زیرا ذات زندگی تغییر، تبدیل و تکامل است. وادی دهم بر‌همین اصل تأکید می‌کند و می‌گوید: «صفت گذشته در انسان صادق نیست چون جاری است.» این جمله حقیقتی بزرگ را آشکار می‌سازد، این‌که انسان محکوم گذشته نیست و هر لحظه می‌تواند سرآغاز تازه‌ای برای زندگی باشد. 
گذشته هرچند بخشی از تجربه و یادگیری انسان است؛ اما نمی‌تواند آینده او را تعیین کند. اگر فردی در تاریکی و ضد‌ارزش‌ها قدم گذاشته باشد، دوباره نیز فرصت بازگشت دارد. رحمت خداوند و اختیار انسان دست‌به‌دست هم داده‌اند تا راه نجات همیشه باز باشد. این اصل، امیدی بزرگ برای همه انسان‌ها است؛ زیرا حتی گناهکارترین فرد، اگر بخواهد می‌تواند صفات زشت خود را تغییر دهد و به سوی نور حرکت کند. 

تزکیه نفس و حرکت در مسیر ارزش‌ها نیازمند هوشیاری و تلاش است. چه بسیار کسانی که از عرش به فرش سقوط کردند و چه کسانی که از فرش به عرش صعود نمودند. این تغییرات نتیجه انتخاب‌های انسان است. غرور می‌تواند بزرگ‌ترین مانع در مسیر رشد باشد؛ زیرا انسان را در گذشته متوقف می‌سازد و او را از جریان تکامل بازمی‌دارد. مهم‌ترین و دشوارترین گام در دوری از ضد‌ارزش‌ها، تغییر حس است. هرکس آن چیزی را دریافت می‌کند که درون خود دارد. برای رسیدن به حس سالم، باید آموزش سالم دید، صبر داشت و مسیر رشد را با آگاهی طی نمود. تغییر حس به یک‌باره رخ نمی‌دهد؛ بلکه نیازمند تمرین و استمرار است. این مسیر آسان نیست؛ اما ممکن است. 

وادی دهم هم هشدار است و هم امید، هشدار از خطر غرور و غفلت و امید به امکان تغییر و رهایی. این وادی به ما یادآوری می‌کند که هیچ‌کس محکوم به گذشته نیست و هر لحظه فرصتی تازه برای آغاز است. انسان می‌تواند از تاریکی به روشنایی، از سقوط به صعود و از مرگ به زندگی بازگردد. از نگاه کنگره۶۰، این وادی جایگاه ویژه‌ای دارد؛ زیرا بسیاری از رهجویان در مسیر درمان اعتیاد، گذشته‌ای   مملو از خطا و لغزش داشته‌اند. اگر قرار بود گذشته بر آینده آنان حکم قطعی صادر کند، هیچ امیدی برای رهایی باقی نمی‌ماند؛ اما اصل جاری بودن انسان نشان می‌دهد که تغییر همیشه ممکن است. این اصل، چراغی است که راه را روشن می‌کند و به رهجو می‌گوید: «تو همان کسی نیستی که دیروز بودی، امروز می‌توانی انتخابی تازه داشته باشی.» 

در این مسیر، آموزش و عمل به قوانین کنگره۶۰ نقش اساسی دارد. آموزش سالم، تغییر حس را ممکن می‌سازد و عمل سالم، آن حس را تثبیت می‌کند. رهجو با گذر از وادی‌ها، قدم‌به‌قدم یاد می‌گیرد که چگونه از ضدارزش‌ها فاصله بگیرد و به ارزش‌ها نزدیک شود. وادی دهم به او می‌آموزد که هیچ‌گاه نباید خود را اسیر گذشته بداند؛ بلکه باید با امید و تلاش، آینده‌ای تازه بسازد. این وادی همچنین به ما هشدار می‌دهد که غرور و خودبینی می‌تواند انسان را در همان نقطه متوقف سازد. کسی که به گذشته‌ خوب خود مغرور شود، ممکن است سقوط کند و کسی که نسبت به گذشته‌ تاریک خود مأیوس باشد، ممکن است فرصت صعود را از دست بدهد؛ بنابراین هوشیاری و فروتنی شرط اساسی در مسیر تکامل است. 

در نهایت، وادی دهم پیامی روشن دارد، انسان موجودی جاری است. هیچ صفتی در او ابدی و غیرقابل تغییر نیست. گذشته نمی‌تواند سرنوشت او را تعیین کند؛ زیرا هر لحظه فرصتی تازه برای آغاز است. رحمت خداوند و اختیار انسان دست‌به‌دست هم داده‌اند تا راه نجات همیشه باز باشد. شرط این نجات، تغییر حس و پرهیز از غرور است. در این مسیر، هر انسان می‌تواند از تاریکی به روشنایی، از سقوط به صعود و از مرگ به زندگی بازگردد.

منابع: صحبت‌های آقای مهندس در جلسات جهان‌بینی و نوشته‌های آقای خدامی
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
رابط خبری و ویرایش: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون اول)
ارسال: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر عاطفه (لژیون سوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی بیرجند