دلنوشته مسافر علیرضا رهجوی راهنما مسافر مجید درباره دستور جلسهٔ این هفته: رابطه یادگیری و معرکه گیری

سلام دوستان علیرضا هستم یک مسافر.
آنتی ایکس مصرفی ۱ گرم شیره کشیدنی در روز، مدت سفر ۶۰ روز، به روش DST ، دارو درمان OT، رشته ورزشی شنا، TDS مصرف ۲/۵ سی‌سی.
در کنگره ۶۰ گاهی یادگیری شبیه لمس یک حقیقت پنهان است؛ آرام، عمیق و بی‌هیاهو. اما درست همین‌جا، در دلِ همین آرامش معرکه‌گیری مثل سایه‌ای سرکش ظاهر می‌شود؛ سایه‌ای که می‌خواهد ما را از مسیر شناخت خود دور کند. یادگیری یعنی فرورفتن در عمق وجود، یعنی گوش‌دادن، پذیرفتن، فهمیدن و تغییرکردن.
معرکه‌گیری یعنی فریادزدن برای پوشاندن کمبودها، یعنی حاشیه ساختن تا اصل دیده نشود، یعنی فرار از روبه‌روشدن با حقیقت.
در کنگره کم‌کم درک می‌کنیم که یادگیری یک نور است؛ نوری که به ما اجازه می‌دهد ارزش‌ها را ببینیم، اشتباهات را بپذیریم و دوباره ساختن را آغاز کنیم و معرکه‌گیری تاریکی‌ای است که می‌خواهد این نور را خاموش کند؛ همان نیرویی که مانع می‌شود مسئولیت‌ها را قبول کنیم و قدم‌های جدید برداریم.
وقتی در مسیر درمان قدم می‌گذاریم، یاد می‌گیریم که آرامش همیشه بی‌صداست، اما درونش هزار حرف دارد و معرکه‌گیری همیشه پرصداست، اما درونش هیچ‌چیز جز خالی بودن نیست. در کنگره می‌آموزیم که برای رشد باید سکوت را انتخاب کنیم نه هیاهو را.
باید حقیقت را ببینیم نه نمایش را. باید یاد بگیریم نه معرکه بگیریم. چون رهایی سهم کسانی است که دلشان را از آشوب بیرون می‌کشند و آن را در مسیرِ دانایی قرار می‌دهند. اینجاست که می‌فهمیم یادگیری نه فقط یک مسیر درمان که یک سبک زندگی است و معرکه‌گیری نه فقط یک رفتار، بلکه یک مانع بزرگ بر سر راه آزادی درونی ما است.

نگارش: مسافر علیرضا لژیون یازدهم
ارسال خبر: مسافر حسن
نمایندگی رضوی مشهد