وجود چنین بستری، نعمتی بی‌بدیل است

جلسه نهم از دور دهم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ویژه مسافران و همسفران نمایندگی قوچان به تاریخ پنجشنبه 29 آبان ۱۴۰۴به استادی راهنما مسافر ابوالفضل به نگهبانی مسافر علی و دبیری  مسافر محمد بادستور جلسه : (نقش سی دی و نوشتن آن در آموزش) ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد :

سلام دوستان ابوالفض هستم یک مسافر 

استاد در آغاز سخنان خود با ابراز سپاس از بنیان کنگره ۶۰ بیان می‌کند که وجود چنین بستری، نعمتی بی‌بدیل است، بستری که در آن افراد می‌توانند در کنار یکدیگر بیاموزند، تجربه کنند، تغییر کنند و به ‌مرور از تاریکی‌ها فاصله بگیرند. ایشان تأکید می‌کنند که «بودن» در کنگره کافی نیست، بلکه این بودن باید خروجی و نتیجه داشته باشد. نتیجه‌ای که مهم‌ترین آن، «تغییر» انسان در هر جایگاه و موقعیتی از زندگی است و این تغییر نشانه‌ی حرکت در مسیر صحیح آموزش‌هاست.استاد حضور به ‌موقع، رعایت حرمت‌ها، سکوت و آرامش جلسه را نشانه‌ی رشد جمعی و نظم درونی اعضا می‌دانند و می‌گویند این موارد بدون آموزش عمیق و تأثیرپذیری واقعی محقق نمی‌شود. به باور ایشان، آموزش‌های ارائه‌شده توسط بنیان کنگره چنان زلال و شفاف است که هر انسانی، در هر جایگاه، می‌تواند از آن بهره‌مند شود و مسیر خود را بیابد. ایشان سپس بر نقش «دستورجلسات» سخن می‌گویند و تأکید می‌کنند که گرچه این دستورجلسات سالانه تکرار می‌شوند، اما در حقیقت هیچ‌گاه تکراری نیستند؛ زیرا تکرار در کنگره صرفاً تکرار کلمات نیست، بلکه «لایه‌برداری معرفتی» است. هر بار که انسان به دستور جلسه گوش می‌دهد، بسته به میزان دانایی، جایگاه فعلی، تجربه‌ها و رشد خود، نکات کاملاً جدید و متفاوتی را درک می‌کند. این ویژگی، به‌عنوان یکی از معجزات سیستم آموزشی کنگره، موجب می‌شود که انسان هیچ‌گاه از مسیر یادگیری خسته نشود. استاد یادآور شدند که هر فرد لازم است از خود سؤال کند: «چرا امروز بر این صندلی نشسته‌ام؟» این پرسش، پرسشی بنیادین است که پاسخ آن جهت و کیفیت حرکت انسان را تعیین می‌کند. به همان اندازه که خواسته، ایمان، عشق و باور در انسان وجود دارد، راه نیز برای او نمایان می‌شود. اگر انسان در درون خود سستی و تردید داشته باشد، مسیر او تاریک و مبهم خواهد بود، اما اگر با خواسته واقعی و ایمان قدم بردارد، راه برای او آشکار می‌گردد. در ادامه، استاد به موضوع مهم «از خود گذشتن» اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد که این امر نیازمند «سلاح آموزش» است. بدون آموزش، انسان قادر به عبور از تمنیات نفس، قضاوت‌ها، مقاومت‌ها و عادات ناصحیح نیست. از دیدگاه ایشان، خدمت کردن و صرف زمان برای کنگره نه تنها اتلاف وقت نیست، بلکه نوعی «کاشتن» است؛ کاشتی که ثمرات آن گاه سال‌ها بعد در زندگی انسان آشکار می‌شود. رشد در کنگره آرام، اما پیوسته و ریشه‌دار است. استاد سپس به موضوع مهم «بخشش» در روابط خانوادگی می‌پردازد و بیان می‌کند که حتی اگر انسان میلیاردها تومان هزینه کند، باز هم بخشش حقیقی در دل انسان ایجاد نمی‌شود مگر با آموزش و زمان. بعضی خطاها یا آسیب‌ها در زندگی مشترک تنها از مسیر آگاهی و گذشت زمان اصلاح می‌شود، نه با پول یا زور. ایشان تأکید کردند که رابطه‌ی انسان با همسر، فرزند و خانواده زمانی ترمیم می‌شود که خود انسان تغییر کند، و این تغییر تنها از مسیر آموزش عمیق، صبر، نظم و استمرار می‌گذرد. همچنین استاد به اهمیت «نوشتن» اشاره کردند و توضیح دادند که نوشتن موضوعی بسیار جدی است، همان‌گونه که امور مهم در کتاب‌های آسمانی نیز «نوشته» شده‌اند. نوشتن سپری است در برابر نیروی بازدارنده و نسیان انسان. وقتی فرد کارهای مهم زندگی‌اش را نمی‌نویسد، ذهن او به‌طور مداوم با مسائل کوچک و بی‌اهمیت درگیر می‌شود و فرصت پرداختن به امور بنیادی و ضروری را از دست می‌دهد. نوشتن نظم می‌آورد، آرامش می‌دهد، برنامه‌ریزی را ممکن می‌سازد و انرژی پنهان انسان را برای انجام کارهای بزرگ آزاد می‌کند. استاد با ذکر تجربه شخصی بیان می‌کند که زمانی بیش از دویست کار نیمه‌تمام داشته است اما با نوشتن منظم، تقریباً همه آن‌ها را به سرانجام رسانده و این نظم را حاصل آموزش‌های کنگره می‌داند. استاد سپس به یکی از مهم‌ترین محورهای آموزشی کنگره یعنی تفاوت «نادانی» و «جهالت» می‌پردازد. نادانی یعنی ندانستن، اما جهالت یعنی دانستن و عمل نکردن، و از این‌رو خطرناک‌تر است. بسیاری از رفتارهایی که انسان را دچار مشکل می‌کند، مانند معرکه‌گیری، نپذیرفتن اشتباه، عذرخواهی‌نکردن، توجیه‌کردن و طفره‌رفتن، محصول جهالت است نه نادانی. انسانِ جاهل می‌داند که رفتار درست چیست اما به‌خاطر غرور، ترس، عادت یا نفوذ نیروهای بازدارنده، آن را انجام نمی‌دهد. راه رهایی از این وضعیت تنها آموزش، تکرار آموزش، و عمل‌کردن به آن است. استاد با اشاره به تجربه مسافران و همسفران توضیح می‌دهد که یکی از ویژگی‌های کم‌نظیر کنگره، این است که زن و مرد، مسافر و همسفر، هر دو در مسیر آموزش قرار می‌گیرند و این حرکت مشترک، بنیان خانواده را مستحکم می‌کند. در این بستر، هر دو طرف یاد می‌گیرند که مسئولیت‌پذیر باشند، مقصر بودن خود را بپذیرند، از معرکه‌گیری دوری کنند و به جای مقصر دانستن دیگران، به اصلاح خود بپردازند. این روند، معجزه اصلی کنگره در بازسازی روابط خانوادگی و شخصی است. در بخش پایانی، استاد تأکید کردند که انسان باید همواره گذشته خود را به یاد داشته باشد؛ زیرا فراموشی گذشته سبب می‌شود که انسان از مسیر خارج شود و قدر نعمت‌های امروز را نداند. نوشتن، گوش‌دادن صحیح، مشارکت مؤثر، تفکر و عمل‌کردن به آموزش‌ها اصولی هستند که انسان را از جهل دور کرده و به دانایی نزدیک می‌کنند.

جشن اولین سال رهایی مسافر اسماعیل رهجوی لژیون دوم

تایپ و ویرایش : مسافر محسن لژیون سوم(با استفاده هوش مصنوعی)

عکاس : مسافر علیرضا لژیون سوم

واحد ارسال خبر : نمایندگی قوچان